Mεγαλωμένος στη μέση των '80s: Επανακρόαση του "Born In The U.S.A."
Η κασσέτα DENON DX-60 είχε μέσα όλο το καινούριο και τέσσερα κομμάτια απ΄ την πρώτη πλευρά του «παλιού», του "The River". Ο Μάκης, ο βαρυκόκκαλος dj με την αφάνα, στο ημιυπόγειο τρία επί τρία δισκάδικό του, μπορεί να είχε για ξεκάρφωμα στη βιτρίνα τέσσερα - πέντε εξώφυλλα ελαφρώς κιτρινισμένα από τον ήλιο, όμως αλλιώς έβγαζε τα προς το ζην.
Ως τοπ καταξιωμένος πειρατής, ό,τι τράβαγε η ψυχή του λαού, από Nona Hendrix και Depeche Mode μέχρι Kiss, στο έγραφε με τρία κατοστάρικα. Καλή εγγραφή, όχι μάπα. Επαγγελματίας. Αυτή ήταν η δική μου κόπια του "Born In The U.S.A.", φθινόπωρο '84. 
Από τότε που ο Σπρινγκστην ήρθε καταπάνω μας χαμογελαστός ("message just keeps getting clearer, radio's on and I' m movin' round the place") μέσα απ΄το «Μουσικόραμα», ντυμένος με τζην σαν αυτό που φορούσε το μισό Γυμνάσιο κι ένα άσπρο πουκάμισο με γυρισμένα τα κοντά μανίκια (στο ύψος του εμβολίου της φυματίωσης) και σήκωσε κείνο το λιγωμένο γκομενάκι να χορέψει μαζί του πάνω στην σκηνή, η επίδρασή του στα γυμνασιόπαιδα της πρώτης τετραετίας της «Αλλαγής» είχε προκύψει σαρωτική.
Δε θέλαμε, ρε παιδί μου, να βλέπουμε Μπόϋ Τζώρτζ και Πρινς. Και δε γινότανε να μοιάσει κανείς στον Σάϊμον Λε Μπον, τον Χάουαρντ Τζόοϋνς ή κι αυτόν τον Ντη Σνάϊντερ. Μαλλί μακρύ ή τιναγμένο στον αέρα με ζελέ; Η αποβολή γκαραντί.
Βάψιμο στο μάτι; Κάτσε. Έναν ξέραμε που τό' κανε, κι αυτός από Απρίλιο φόραγε τσόκαρα.




Τα εκτός μουσικής αρσενικά role models, μεταξύ '84 και '86, κυρίως αστυνομικοί σε σειρές και ταινίες, από τον Σόνυ Κρόκετ μέχρι τον Τσακ Νόρρις και τον Σβαρτσενέγκερ, ήταν λευκοί, μπρατσαράδες, δε μασάγανε μία και είχαν όλοι - μα όλοι- παρελθόν βετεράνου του Βιετνάμ. Ο Ράμπο θέριζε σχιστομάτηδες με το τσουβάλι και ο Ρόκυ πήγε και νίκησε τον Ίβαν Ντράγκο μέσα στη Ρωσία, κάνοντας τα μέλη του Σοβιέτ να τον χειροκροτήσουν όρθιοι. Τέτοια πράγματα.

Έτσι ο Σπρίνγκστην, δε δυσκολεύτηκε. Έγινε με τη μία ο μεγάλος αδελφός που τα αγόρια θέλαμε να έχουμε. Δυνατός και σίγουρος, αλλά συγχρόνως προσιτός, έτοιμος να μας χτυπήσει στην πλάτη και να μας δείξει πώς γίνεται, να μας πάρει μαζί στην τσάρκα με τις παρέες του. Υπήρχε κενό στα πρότυπα και το γέμισε. Αυτός ήταν το ροκ της γενιάς μας. Μακριά από τα απολιθωματικά ηχοχρώματα των Doors. Σε ίση απόσταση τόσο από την τσίγκινη, «κοριτσίτσικη» italo-disco όσο και από την αύρα δαιμονισμένου χούλιγκαν που απέπνεαν οι Iron Maiden.

Όσο για τα ανακλαστικά απέναντι στην αμερικάνικη σημαία και τις αναπαραστάσεις της, αυτές, ακόμη και την εποχή της παντοδυναμίας του Παπανδρέου, αυτά ήταν χλιαρά στον νεανικό πληθυσμό. Μπορεί συνθήματα του τύπου «Έξω οι βάσεις του θανάτου» να παρείχαν ικανό άλλοθι για διαμορφωθούν μέσα από πορείες και διαδηλώσεις οι μετέπειτα καταστροφείς του δημόσιου βίου της χώρας, αλλά στο μεταξύ, οι δυνάμεις της κατανάλωσης είχαν στοχοποιημένο τον έφηβο καταναλωτή.
Η αγορά και η διαφήμιση είχε ήδη κατακλυστεί από ο,τιδήποτε συνθετικό και βαμβακερό με πάνω του σε στάμπα, ή ραφτό, σε άπειρους συνδυασμούς, τ' αστέρια και τις ρίγες.
Στα μέσα του '84, η θέα της κωλότσεπης του Levi's του Σπρίνγκστην με φόντο ερυθρόλευκες stripes στο εξώφυλλο ενός δίσκου ήταν μια, αν όχι προσφιλής, πάντως ισοδύναμη ευεξίας εικόνα για την ηλικιακή γκάμα μεταξύ των 14 και των 18 ετών στη χώρα μας. Americanization κανονική.  


Η επιτυχία του δίσκου ήταν πρωτοφανής. Όλη εκείνη η χρονιά ανήκε στο «Αφεντικό». Δικαιωματικά.
To Μάρτιο του '84 ο «καινούριος» δίσκος -αποτελούμενος από κατά το ήμισυ από εκτελέσεις της E-Street Band σε κομμάτια που είχε γράψει ο Σπρινγκστην το '82 με μια ακουστική κιθάρα κι έμειναν έξω από το "Nebraska"- ήταν σχεδόν έτοιμος. Όμως, ο δημοσιογράφος που δέκα χρόνια πριν είχε γίνει παραγωγός του Μπρους, ο Μάρτιν Λαντάου, ζήτησε επίμονα να γραφτεί ένα "χιτ", ένα τραγούδι ταιριαστό για το ραδιόφωνο της εποχής. Σε ελάχιστα λεπτά - λέει η επίσημη ιστορία- ο Σπρινγκστην έγραψε, περισσότερο από δυσαρέσκεια, ένα φτηνό χορευτικό beat ντύνοντας με παράδοξο τρόπο κάτι εσωστρεφή στιχάκια που του είχαν απομείνει.
Ήταν το "Dancing In The Dark". Τον Μάϊο, αυτό έγινε το πρώτο του βίντεο κλιπ, σκηνοθετημένο από τον μεγάλο Brian De Palma (φρέσκο τότε από τον «Σημαδεμένο» και ενώ τελείωνε το γύρισμα για το «Διχασμένο Κορμί»).





Στις 17 Ιουνίου κυκλοφορεί το άλμπουμ και την εβδομάδα της επετείου της αμερικάνικης Ανεξαρτησίας ξεκινά ένα σερί επτά εβδομάδων παραμονής στην κορυφή του Billboard.

Συγχρόνως ξεκινά η παγκόσμια περιοδεία, με δεκάδες συναυλίες sold out από τις πρώτες της ημέρες. Είναι η πρώτη μετά απ΄αυτήν του "The River". Από την E- Street Band αποχωρεί ο Little Steven - αδερφικός φίλος του Μπρους- και εντάσσεται σ΄αυτήν ο ομαδικός και πολισχιδής (με 10 προσωπικά άλμπουμ στο ενεργητικό του) Nils Lofgren. Για πρώτη φορά μάλιστα προστίθεται και μια γυναικεία παρουσία, η 28χρονη Patti Scialfa στα δεύτερα φωνητικά (όλοι ξέρουμε τί συνέβη λίγο καιρό μετά). Μέσα καλοκαιριού κυκλοφορεί το δεύτερο σινγκλ, "Cover Me" (31/7/85, US#7).


Στις 29 Ιουλίου ξεκινά η Ολυμπιάδα του Λος Άντζελες, με αποχή των Σοβιετικών και όλων των αθλητών από τις χώρες του «ανατολικού μπλοκ». Την ίδια ώρα στην εγχώρια ειδησεογραφία ανακοινώνεται ότι οσονούπω τελειώνει η «αγορά του αιώνα», δηλαδή η αγορά από την Ελλάδα 80-100 Mirage 2000, F-16 και F-18, ένα σκάνδαλο πρώτου μεγέθους που θα ξεσπάσει αργότερα.

Τον Αύγουστο περιμένει τον Σπρινγκστην μια μεγαλειώδης επιστροφή στην hometown, με 10 συνεχόμενες εμφανίσεις στο Meadowlands Arena του New Jersey. Την ίδια ώρα ο, σε τροχιά επανεκλογής για δεύτερη τετραετία  Πρόεδρος των Η.Π.Α., Ρόναλντ Ρήγκαν υποπίπτει σε ένα από τα πολυάριθμα δημόσια γλωσσικά του ολισθήματα. Λίγο πριν την καθιερωμένη σαββατιάτικη ομιλία του στο λαό από το ράντσο του στην Σάντα Μπάρμπαρα, αγνοεί ότι το μικρόφωνο είναι ανοικτό και αστεϊζόμενος ισχυρίζεται ότι «θα βομβαρδίσει την Ε.Σ.Σ.Δ. εντός πέντε λεπτών και θα την εξαλείψει για πάντα από το πρόσωπο της γης».


Στις 19 Σεπτεμβρίου, κι ενώ ο γύρος θριάμβου του «Αφεντικού» συνεχίζεται, κάποιος φωστήρας το επιτελείου του Ρήγκαν τον συμβούλευσε να χρησιμοποιήσει το "Born In The U.S.A." ως τον παιάνα της προεκλογικής εκστρατείας του. Στις 22, ο ίδιος ο Σπρίνγκστην αποστασιοποιείται πολύ προσεκτικά, σχολιάζοντας από τη σκηνή του Civic Arena του Pittsburg, ότι «προφανώς ο πρόεδρος δεν έχει ακούσει το ''Νεμπράσκα''».

Στις 5 Νοεμβρίου του '84, το "Born In the U.S.A.", το οποίο κατά κανόνα ανοίγει το σετ τις περισσότερες βραδιές, φθάνει στο Νο 9 του Billboard. Μία μόλις μέρα αργότερα, ο Ρόναλντ Ρήγκαν επανεκλέγεται θριαμβευτικά, με 59% και τον Μπους (τον πατέρα) αντιπρόεδρο.  
Στις 6 Δεκεμβρίου, δημοσιεύεται η αποκλειστική του συνέντευξη στο "Rolling Stone", η μοναδική που έδωσε κατά τη διάρκεια ολόκληρης της περιοδείας.
«Ναι, έχει γίνει μια αλλαγή (σε μένα).
Το να είσαι πλούσιος δεν κάνει όλη τη ζωή πιο  εύκολη, αλλά οπωσδήποτε κάνει πολύ ευκολώτερες μερικές πλευρές της. Δε χρειάζεται να ανησυχείς για το νοίκι, μπορείς να αγοράσεις στους δικούς σου πράγματα, να βοηθήσεις τους φίλους σου και μπορείς και να περάσεις ωραία, έτσι; Υπήρξαν στιγμές που ήταν κάπως μπερδεμένο (...), αλλά δεν νομίζω ότι τα λεφτά πράγματι σε αλλάζουν.
Είναι ένα άψυχο πράγμα, ένα εργαλείο, μια διευκόλυνση. Αν είναι να διαλέξεις βέβαια, είναι καλό να έχεις ένα τέτοιο πρόβλημα. Τα λεφτά ήταν κατά κάποιο τρόπο μέρος του ονείρου μου όταν ξεκίνησα. Δε νομίζω όμως ότι ... δεν έχω ποτέ νιώσει ότι έχω παίξει έστω και μία νότα για τα λεφτά. Και μου φαίνεται ότι αν το έκανα, ο κόσμος θα το καταλάβαινε και θα με πετούσαν έξω απ΄το μαγαζί. Και
θα είχαν και δίκιο. Παρ΄όλα αυτά, ναι, τα λεφτά ήταν ένα κομμάτι από το όνειρο».

Καθώς το '85 ανατέλλει, στο απόγειο της δημοφιλίας του, ο Σπρίνγκστην συμπεριλαμβάνεται στην ομάδα των πολυεκατομμυριούχων της ποπ και του ροκ που τραγουδούν ως "U.S.A. For Africa" το "We Are The World" για την πείνα στην Αιθιοπία. Με το συγκλονιστικό του γρέντζο (και το ισάξιο πέτσινο τζάκετ) ερμηνεύει τρία ρεφραίν και είναι αρκετά για να δώσει άλλοθι στο ροκ για τη συμμετοχή του σ΄ένα τέτοιο εγχείρημα. 

Τον Φεβρουάριο το άλμπουμ φθάνει στην κορυφή των καταλόγων και της Βρεττανίας, ενώ ο "Dancing In The Dark" επανακυκλοφορεί και ξεπερνά την αρχική του επίδοση (US#4, 12/2/85), για να φθάσει στις 26/2/85 να κερδίσει το Grammy καλύτερης ανδρικής ροκ ερμηνείας. Την ίδια εποχή, σ΄εμάς, μεταξύ "One Night In Bangkok", "Lost In The Night", "Barbarella", Στάθη Ψάλτη και επερχόμενων ζυμώσεων για την εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας, το θέμα των ημερών είναι η δολοφονία του εκδότη της «Απογευματινής» Νίκου Μομφεράτου από την 17Ν.  
Τον Μάρτιο το "Cover Me" φθάνει στο Νο 16 της Βρεττανίας, ενώ η περιοδεία μεταβαίνει σε Αυστραλία και Ιαπωνία. Στο μεταξύ, στις 29/3, μετά από την τρίτη επεισοδιακή ψηφοφορία, εκλέγεται Πρόεδρος της Δημοκρατίας ο Σαρτζετάκης, με τη χρησιμοποίηση έγχρωμων ψηφοδελτίων από την κυβερνητική πλειοψηφία να σημαδεύει την κοινοβουλευτική ιστορία.
Τον Απρίλιο, εκεί που ο Μιχαήλ Γκορμπατσώφ κάνει την παρθενική του ομιλία ως Γ.Γ. ενώπιον της κεντρικής επιτροπής του Κ.Κ.Σ.Ε. και αναγγέλλει «ανάπτυξη δημοκρατίας στην κοινωνία και στο κόμμα», η δυτική επέλαση σε όλα τα επίπεδα συνεχίζεται. Το "I'm On Fire", μ΄ένα υποβλητικό βίντεο από τον Τζων Σέϊλς, φθάνει Νο 6 του Billboard, παραμένοντας επί 5 μήνες συνολικά στα τσαρτ.





Στις 13 Μαϊου o Μπρους παντρεύεται την ηθοποιό και μοντέλο Τζουλιάν Φίλιπς (ο βραχύβιος γάμος θα καταλήξει σε πικρό διαζύγιο μέσα σε λιγώτερο από δύο χρόνια). Στις 29 Μαίου έρχεται η τραγωδία του Χέϋζελ, ενώ στην Ελλάδα ο ΠΑΟΚ παίρνει το πρωτάθλημα, η Λάρισα του ρίχνει τεσσάρα στον τελικό του Κυπέλλου και μια άνευ προηγουμένου οξυμμένη προεκλογική περίοδος μεταξύ των δύο μεγάλων κομμάτων μαίνεται.

Στις 2 Ιουνίου οι εκλογές καταλήγουν στο να δώσουν δεύτερη τετραετία στο ΠΑΣΟΚ, ενώ στις 21, σε μια μεγαλοπρεπή τελετή στον βράχο της Ακρόπολης, η Αθήνα ανακηρύσσεται η πρώτη «Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης», σε έναν ετήσιο θεσμό, χάρις τον οποίο θα γίνει και το "Rock In Athens" ένα μήνα μετά στο Καλλιμάρμαρο.
Είναι τέτοια η δυναμική του φαινομένου Σπρινγκστην, ώστε για τρεις συνεχόμενες βραδιές (3, 4 και 5/7/85), μόλις μία εβδομάδα πριν το "Live Aid" (στο οποίο δεν εμφανίζεται, αλλά δανείζει το κομμάτι "Trapped" για το lp "U.S.A. For Africa"), γεμίζει μόνος του ολόκληρο το Wembley (72.000 θεατές).
Συγχρόνως, επανακυκλοφορούν και τα επτά άλμπουμ του ταυτόχρονα, μπαίνοντας όλα μαζί στα Βρεττανικά τσαρτ.
Η βύθιση του πλοίου «Rainbow Warrior» της Greenpeace από νάρκες - βεντούζες που είχαν τοποθετηθεί στην καρίνα του στο Όκλαντ της Νέας Ζηλανδίας κυριαρχεί στις διεθνείς ειδήσεις.
Στις 3 Αυγούστου του '85, το "Glory Days" με ένα βίντεο (κι αυτό από τον Σέϊλς), - ένεση νοσταλγίας, στο οποίο επανεμφανίζεται και ο Little Steven, φθάνει στο Νο 5 του Billboard και μια εβδομάδα αργότερα στο Νο 17 της Βρεττανίας.




Στις 13 Σεπτεμβρίου το "I' m On Fire" κερδίζει το βραβείο των βίντεο του MTV, στην κατηγορία «Καλύτερη Ανδρική Ερμηνεία», στην 2η μόλις τελετή του θεσμού στη Νέα Υόρκη.
Συγχρόνως, στο εσωτερικό, μας απασχολούν ιδιαίτερα οι συλλήψεις κάποιων μελών «τρομοκρατικών οργανώσεων», για να αποκαλυφθεί ότι ο κυρίως κατηγορούμενος ήταν στην πραγματικότητα πράκτορας της ΕΥΠ. Στις 19 ενσκήπτει ο φονικός σεισμός στο Μεξικό (7,8 Ρίχτερ) και μέσα στη νιρβάνα μας ανησυχούμε για το Μουντιάλ που έχει οριστεί εκεί το ερχόμενο καλοκαίρι. Στις 26/9/85 το "I' M Going Down" φθάνει στο Νο 9 του Billboard και στις 2 Οκτωβρίου τελειώνει (επιτέλους) η παγκόσμια περιοδεία του «Αφεντικού» στο Λος Άντζελες.
Το φθινόπωρο προβλέπεται βαρύ στην Ελλάδα και τα πράγματα δεν είναι ηρωϊκά. Αρχίζει η (πρώτη) περίοδος της αυστηρής λιτότητας. Η 12η επέτειος του Πολυτεχνείου σημαδεύεται από την δολοφονία του 15χρονου Μιχάλη Καλτεζά, ακολουθεί κατάληψη του Χημείου και γενικευμένα έκτροπα χωρίς προηγούμενο.
Τον Δεκέμβριο του '85, κυκλοφορεί το 7ο σιγνκλ από το άλμπουμ, το "My Hometown", με flip side το χριστουγεννιάτικο "Santa Claus Is Coming To Town" (UK#9, US#6).

Οι κάπου 18 μήνες μεταξύ '84 και '85 απέδωσαν τα ποπ μεγαθήρια της δεκαετίας, σε επίπεδο άλμπουμ, σινεμασκοπ ΜΤV ονείρων και ευρύτερου hype. Michael Jackson, Tina Turner, David Bowie, Duran Duran, Lionel Ritchie, Madonna, Phil Collins, Dire Straits, U2, Queen, όλοι αυτοί γνώρισαν τρομακτική δημοφιλία ακριβώς την περίοδο αυτή.
Κομμάτια του Μπρους πάντως δεν εύρισκες σε συλλογές, έπρεπε με κάποιο τρόπο να πάρεις το δίσκο (ή, δεύτερη καλύτερη, αλλά πιο συχνή επιλογή, να στον γράψουν). Μόλις το Δεκέμβριο του '85, στην συλλογή «ΗITS 3» βρέθηκε το "Dancing.", όταν ήταν πια ενάμισυ χρόνο παλιό. Μέχρι τότε, η ακρόαση ολόκληρου του άλμπουμ (η μόνη συνθήκη αν δεν ήθελες να χαλάσεις την κασσέτα με το ffwd) αποκάλυπτε ένα δεμένο, αποφασιστικό σύνολο από τραγούδια, που το καθένα σα να σου μιλούσε εμπιστευτικά, ζητούσε να κολλήσεις το αυτί στο ηχείο και να μαντέψεις τους στίχους, τους τραβηγμένους από το Jersey twang του Μπρους, καθηλωτικούς στην αμεσότητά τους, είτε έπιανες μισό είτε ένα ολόκληρο απ΄τα κουπλέ.

Τριάντα και κάτι χρόνια και χιλιάδες ακροάσεις αργότερα, ο δίσκος έχει πια αποκαλύψει τον πραγματικό του εαυτό.
Οι κυριώτερες επικρίσεις μέχριθ σήμερα για το "Born In the U.S.A." - όσες μπορούσαν να υπάρξουν, μετά από πωλήσεις 30 εκατομμυρίων αντιτύπων- αφορούσαν ζητήματα «αξιοπιστίας» και ειλικρίνειας. Ότι ο Σπρινγκστην κατευθυνόμενος από τον Λαντάου, ενέδωσε πονηρά στις επιταγές της εμπορικότητας, θυσιάζοντας αυτό που είχε σχεδιάσει να είναι μια φωνή διαμαρτυρίας και προσχώρησε στην ακίνδυνη ζώνη του "good clean fun rock n' roll" που του ζητούσε η CBS. Ότι έγινε ίνδαλμα μόνον όταν χωρίς ενοχές μπήκε στα γυμναστήρια και μπόρεσε στα 36 του να μοστράρει γυμνασμένο δικέφαλο αντίστοιχο με του Σταλλόνε. Ότι εκμεταλλεύτηκε την αμερικάνικη σημαία, ενώ ο ίδιος είχε αποφύγει να καταταγεί στο Βιετναμ. Ότι απέφυγε να πάρει πολιτική θέση (παρ΄ότι δηλωμένος Δημοκρατικός), κρύβοντας τις «κοινωνικές ανησυχίες» του πίσω από δημαγωγικό arena - rock, την ώρα που κατά την προεδρία Ρήγκαν το κοινωνικό κράτος πετιόνταν στα σκουπίδια και οι οικονομικές ανισότητες γίνονταν χαώδεις και μάλιστα «από άποψη».
Έτσι είναι όμως η υστερόχρονη κριτική. Πολλές φορές ενθέτει ανύπαρκτες προβληματικές στο υπόβαθρο των μουσικών έργων. 

Στην πραγματικότητα, στον δίσκο αυτόν ο Σπρίνγκστην είχε σκοπό να σκιαγραφήσει την Αμερική του γαλάζιου κολλάρου, όμως όχι ένδοξη, αισιόδοξη και νέα, αλλά αποκομμένη από τα κοινωνικά της ερείσματα, χωρίς εμπιστοσύνη στην πολιτική, χωρίς γόνιμες ελπίδες για το μέλλον, με μόνο όπλο να της έχει απομείνει τις μνήμες από τις κάποτε άδολες και ακμαίες διαπροσωπικές σχέσεις. Μια Αμερική στην οποία δεν υπάρχει τίποτε για να πιστέψει κανείς, γι' αυτό και η εκκωφαντική κραυγή «πατριωτισμού» του ομώνυμου κομματιού ακούγεται απεγνωσμένη όσο και κούφια. Αυτό όμως που πράγματι τείνει να παραπλανά και να διασκεδάζει αυτό το μήνυμα είναι το upbeat τέμπο των περισσότερων κομματιών, που προσδίδουν στη μελαγχολία και το κυκλοθυμικό των στίχων μια λυτρωτική έξοδο.
Η
E-Street Band, μια μουσική μονάδα πανέμπειρη στο κύκλωμα των μικρών κλαμπ, υψώνει τον "wall of sound" που είχε μέσα στο κεφάλι του ο αρχηγός της από το '75. Έντονο, οικονομικό παίξιμο, με στρατηγικά εμφυτευμένες γραμμές συνθεσάϊζερ εκεί που απλώνονταν μέχρι τότε φαρδιά background από τα πλήκτρα των Danny Federici και Roy Bittan και επιλεκτικές (λιγώτερες απ΄όσο πριν), αλλά όπως πάντα παθιασμένες, υπογραμμίσεις σαξόφωνου από τον γίγαντα Clarence Clemons.




Το άλμπουμ ξεκινά με τα τύμπανα του Max Weinberg πάνω σε μια φράση από συνθεσάϊζερ, που καθώς τα μουσικά μέτρα προχωρούν αποκαλύπτουν έναν μονοκόμματο, εμβατηριακό κολοσσό. "Born In The U.S.A." φωνάζει με πόνο ο Μπρους, κανείς όμως δεν μοιάζει να προσέχει την αγωνία και την απογοήτευση των στροφών που μεσολαβούν ("Come back to the refinery - hiring man says son if it was up to me - went daone to see my V.A. man - he said son, don't you understand, now").
Στο καταιγιστικό "Cover Me" η έκκληση για έναν λυτρωτικό έρωτα κάνει τον συνθέτη πιο άμεσο και πιο ροκ από ποτέ. Στο "Darlington County" ο πρωταγωνιστής παίρνει μαζί τον κολλητό του και πάνε να γυρέψουν δουλειά "on the county line", πασχίζοντας μάταια να ψαρέψουν γκόμενες στην πορεία.
Το rockabilly "Working On A Highway", περικλείει τα πεζά όνειρα για απόδραση του πρότυπου white trash νέου ("Someday mister, I' m gonna lead a better life than this"), που κλέβει την ανήλικη αλλά καταλήγει πίσω απ΄τα κάγκελα, αφού στο τέρμα του ονείρου αυτού δεν υπάρχει εναλλακτική.
Ο ήρωας του "Downbound Train" εξομολογείται ότι έχει αλλάξει τρεις - τέσσερις δουλειές και δεν βρίσκει τον τρόπο να διασκεδάσει τη μοίρα του ("Now I work down at the car wash - where all it ever does is rain"), ενώ αυτός του 'I' M Going Down" κλωθογυρνάει έναν αδιέξοδο απολογισμό για την συναισθηματική του κατάσταση ("I'm sick and tired of you setting me up - Setting me up just to knock-a knock-a knock-a me down (...) You used to love to drive me wild - But lately girl you get your kicks from just driving me down"). Στο "Glory Days" o παρατηρητής το μόνο που μπορεί να κάνει, βλέποντας τον πάλαι ποτέ αθληταρά του σχολείου να έχει καταλήξει ένας λούζερ της σειράς, είναι να «την γεμίσει» ("drink to get my fill"), να πουλήσει φιλία στην πρώην ωραία του σχολείου με προφανείς σκοπούς ("after she put her kids to bed - aha") και να δυναμώσει τη μουσική για να καλύψει τον πόνο του ("Come on boys, keep on rockin' now").

Οι χαρακτήρες αυτοί, η ωραία που «ατύχησε» με την επιλογή συντρόφου, ο
hometown hero που εξέπεσε, είναι εικόνες που τις παίρνεις μαζί σου όταν είσαι στο Γυμνάσιο. Είνα μηνύματα από το μέλλον για τ΄ότι τα πράγματα δεν είναι όπως φαίνονται. Στο "No Surrender", όσο και στο "Bobby Jean" η μόνη διέξοδος και η έμπνευση που μπορεί να γίνει αποκούμπι αχνοφαίνεται πως είναι το δέσιμο που δημιουργεί μεταξύ φίλων η ίδια η μουσική ("we learned more from a three minute record than we ever learned in school") ανάμεσα σε φίλους ("We liked the same music - we liked the same bands - we liked the same clothes").

Ο Σπρινγκστην πέτυχε το σκοπό του. Κρατώντας όλες τις μουσικές αρχές των '60s (αμεσότητα - μελωδία - εξωστρέφεια) με τις οποίες μεγάλωσε, φανέρωσε με τον χαρακτηριστικό του στίχο ζητήματα τα οποία σχεδόν το σύνολο των πετυχημένων ροκ καλλιτεχνών απέφευγαν σαν τον διάολο κατά τη διάρκεια της δεκαετίας της αφθονίας.
Η
επαλήθευση των προθέσεών του ήρθε αργότερα, με τα "Tunnel Of Love", "The Ghost Of Tom Joad", "Devils And Dust" και "The Rising". Οι ανησυχίες του για τις σκέψεις και τα όνειρα των ηττημένων του αμερικάνικου ονείρου ήταν όχι μόνο πραγματικές, αλλά βάθαιναν με τα χρόνια και φωτίζονταν από όλο και πιο ιδιαίτερες γωνίες, με μια προσοχή στη λεπτομέρεια που συγκρίνεται ίσως μόνο με του Ντύλαν.

Το "Born In The U.S.A." είναι η αμφιθυμία ενός 35άρη που δεν είναι πια νέος. Που κοιτά την μέχρι κείνη τη στιγμή ζωή του από το ύψος της ηλικίας του, κάτι που δεν του επιτρέπει αυταπάτες, αλλά δεν τον αποτρέπει κι από το να ξεδώσει, όταν αδράξει μια καλή ευκαιρία. Συμπυκνώνει, κάπως έτσι, όχι μόνο το πνεύμα της εποχής του, αλλά την ουσία μιας ηλικιακής φάσης του ίδιου του ροκ ν' ρολ.

Παναγιώτης Παπαϊωάννου