// Rocktime Groups

Icon: Heavy μελωδίες από την Αριζόνα

// To Be A Rock And Not To Roll

Chris Isaak: Class of '88

// Golden Years

Greg Lake: "London '81" (with Gary Moore)

Monday

26Jun

Gary Moore: "The Sanctuary Years"

Δημοσιεύθηκε από:

26/06/2023

Κατηγορία: Golden Years

2244

Με καταγωγή από τη Βόρεια Ιρλανδία, ο Gary Moore κέρδισε τη φήμη ως σόλο καλλιτέχνης και ως μέλος των θρυλικών Thin Lizzy. Αρχικά, εμπνεύστηκε από τον Peter Green και τον Eric Clapton και πάντα κουβαλούσε την μουσική τους, στην καρδιά του.

Μεταπήδησε στο hard rock και το heavy metal κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1980 και απόλαυσε διεθνή επιτυχία. Επέστρεψε στις ρίζες του στα 1990 με το επιτυχημένο άλμπουμ "Still Got The Blues", την πιο επιτυχημένη εμπορικά προσπάθειά του. Συνέχισε να βγάζει νέα μουσική στα τελευταία του χρόνια, αλλά πέθανε το 2011 από καρδιακή προσβολή ενώ έκανε διακοπές στην Ισπανία. Άφησε πίσω του μια κληρονομιά απίστευτης μουσικής και μια θέση που δεν θα γεμίσει ποτέ.
Καθώς όμως παραμένει αλησμόνητος και τρανή απόδειξη είναι, πέρα από εμπορικούς λόγους, πως θα τον "απολαύσουμε ξανά" με την κυκλοφορία του box set "The Sanctuary Years", το οποίο θα φέρει στους μανιακούς θαυμαστές τέσσερα ολοκληρωμένα άλμπουμ από την εποχή του Moore στη δισκογραφική εταιρεία Sanctuary. Και γράφω μανιακούς, διότι σίγουρα έχουμε τις αυτοτελείς κυκλοφορίες αλλά σίγουρα αξίζει και η αγορά αυτής της συλλογής. Όταν άνοιξα το κουτί με καλωσόρισαν, ένα σετ με αυτοκόλλητα, φωτογραφίες και μια υπογραφή, καρτ ποστάλ με το εξώφυλλο του άλμπουμ, μια αφίσα που είναι διαφορετική από το εξώφυλλο του άλμπουμ και μετά ένα εισιτήριο αντίγραφο. Αυτό είναι πολύ ωραίο ειδικά όταν τα βλέπεις πριν ακούσεις ακόμα τα ίδια τα cd.
Μία γενική εικόνα για τα Cd που έχουμε: μια μίξη 5.1 στο "Back to the Blues" με επιπλέον συνεντεύξεις, "Back to the Blues κανονικό cd με επιπλέον ζωντανά κομμάτια, "Power of the Blues", "Scars" και "A Different Beat". Όλα τα CD είναι σε χάρτινο περίβλημα και όλα έχουν νέες σχετικές σημειώσεις που είναι πολύ πιο εκτενείς από τις αρχικές εκδόσεις που έχω ήδη, κάτι που είναι μια πολύ ωραία πινελιά καθώς προσωπικά μου αρέσει να τα διαβάζω και επίσης ένα μπόνους αν έχετε τις αρχικές εκδόσεις. Η μουσική εδώ κυκλοφόρησε αρχικά μεταξύ 1999 και 2004 και θα υπενθυμίσει σε όλους όσους την ακούνε πόσο δυνατός και γεμάτος όραμα ήταν ο Gary Moore και γιατί συχνά θεωρείται ένας από τους καλύτερους κιθαρίστες όλων των εποχών. Τώρα ας ερευνήσουμε αναλυτικά αυτά τα άλμπουμ, ξεκινώντας με:

Το "A Different Beat"…
Πρώτα έχουμε το πειραματικό άλμπουμ της κυκλοφορίας του box set, μετά από το "Dark days in Paradise", υπάρχουν πολύ περισσότεροι πειραματισμοί με τους ηλεκτρονικούς ήχους και νομίζω ότι αυτός ήταν ο Gary που προσπαθούσε να ενταχθεί σε κάτι άλλο, αυτό το άλμπουμ και το προηγούμενο είναι πιθανώς τα δύο που δεν ακούνε και τόσο πολύ, ειδικά οι χαλαροί οπαδοί του καλλιτέχνη!
Και εξηγώ: στο "A Different Beat" του 1999 ο Moore εμφανίζει την αστείρευτη δημιουργικότητά του βάζοντας το απίστευτο μπλουζ/ροκ στυλ του πάνω από τα ηλεκτρονικά grooves που ροκάρουν. Κομμάτια όπως το "Go On Home" και το "Lost In Your Love" δημιουργούν έναν νέο ήχο που συνδυάζει λυρική σύνθεση, ροκ κιθάρα και χορευτικά beat σε κάτι φρέσκο που ακούγεται ακόμα και τώρα σύγχρονο. Ο Moore είχε πάντα μια διαχρονική ποιότητα στη δουλειά του και εμφανίζεται πλήρως σε αυτά τα κομμάτια.
Το "Back To The Blues" του 2021 εστίασε ξανά από τον Moore στον αρχέγονο μπλουζ/ροκ ήχο του και το να τον ακούς να είναι συνδεδεμένος στην πρίζα και να σκίζει σε πλήρη ισχύ είναι υπέροχο. Τα φωνητικά του είναι δυνατά και γεμάτα αυτοπεποίθηση και ο τόνος της κιθάρας και το παίξιμό του είναι επικά και βαθιά. Το εναρκτήριο, "Enough Of The Blues", ξεκινά με σόλο αντηχείο και φωνητικά πριν πατήσει το πεντάλ του γκαζιού από την μπάντα. Αυτό είναι βαρύ, ιρλανδικό μπλουζ/ροκ που θα σας αρπάξει από τα σκουπίδια και θα σας παρασύρει μέχρι την πρώτη σειρά. Ο κορεσμένος τόνος κιθάρας του Μουρ εκτινάσσεται στα ύψη και τα κιθαρίσματα του είναι πραγματικά ηφαιστειακά.
Το "Cold Black Night" είναι funky και γρήγορο, δίνοντας στον Gary άλλη μια ευκαιρία να απελευθερώσει το "τέρας της μουσικής" που πάντοτε έκρυβε μέσα του. Είναι τόσο έντονο όσο παρουσιάζει το μπλουζ/ροκ της ψυχής του και η κιθάρα του είναι πραγματικά συντριπτική. Χρησιμοποιεί νότες, δεξιοτεχνία και συναίσθημα για να κάνει την σύνθεση εκρηκτική και η θερμότητα που βγαίνει από αυτόν θα ανάψει τον καπνό σας για εσάς. Αυτό το είδος ενέργειας ήταν πάντα μέρος του στυλ του Moore και λίγοι μπορούν να το ταιριάξουν.
Το άλμπουμ "Scars" του 2002 έφερε μια άλλη στιλιστική αλλαγή για τον Moore, αυτή τη φορά σε μια ατμόσφαιρα Hendrix της εποχής Band of Gypsys. Ο αγαπημένος μας καλλιτέχνης ενηλικιώθηκε ακούγοντας αυτό το είδος της άκρως αυτοσχεδιαστικής μουσικής βασισμένης στο jam και το παρουσίασε πλέον ως το απόλυτο "αφεντικό". Τα τραγούδια που ξεχωρίζουν είναι: το "When The Sun Goes Down" και το εκκεντρικό "Wasn't Born In Chicago". Αυτός είναι ο Gary στην πιο άγρια και δραματική του κατάσταση και σίγουρα λατρεύουμε όπου μας οδηγεί.
Το "Scars" κυκλοφόρησε αρχικά το 2002, είδε τον Gary να χαλαρώνει με έναν τρόπο που αντικατόπτριζε αυτές τις μπάντες που είχε μεγαλώσει ακούγοντας. "Το Scars είχε να κάνει με την επιστροφή σε ένα είδος 60s", είπε ο Moore το 2003. "Είχε μια πολύ αίσθηση Hendrix για το όλο θέμα – το Band Of Gypsys και το θέμα του αυτοσχεδιασμού".
Ο Moore είχε διατηρήσει τον ντράμερ των Primal Scream, Darrin Mooney, ο οποίος τον είχε εντυπωσιάσει τόσο πολύ κατά τη διάρκεια των ηχογραφήσεων του "Back To The Blues" και πρόσθεσε τον μπασίστα Cass Lewis (Skunk Anansie) για να ολοκληρώσει το δυναμικό τρίο των ηχογραφήσεων.
Το "Power Of The Blues" του 2004 είναι ο τέταρτος δίσκος της συλλογής και επαναφέρει τον Gary στο σκληρό, μπλουζ/ροκ αισθητήριο του. Το εναρκτήριο ομώνυμο κομμάτι είναι ένα full-on slammer με τεράστιο groove. Ο θρύλος του μπάσου Bob Daisley (Rainbow, Ozzy Osbourne) παίζει σε αυτό και στο υπόλοιπο άλμπουμ και προσθέτει τη σταθερή αίσθηση με απόλυτη δεξιοτεχνία!
Ένα από τα πιο αξιομνημόνευτα τραγούδια στο "Power Of The Blues" είναι η απίστευτη επεξεργασία του Moore για την επιτυχία του 1956 του Otis Rush "I Can’t Quit You Baby". Ο δεξιοτέχνης από την Ιρλανδία παίζει καθαρά μπλουζ όπως τα ξέρει και φέρνει στο μυαλό του κάτι παραπάνω από λίγη μαγεία στα φωνητικά και στην κιθάρα. Αφήνει την ταχύτητά του "έξω από την τσάντα" κατά τη διάρκεια των σόλο του και "ανεβάζει τη θερμοκρασία" στο δωμάτιο με κάθε ρεφρέν. Αυτή είναι μια σύγχρονη αντίληψη για το πραγματικό vintage πράγμα που θα σας γοητεύσει.
Το "The Sanctuary Years" είναι μια εξαιρετική σύνοψη της περιόδου του Gary Moore στα τέλη του αιώνα και παρουσιάζει όλα όσα τον έκαναν αστέρι. Είναι αγνό, πειραματικό, εκρηκτικό και λεπτό με τη σειρά του και δείχνει πώς κάθε μία από αυτές τις ιδέες θα μπορούσε να γεμίσει ολόκληρη την ύπαρξή του. Αυτό είναι ένα υπέροχο σετ για όποιον αγαπά τον Moore και την απίστευτη μουσική κιθάρας.
Εκτός από τη λειτουργία των δικών του συγκροτημάτων, κατά τη διάρκεια μιας επιτυχημένης σόλο καριέρας, ο Gary αναμίχθηκε με ό,τι καλύτερο μπορούσε να προσφέρει η ροκ και η μπλουζ, παίζοντας ζωντανά και δισκογραφικά με τους George Harrison, Jack Bruce, Ginger Baker, Greg Lake, BB King, Albert King,και πολλοί άλλοι. Ο Gary Moore θεωρείται ένας από τους Ιρλανδούς μουσικούς με τη μεγαλύτερη επιρροή όλων των εποχών. Έχοντας τιμηθεί τόσο από τον Gibson όσο και από τον Fender με κιθάρες υπογραφής, ο Βορειοϊρλανδός σταρ εξακολουθεί να θεωρείται ένας από τους καλύτερους κιθαρίστες όλων των εποχών και φυσικά το ΠΡΟΣΥΠΟΓΡΑΦΟΥΜΕ!!!

Νότης "Wasn’t Born In Chicago" Γκιλλανίδης