Πέμπτη, 26 Ιανουαρίου 1986. Πρώτη Λυκείου, είμαστε απογευματινοί. Ακόμα συζητάμε στα διαλείμματα το χθεσινό αγώνα που έδειξε εκτάκτως η ΕΡΤ-1 για τους 16 του Κυπέλλου στο Ο.Α.Κ.Α., Ολυμπιακός – Ηρακλής. Από 0-1 με το φάουλ του Χατζηπαναγή, κάνουμε μέσα σε 24 λεπτά μια συγκλονιστική ανατροπή με 3-1.

Με γιουρουσηδόν φάσεις, τα δύο διαζώματα του σταδίου γεμάτα μέχρι πάνω, περιγραφή του Αλέκου Θεοφιλόπoυλου -που επίμονα καταπίνει τα πολυσύλλαβα ονόματα- και τρομερό το δεύτερο γκολ με σκαφτό του Μίλος Σέστιτς.
Η μπάλα εκτινάχθηκε στον ουρανό, είπε ένα γειά στα γουρλωμένα μάτια των γαύρων που κάθονταν στα βορεινά και κατέβηκε σα φλεγόμενος μετεωρίτης μέσα στα δίχτυα του Γκεοργκίεφ, με τα κορμιά των Ηρακλειδέων σωριασμένα στη μικρή περιοχή, σα μάρτυρες μπροστά σε θαύμα σε μεσαιωνικό πίνακα, με τα κεφάλια σε απεγνωσμένη γωνία, καθώς ουδείς διανοείται την τροχιά που της έδωσε ο Μίλος. Στο τρίτο διάλειμμα, ο Βασίλης από το A4, έχοντάς με ακούσει να παραληρώ επί του θέματος για τα προηγούμενα δύο, πλησιάζει και βγάζει από την τσέπη του μια κασσέττα. 

«Μη παίρνετε και πολύ αέρα, κωλόγαυροι. Την Κυριακή στα Γιάννενα θα φάτε στούμπηγμα καλό. Αλλά μέχρι τότε, πάρε ‘δω ν’ ακούσεις, να μάθεις γραμματάκια. Οι Πινκ Φλόϋντ του χαρντ ροκ».  
Είναι χρωμίου, εισαγωγής και είναι το "Power Windows" των Rush. Το όνομα της μπάντας το έχω πρωτοδεί δύο καλοκαίρια πριν, σ’ ένα λεύκωμα αποφοίτων του Αμερικάνικου Κολλεγίου της χρονιάς 1979-1980, που μου μόστραρε η μεγαλύτερη αδελφή της Ελένης, για να μου δείξει «ποιόν της αρέσει». Ένας κατσίφλωρας με γυαλαμπούκα και γραββάτα ήτανε, αλλά μια άλλη φωτογραφία αποφοίτου απέσπασε την προσοχή μου. «Ο Αλέξης, παρά την κλίση του στην Άλγεβρα, θέλει να γίνει μουσικός και απολαμβάνει ν΄ακούει στον ελεύθερο χρόνο του το αγαπημένο του συγκρότημα των Rush», έγραφε κάτω απ’ τη φωτογραφία ενός σπυριάρη τύπου με στραβό χαμόγελο, μαλλί που πάει να μεγαλώσει με το ζόρι και μπλουζάκι με τον γυμνόκωλο τύπο και το αστέρι. Είχα πιάσει μετά ν’ ακούσω το διπλό “All The World’s A Stage”, αλλά το παράτησα στη μέση. Κουραστικοί Led Zeppelin. 


Την κασσέτα με το “Power Windows” πάντως, κάτι η ευφορία της στιγμής, κάτι ότι δεν ήταν κι εύκολο να βρεθεί στα χέρια σου κάθε μέρα κασσέτα χρωμίου με φυλλαδιάκι μέσα και τους στίχους, είχα τη διαθεση να την προσεγγίσω κανονικά. Ξενυχτώντας με το πορτατίφ ανοιχτό, το γουώκμαν στ' αυτιά και το αγγλικό λεξικό Divry’s– τόσο παλιό, κι όμως δεν έβρισκες λέξη να μην την είχε μέσα- από δίπλα. Πλημμυρίδα από πλήκτρα και μελωδίες, στίχοι με παραβολές ιστορικών γεγονότων ή ειδήσεων που χρησιμεύουν για να μιλήσουν με τεθλασμένο, όσο και προσγειωμένο τρόπο, για συναισθήματα και θέσεις του απέναντι στη ζωή, ένα άλλο συγκρότημα. Ωραίο. 
Η κασσέτα -και αρκετά χρόνια αργότερα- το cd του “Power Windows” με συντρόφεψε μέσα σε κούτες σε χειμωνιάτικες μετακομίσεις, σε στιγμές φθινοπωρινής συγκέντρωσης και ποικιλόμορφα restart μέσα στα χρόνια.
Πάντα μ’ αυτή την εγκεφαλική ποιότητα των Rush, που κάποιοι τη λένε “progressive” κι άλλοι ροκ για ν’ ακούει ο ξενέρωτος χειρούργος την ώρα που φυτεύει το τρίτο μπαλονάκι σε μπουκωμένη αρτηρία». Δε με είχε απασχολήσει ποτέ το πώς προέκυψε ο τίτλος του, ώσπου συναντήθηκα με τις σημειώσεις του Neil Peart για τη διαδικασία γέννησης του κάθε δίσκου.
Ο τύπος κρατούσε πειθαρχημένα ημερολόγιο, συγκρατώντας αισθήσεις, σκέψεις του, μικρά γεγονότα, όλα συνδεόμενα, αν το παρατηρήσει κανείς, με τους τις λεωφόρους και τα δρομάκια από τα οποία συναντά τους στίχους του.
Ακόμη κι επεξεργασμένο κι ενδεχομένως αυτολογοκριμένο, το ημερολόγιο αυτό σε φέρνει να κάθεσαι απέναντί του.
Απέναντι σ’ έναν στοχαστή, έναν άνθρωπο του κόσμου –the world is my oyster, κυριολεκτικά- έναν άνθρωπο που ρουφά τη φύση και τις εικόνες της, ψάχνει τα λόγια, διαβάζει, ενσωματώνει τις παραστάσεις και τις αισθήσεις στο διανοητικό παιχνίδι του στιχουργού. 
«Φεβρουάριος 1985: Σε μια παλιά φάρμα στο Οντάριο. Κοιτάζω μέσα από τα παράθυρα του πάνω ορόφου. Έρχεται μια ορμητική χιονοθύελλα. Ριπές από χιόνι μαστιγώνουν το τζάμι και πέφτουν, σχηματίζοντας λοφίσκους στο χωράφι.  Βρισκόμαστε Elora Sound τρεις βδομάδες τώρα, δουλεύοντας πάνω στην καινούρια μας σοδειά από τραγούδια. Στον αχυρώνα υπάρχει μια 24κάναλη κονσόλα όπου οι συνεργάτες μου, ο Geddy κι ο Alex περνούν τ’ απογεύματά τους, δουλεύοντας πάνω σε μουσικές ιδέες που να ταιριάζουν στους στίχους μου. Τους γράφω στο μικρό μου θρανίο. Κι όταν λέω μικρό, εννοώ θρανιάκι, χαμηλό. Σε μέγεθος κατάλληλο για έναν πεντάχρονο. Με κρατάει ταπεινό».
Πότε – πότε ακούω κανένα μουσικό κομμάτι που έχουν φτιάξει οι δυό τους και μετά μου φίνουν να το δουλέψω και ‘γω ψάχνω στο πάκο με τις σημειώσεις που έχω μαζέψει τον τελευταίο χρόνο να βρω λόγια που να ταιριάζουν. Προσπαθώ να δουλέψω πάνω στο “Manhattan Project”, όμως είναι δύσκολο να φτιάχνεις στίχους που να βασίζονται σε ιστορικά δεδομένα. Θέλει έρευνα για να διασταυρώσεις τα γεγονότα».  
«Φαντάσου έναν καιρό – Τότε που ξεκινήσαν όλα 
Στις έσχατες μέρες ενός πολέμου  
Ένα όπλο – που θα καθορίσει τα πάντα 
Όποιος κι αν τό’ βρισκε πρώτος – Σίγουρα θά’κανε ό,τι χειρώτερο 
Το’χαν εξάλλου όλοι ξανακάνει και παλιώτερα». 
 
Ευτυχώς έχω έρθει εδώ με τη γενική ιδέα για τα “The Big Money”, “Mystic Rhythms” και “Marathon”, οπότε έχω ήδη ένα προβάδισμα. Την ίδια ώρα, ο Geddy ξεδιαλέγει ιδέες από ένα βουνό ηχογραφημένα jam και ο Alex έχει φέρει μαζί του μια κασσέτα με κείνες τις πολύπλοκες κιθαριστικές συμφωνίες που συνθέτει. Όλοι μας επιμελείς μαθητές. Βάζουμε κάτω τα τρία αυτά τραγούδια μέσα στην πρώτη βδομάδα. Δουλεύουμε μόνος του ο καθένας τα απογεύματα και το βράδυ βρισκόμαστε όλοι μαζί και τα παίζουμε. Προχωράμε μετά σ’ ένα ακόμη, το “Middletown Dreams”, ενώ απόψε μάλλον θα συνεχίσουμε να δουλεύουμε πάνω στο  “Marathon”. Υπάρχει κι ένα κομμάτι μουσικής που προσπαθώ να του βάλω λόγια. Σε λίγο καιρό, είναι αυτό που θα γίνει το “Grand Designs”. 
 
«Πόσο δηλητήριο στην εξουσία – Οι αρχές απ’ έξω μένουν όλες 
Πόσο το μυαλό στην ύλη – Το πνεύμα ξεχασμένο 
Σαν έμπνευση ενάρετη – που στη βιάση παραβλέπουμε 
Σαν ένα δάκρυ στον ωκεανό – Διαμάντι στα σκουπίδια  
Την ένταση σπάμε  - Με των ονείρων μας την άγρια κίνηση  
Με καμπύλες και γραμμές – Για Σχέδια Μεγαλειώδη» (“GrandDesigns”).

 «Η πόρτα του γραφείου έκλεισε νωρίς - Το μπουκάλι βγήκε απ’ την κρυψώνα 
Γύρισε να κλείσει τα στόρια  ο πωλητής - Λιγάκι αργός πια, λιγάκι γεμάτος 
Όμως ακόμη το πάει έτσι το πράγμα - Μέρα μπαίνει – μέρα βγαίνει, στα σίγουρα 
Άλλη μια μέρα μουντή σαν και σημερα – Άνθρωπος δεν την αντέχει» 
«Η μεσόκοπη μαντόννα – τη γειτόνισσά της παίρνει στο τηλέφωνο 
Μέρη τη μέρα, περνάν οι εποχές – Και τη ζωή της πίσω ήσυχη αφήνουν 
Όμως από την ίδια πόρτα θα βγεί ξανά – Κάποιο ηλιόλουστο απόγευμα  
Να πάει να ζωγραφίσει Πόλεις Μεγάλες – Από της σοφίτας το μοναχικό δωμάτιο» 
 
«Το αγόρι με τον καλό του φίλο περπατά – Αρχή Μαίου, στα χωράφια 
Σιωπηλοί για λίγο περπατάνε – Ο ένας κοντά, ο άλλος μακριά πολύ 
Όμως εκείνος μια μέρα στο λεωφορείο θ’ ανεβεί – αυτός κι η κιθάρα του 
Ν΄αστράψει στα ουράνια – Σα διάττοντας να τους τυφλώσει όλους»  (“Middletown Dreams”)


«Μάρτιος: Κοιτώντας από το παράθυρο του ξενοδοχείου στο Μαϊάμι βλέπεις εκατοντάδες γυαλιστερά κορμιά να ψήνονται κάτω από τον ήλιο της Φλόριντα. Η ζέστη είναι καλοδεχούμενη μετά από τον μακρύ Καναδικό χειμώνα, αλλά με μια ζωντανή εμφάνιση απόψε να περιμένει - θέλουμε να παίξουμε για λίγο μαζί ζωντανά, να βρούμε χημεία, πάντα καλό για τις ηχογραφήσεις- στην ουσία δεν μπορείς να είσαι χαλαρός. Ακουμπάς στο τραπέζι το φλυτζάνι με τον καφέ, βάζεις τα ακουστικά και ακούς πέντε από τα καινούρια τραγούδια. Η πίσινα, ωστόσο εκεί κάτω μοιάζει πολύ θελκτική, καθώς λευκά πανιά από ιστοσανίδες περιπλανώνται στο βάθος στο θαλασσινό ορίζοντα». 
Στο Lakeland  συναντάμε για πρώτη φορά τον James "Jimbo" Barton τον ακατάβλητο Αυστραλό που θα είναι ο ηχολήπτης μας για το καινούριο άλμπουμ. Μας τον έχει συστήσει ο καινούριος μας παραγωγός, Peter Collins και είναι γεμάτος αυτοπεποίθηση. «Θα κάνω τα τύμπανά σου ν’ ακούγονται "E hοοndred pe-ceαnt bettah!". Για να δούμε.  
«Αργότερα μέσα στο Μάρτιο: Επιστροφή στο θρανιάκι μου στην Elora, να παρακολουθώ από το παράθυρο την Άνοιξη στις απαρχές της. Μπαλώματα από καστανό χορτάρι και οργωμένης γης κπανουν την εμφάνοσή τους μέσα απ’ το χιόνι που λιώνει και στον αέρα αυτή η τόσο χαρακτηριστική μυρωδιά: κοπριά.  
Σηκώνομαι από το γραφειάκι μου αργά μέσα στη μέρα και πηγαίνω για σκι. Αυτές τις μέρες πάω ποδηλατάδα.Την πρώτη μέρα που γυρίσαμε, συμβαίνει κάτι σπάνιο. Συζητάμε μήπως δουλέψουμε να φτιάξουμε μια μπαλλάντα, κι αρχίζω να σκαρώνω στίχους γι’ αυτήν. Μόλις ο Geddy αρχίζει να τους τραγουδά πάνω σ’ ένα ωραίο κομμάτι μουσικής, δένουν απόλυτα. Και ιδού ! Προκύπτει κάτι αρκετά διαφορετικό απ’ ό,τι είχαμε στο μυαλό μας, το “Emotion Detector”. 
«Ο έρωτας μπορεί να μας αλλάξει, είναι αλήθεια – Από ποτέ δε φτάνει 
Κάτι φορές, πολύ τρυφεροί – Κάποιες άλλες πολύ σκληροί  
Την υπερβολική προσοχή δύσκολα κατανικάς»
Για δύο βδομάδες κάνουμε διάλειμμα. Μας κάνει καλό. Είχα κολλήσει βδομάδες ολόκληρες με τους στίχους των “Territories” and “Manhattan Project”, όμως τώρα πήραν στη σωστή τους θέση. Η μουσική τους γράφτηκε και ενορχηστρώθηκε σχετικά γρήγορα. Τελικά βρεθήκαμε να έχουμε φτιάξει επτά πολύ καλά demo για να δείξουμε στον Peter Collins, όταν θα μπαίναμε στο στάδιο της κανονικής ηχογράφησης. Το μόνο τραγούδι που δεν έλεγε να ολοκληρωθεί ήταν το “Manhattan Project”, αυτό ήταν το «προβληματικό μας παιδί». Σε κάθε δίσκο προκύπτει κι από ένα. Που είναι σαν να μη θέλει να γραφτεί, ή να ηχογραφηθεί, ή και να μιξαριστεί, μερικές φορές.  Ήταν το τελευταίο τραγούδι που δουλέψαμε και ήμασταν κάπως στομωμένοι.
Εκεί ευτυχώς παρενέβη ο Peter Collins. Μας πρότεινε ορισμένες ιδέες πολύ δόκιμες, τόσο γι αυτό, όσο και για κάποια άλλα από τα τραγούδια. Δεν προσπάθησε να τα αλλάξει, ούτε να πάει σε διαφορετική κατεύθυνση το πώς τα παίζαμε, απλά πρόσθεσε μικρές πινελιές -«μικροσυμβάντα» τα αποκαλούσε ο ίδιος – τα οποία θα ήταν αδύνατον εμείς να τα σκεφτούμε. Και ήταν ακριβώς ό,τι μας χρειαζόταν. Στα μάτια μας, ο Peter Collins μοιάζει, τόσο στην κοψιά όσο και στη στιβαρή συμπεριφορά με τον ηθοποιό των ‘40s, Edward G. Robinson. Μέχρι και πούρα καπνίζει, όπως και κείνος ! Του κολλάμε λοιπόν το παρατσούκλι “Mr. Big”.  
Απρίλιος: Oxfordshire, Αγγλία. Από το άνοιγμα του πανήψυλου παράθυρου στην αρχαία – μιλάμε για 1086 μ.Χ. !-  εκκλησία του Manor, εποπτεύω τους σκεπασμένους με βρύα κήπους και το προαύλιό της. Τσούρμα από σύννεφα κάνουν αγώνες ταχύτητας στο γαλανό ουρανό, καθώς εγκαθίστασαι σ΄ένα ακόμη δωμάτιο. και τοποτεθείς μερικές φωτογραφίες να στέκονται αντίκρυ σου, στον καθρέφτη. Το κάνεις σπίτι σου.  
Η μέθοδος των ηχογραφήσεων που μας προτείνει ο Peter με τον Jimbo βασίζεται στο να ηχογραφήσουμε το βασικό σκελετό των τραγουδιών σύντομα, έτσι ώστε να αιχμαλωτιστεί στις ταινίες όσο το δυνατόν ο ενθουσιασμός, ο αυθορμητισμός της αρχικής μας προσέγγισης. Ετσι, μέσα σε δυό βδομάδες έχουμε τελειώσει τα βασικά μέρη. Και είμαστε έτοιμοι για το γαλαξία από overdubs στον οποίο θα εισχωρήσουμε αμέσω μετά. Στο σημείο αυτό καλούμε στο στούντιο τον guest star του δίσκου μας.
O Andy Richards έχει παίξει όλα τα συνθεσάϊζερ κι έχει ενορχηστρώσει τις επιτυχίες της βρετανικής σκηνής τα τελευταία χρόνια: Frankie Goes To Hollywood, George Michael, Propaganda, Nick Kershaw. Θα μας βοηθήσει στο programming, θα προσθέσει εφέ και υπόβαθρα σε σημεία των τραγουδιών σε ολόκληρο το δίσκο. Το χαιρόμαστε να μπορούμε να κάνουμε ένα βήμα πίσω και να προτείνουμε εμείς σε κάποιον άλλο να δοκιμάσει πράγματα στη μουσική μας.  
Ο Alex, βέβαια, έχει αρχίσει να βαριέται, καθώς ο ίδιος πρέπει να περιμένει αρκετά ακόμη για να μπει να περάσει κιθάρες και σόλο. Ευτυχώς, βρίσκει ένα κανούριο χόμπυ : ελαιογραφία ! 
Μια μέρα μαζί με το Larry, τον τεχνικό που φροντίζει τα τύμπανά μου, πηγαίνουμε στο Λονδίνο και γεμίζουμε το στέϊσον βάγκον με αφρικάνικα και ινδιάνικα κρουστά. Θα τα χρησιμοποιήσουμε για να φτιάξουμε τον χαρακτηριστικό ήχο των ντραμς που ακούγεται στο “Mystic Rhythms”. Είμαι ενθουσιασμένος για το καινούριο μου bοngo, το οποίο σκοπεύω να χρησιμοποιήσω στο κομμάτι “Territories”. Νέοι ορίζοντες νιώθω ν’ ανοίγονται.  
«Μυσταγωγοί Ρυθμοί – Αιχμαλωτίζουν τις σκέψεις μου – Τις πάνε μακριά 
Της Νύχτας τα μυστήρια – Δραπετεύουν από της μέρας το φώς 
Μυσταγωγοί Ρυθμοί – Κάτω από τα Φώτα του Βορρά – Της Αφρικής τον Ήλιο 
Μοχλεύουν πράγματα αρχέγονα 
Στην καρδιά του καθενός μας» 
 
Mάϊος: Ένα μεγάλο φυμέ παράθυρο βλέπει μέσα από το control room στην πισίνα και πίσω της σε μια καταπράσινη πεδιάδα. Από τους θεόρατους, μεγαλοπρεπείς βασιλικούς φοινίκες ως κάτω, στις παραλίες με τη μαύρη, καυτή ηφαιστειακή άμμο, με τον τροπικό ήλιο ν’ αστράφτει πάνω στα γαλάζια νερά της Καραϊβικής. Αν δεν μπορείς να ζήσεις σ΄έναν τόπο σαν κι αυτόν, μετά χαράς δέχομαι να κάνω ολική μεταμόσχευση νευρικού μου συστήματος μαζί σου, γιατί εγώ μπορώ…  
A, το Montserrat! Το συζητάγαμε και το ονειρευόμασταν για χρόνια να ηχογραφήσουμε σ΄αυτό το μέρος – τλεικά τα καταφέραμε! Στα Air Studios. Ένα καταφύγιο στην κορυφή του λόφου στο Σμαραγδένιο Νησί της Καραϊβικής. Δίπλα σ΄ένα αληθινό ενεργό ηφαίστειο, αληθινά ιγκουάνα, αληθινές κατσίκες και αγελάδες να παρελαύνουν στους δρόμους και τους πιο φιλικούς ντόπιους που μπορείς να συναντήσεις.  
Τις τρεις βδομάδες που μείναμε στο νησί, δουλέψαμε αποκλειστικά σχεδόν τα κιθαριστικά μέρη. Ο κακόμοιρος ο Alex δούλευε συνεχώς, ολόκληρη τη μέρα. Τον πειράζαμε. «Θυμάσαι που είχες βαρεθεί τη ζωή σου στο The Manor; Μην ανησυχείς, θα ξεκουραστείς όταν θα γυρίσουμε στο κρύο και τη βροχή του Λονδίνου». Mόνο μία μέρα είχαμε ρεπό και οι τρεις και διαλέξαμε να την περάσουμε με μπάρμπεκιου σε μια έρημη παραλία στο βορεινό μέρος του νησιού. Ήπιαμε τόσο, που αποφασίσαμε να στέψουμε τον Alex βασιλιά «Την αυτού Μεγαλειότητα τον βασιλέα Lerxst», κοροεϊδεύοντας κάτι που πήγαιεν να πει ενώ ήταν μεθυσμένος. Ο ίδιος αποδέχθηκε τον τίτλο, ανακοινώνοντάς μας το πρώτο του διάταγμα: Κάθε δεύτερη Δευτέρα του μήνα θα ήταν η «Μέρα του Βασιλέα Lerxst» κι αυτό θα σήμαινε “Τα ποτά κερασμένα για όλη την παρέα!”». 

Iούνιος : Παράθυρο σε προεξοχή με θέα τους δρόμους του Λονδρέζικου Mayfair που σφύζουν από ζωή. Είναι το ξεκίνημα της τουριστικής περιόδου. Ένα συνέδριο με αμερικάνους δικηγόρους διεξάγεται, οι δρόμοι γεμάτοι κοστούμια.. Μετά τη χειμωνιά της Elora, την εξοχή του The Manor και την τροπική καλοκαιρία του Montserrat,είναι ωραίο να έχεις επιστρέψει στη μητρόπολη. Η ενέργεια και η δράση, μεταδοτικές. 
Μακάρι να μπορούσα να γράψω και κάτι για τα παράθυρα του στούντιο. Αλλά δεν υπάρχουν. Το SARM East studio βρίσκεται σ΄ένα υπόγειο στο East End, οπότε, ακόμη κι αν έξω είχε όμορφη μέρα, δεν το μάθαινα ποτέ. Με τις ηχογραφήσεις να έχουν σχεδόν ολοκληρωθεί, ξεκινάμε να περνάμε τα solo του Alex. Τολμήσαμε να ρωτήσουμε τον Jimbo αν θα καταφέρναμε να περάσουμε τουλάχιστον το μισό καλοκαίρι σπίτια μας, αλλά εκείνος μας έβαλε στη θέση μας. «Αλλάξτε πλευρό, θα ξυπνήσετε».   
Αντί για ξενοδοχείο, μας είχαν νοικιάσει ένα διαμέρισμα κοινό για όλους μας, κάπως απρόσωπο. Είχε μεν τη θέα που περιγράφω παραπάνω, αλλά συνήθως τη βλέπαμε όταν είχε ήδη πέσει το σκοτάδι και οι δρόμοι έμεναν έρημοι. Στο Λονδίνο κοιμούνται νωρίς.  Άβολο να βλέπεις – ή μάλλον να μη βλέπειες, από το Λονδρέζικο υπόγειο να περνά ο Ιούνιος κι ο Ιούλιος. Τουλάχιστον στο Quebec που ηχογραφήσαμε τους προηγούμενους δίσκους μας, βρισκόμασταν μέσα στη φύση. 

Ιούλιος: Η γυάλινη ηλιοροφή του αρχοντικού στο Chelsea. Μια καλοκαιρινή καταιγίδα πλησιάζει πάνω απ’ τον Τάμεση. Η παλίρροια κοπάζει, τα νερά κινούνται σκούρα, κάτω απ’ έναν θυμωμένο ουρανό. Η βροχή λιθοβολεί το παράθυρο κατά ριπάς, σα χοντρό χαλάζι, την αστραπή τη μυρίζεις.  
Ξεκινάμε το δεύτερο μήνα μας στο Λονδίνο αλλάζοντας σπίτι, μήπως ανακόψουμε τη δυφορία μας. Ο Geddy περνά το χρόνο του μπροστά από την τηλεόραση, παίρνοντας γερές δόσεις από το baseball που λατρεύει μέσα από βιντεοκασσέττες, ενώ κάτι φορές παραγγέλνουμε να μας φέρουν το αγαπημένο μας junk food, πράγματα που τρώμε στην πατρίδα. Είμαστε έτοιμοι να ξεκινήσουμε τη μίξη του δίσκου, πριν ξεκινήσουμε όμως παίρνουμε μια βδομάδα off. Δεν ειναι εύκολο να διατηρήσεις καθαρό μυαλό, όταν ασχολείσαι συνέχεια με κάτι που έχεις φτιάξει και φροντίσει ο ίδιος. Χρειάζεται να κάνεις ένα βήμα πιο πίσω. Ασχολούμαστε λοιπόν με τη σειρά των τραγουδιών, για το εξώφυλλο, τα credits, τις φωτογραφίες και συζητάμε για τα τραγούδια.  

Αύγουστος: Κοιτώντας μέσα από το παράθυρο του control room του αχανούς Studio 1 στα Abbey Road Studios. Η ιστορία του rock έχει γραφτεί εδώ μέσα, ένα μικρό της κεφάλαιο θα γραφτεί μάλιστα σήμερα. Άλλη μια καταιγίδα έχει πλημμυρίσει την πόλη, πάντως μια ομήγυρη μουσικών όλοι με έγχορδα, συγκεντρώνονται για να γράψουν για ένα άλμπουμ δικό μας. Μια οχρήστρα με τριάντα έγχορδα σ’ ένα άλμπουμ των Rush. Για φαντάσου !  
Θα κάνουμε κι άλλη μια εκδορμή, αυτή τη φορά στα Angel Studios, για να ηχογραφήσουμε μια εικοσιπενταμελή χορωδία που θα ακούγεται στο τελευταίο μέρος του “Marathon”. Οι τρεις μας κοιτάμε ο ένας τον άλλο και γελάμε δυνατά, ακατάσχετα. Μας φαίνεται τόσο παράξενο ! 
Ο Mr. Big ήθελε, λέει, να μας κάνει να ξεπεράσουμε τα όριά μας αυτή τη φορά, να ηχογραφήσουμε κάτι τόσο ξεχωριστό. Τα κατάφερε. Και τώρα, βρέχει καθημερινά επί δύο βδομάδες συνέχεια. Summertime, and the living is - wet. 

Σεπτέμβριος: Στο σπίτι μου. Στο παράθυρο του πάνω ορόφου κοιτώντας έξω, μέσα στο σκοτάδι τις στέγες των σπιτιών και τις αυλές στη γειτονιά που έχω μεγαλώσει. Ανάμεσα απ’ τα δέντρα, μακριά στο βάθος, βλέπεις τα φωτάκια να αναβοσβήσουν στροβοσκοπικά στην κορυφή του Canadian National Tower, που υφώνεται στο κέντρο του Οντάριο.  
Τελειώσαμε λοιπόν, αυτή τη φορά πραγματικά τελειώσαμε. Μια οδύσσεια έξι μηνών, που τώρα που το σκέφτομαι, πέρασε πολύ γρήγορα, τουλάχιστον μέχρι το τελευταίο της μέρος, στο Λονδίνο. Ο Geddy βρίσκεται στη Νέα Υόρκη να επιβλέψει το mastering (να δει και κανένα ματς baseball, σίγουρα), ενώ όλοι μας έχουμε δει και εγκρίνει τα σχέδια για το εξώφυλλο και προγραμματίσει το γύρισμα του βίντεο.  
Και τώρα, πρέπει να περιμένουμε. Να περιμένουμε να δούμε τί θα πει όλος ο υπόλοιπος κόσμος γι’ αυτό που ετοιμάσαμε. Όσο για μένα, έχω αρχίσει ήδη να σκέφτομαι το επόμενο. Καλό είναι τώρα αυτό ή ή κακό; Δεν έχει σημασία. Όπως λέει ο Mr. Big, “Τέρμα, κλείσαμε”. Ή όπως λέει κι ο Alex, “Τα ποτά κερασμένα για όλη την παρέα!”». 

Στις 29 Οκτωβρίου του 1985 το “Power Windows” θα κυκλοφορήσει σε παγκόσμια διανομή από την Mercury. To εξώφυλλο, με τον λιγνό ημίγυμνο νεαρό να γυρίζει προς το φακό, σαν η παρουσία του θεατή να διέκοψε προς στιγμήν την αφοσίωσή του στο να παρατηρεί έξω από το μισάνοιχτο παράθυρο, ανήκει στον παλιό γνώριμο της Hugh Syme και την ομάδα εμπνευσμένων φωτογράφων του, καθένας από τους οποίους διακρίθηκε και αυτόνομα τις επόμενες δεκαετίες (Andy Earl, Hiro Ito, Andrew MacNaughtan, Linnea Nan, Dimo Safari, Deborah Samuel). Θα γίνει το έκτο συνεχόμενο άλμπουμ τους που θα μπει στο top-10 του Hot 200 του Billboard (US#10,14/12/85). 
Είναι πράγματι, ένα άλμπουμ ιδωμένο μέσα από παράθυρα. Αυτά των κτιρίων, μέσα από τα οποία η ματιά του Νeil Peart είδε αυτή την εξάμηνη Οδύσσεια. Αυτά που, όπως εξήγησε το Δεκέμβριο του ’85 σε συνέντευξη ο πλήρως συμμέτοχος του νοήματος των στίχων Geddy Lee, μεταφορικά σχετίζονται με διάφορες πηγές δύναμης, ισχύος και τις περίπλοκες διακλαδώσεις τους. Οκτώ τραγούδια αυτοτελή, δουλεμένα σχολαστικά, βασισμένα στην οξεία ματιά του Peart, που σ΄αυτό το δίσκο βρίσκεται στην πιο ώριμη, προσβάσιμη και ευαίσθητη φάση της στιχουργικής του.
Η παντοδυναμία του χρήματος (“Big Money”, US#45, 11/1/86), η δύναμη της έμπνευσης (“Grand Designs”), η εξουσία των πολεμοκάπηλων, που ζεύει την επιστήμη στο δικό της ισοπεδωτικό σκοπό (“Manhattan Project”), η δύναμη του ανθρώπινου πνεύματος  (“Marathon”), τα σύνορα που χαράσσει η ισχύς της φυλής, του κράτους, της σημαίας, της επικράτειας (“Territories”), το βαρίδι της συνήθειας σε μια ασφαλή, υπνωτισμένη μικρόπολη (“Middletown Dreams”), ο έρωτας και οι εξεζητημένα εκθειαζόμενες επιπτώσεις του (“Emotion Detector”) και η πολιτισμική ηχώ από τα βάθη των αιώνων (“Mystic Rhythms”) θίγονται μέσα από προσεκτικά επιλεγμένες οπτικές γωνίες που καλλιεργούν το έδαφος για συζήτηση. 

Στο “Power Windows”, ο επεξεργασμένος ήχος και η εφαρμογή των νέων στουντιακών δυνατοτήτων διαδραματίζει καθοριστικό ρόλο. Ιδίως για τον Peart, ο συνδυασμός των ηλεκτρονικών ντραμς SDS-  Simmons με το ενσωματωμένο EPROM (Erasable Programmable Read-Only Memory)με το σύνηθες ακουστικό του σετ της TAMA και μάλιστα σε παράλληλη χρήση, τοποθετημένα κυκλικά γύρω του του επιτρέπει να αναπαραγάγει, προγραμματισμένα εξαρχής ή και με το πάτημα ενός κουμπιού, λ.χ. τα αφρικάνικα τύμπανα στην αρχή του “Mystic Rhythms”, χωρίς να χάνει την ενέργεια από το ζωντανό παίξιμο. Οι άπειρες δυνατότητες και η τεχνική ευκολία τον συναρπάζει. Μια σχεδόν συμφωνική ποικιλία κρουστών, εξάλλου, τον περιβάλλει κατά κανόνα: Πιατίνια αυθεντικά Zildjian, snare Slingerland, συν συγκεκριμένα κινεζικής προέλευσης. Κρόταλα, ξυλόφωνα, κουδούνια, ξύστρες, ένα “Clap Trap” μέχρι κι ένα gong ανήκουν στο βασικό του εξοπλισμό.  
Fast Forward. Replay.  
Σάββατο, 10 Iανουαρίου 2020. Αργά το βράδυ συνειδητοποίησα γιατί τα βίντεο με τον μεγάλο Neil Peart διαδέχονταν το ένα το άλλο. 
Ώσπου διάβασα, τα πρώτα λεπτά ως συνήθως αρνήθηκα να το πιστέψω, όμως γρήγορα το χώνεψα: Το τελευταίο μεγάλο ροκ τρίο δεν υπάρχει πια, καθώς άδοξα, πρόωρα, οι μεγάλοι ντράμμερ στον Παράδεισο καλωσόρισαν τον καθηγητή τους.


Ο Neil Peart, στιχουργός, ταξιδευτής, βιβλιοφάγος, συγγραφέας επτά βιβλίων και πάντοτε συμπεριλαμβανόμενος από ειδικούς και μη ανάμεσα στους 10 κορυφαίους ντράμμερ της ροκ εποχής, ένας πολυσύνθετος και δημιουργικός άνθρωπος, που αντιμετώπιζε με σκεπτικισμό την δημοσιότητα και βοηθούσε τους μουσικούς τους άρεσε να ασκούνται και να βελτιώνονται, δεν υπάρχει πια. Ήταν όλα αυτά και συγχρόνως, ήταν ένας άνθρωπος χτυπημένος αλύπητα από τη μοίρα:
Στις 10 Αυγούστου 1997 χάνει τη 19χρονη μοναχοκόρη του Selena από αυτοκινητικό ατύχημα στο Οντάριο και δέκα μήνες αργότερα από καρκίνο την επί 23 χρόνια σύζυγό του Jacqueline, η οποία δεν άντεξε την απώλεια της κόρης τους.
Ο τσακισμένος Peart κατάφερε ωστόσο να ξανασταθεί στα πόδια του, να ξαναφτιάξει τη ζωή του, να αποκτήσει μάλιστα και πάλι μια κόρη και να ξαναπεριοδεύσει με τους Rush σε θριαμβευτικές tour σε όλο τον κόσμο μέχρι το 2015 όταν και αποσύρθηκε οικειοθελώς από τις ζωντανές εμφανίσεις, καθώς διαπίστωσε ότι το σώμα του είχε αρχίσει να βγάζει διάφορα προβλήματα. Το κυριώτερο απ’ αυτά, ο καρκινικός όγκος στον εγκέφαλο, που διαπιστώθηκε στα μέσα του 2016, ήταν εκείνο που την Τρίτη, 7 Ιανουαρίου 2020, τον έκανε τελικά να υποκύψει. 

Τα τελευταία τουλάχιστον 25 χρόνια της ζωής του θεωρείται από το μεγαλύτερο μέρος των μουσικών ως ένας από τους κορυφαίους και σημαντικώτερος για το όργανο εν ζωή ντράμμερ, σε όλα τα δημοφική είδη μουσικής. Του ζητώνται συνεχώς συνεντεύξεις, γίνονται διαρκώς αφιερώματα και αναλύσεις της τεχνικής του, διοργανώνονται σεμινάρια πάνω στις ειδικές χρήσεις των τυμπάνων και της επίδρασής τους στην τραγουδοποιία.
Έχει κερδίσει 38 φορές το ετήσιο δημοψήφισμα του περιοδικού “Modern Drummer” και κείνος κάνει την παραγωγή σε δύο δίσκους αφιερωμένους στον θρυλικό τζαζίστα ντράμμερ Buddy Rich, παίρνει μαθήματα από έναν άλλο μεγάλο δάσκαλο των κρουστών στη jazz, τον γεννημένο το 1927 Freddie Gruber, απαντώντας σ΄όσους τον αναγορεύουν “master” :
«Τί σημαίνει να είσαι δάσκαλος, αν όχι το να είσαι συνεχώς ένας άριστος μαθητής;».
Συγχρόνως, κυκλοφορεί μια σειρά από βιβλία με τα μοτο-οδοιπορικά που επί τριάντα και παραπάνω χρόνια πραγματοποιεί σε Αφρική, Κίνα και Βόρεια Αμερική και σημειώνει σε συνεντεύξεις του ότι απεχθάνεται την εμπορικοποίηση της μουσικής καθώς και τους ανόητους ροκ σταρ, τους οποίους βλέπει καθαρά σαν «εκμαυλιστές». «Ξεκίνησα από την αρχή με στόχο να μην προδώσω ποτέ τις αρχές που είχε ο 16χρονος εαυτός μου, να μην ξεπουληθώ ποτέ, να μη σκύψω ποτέ στον δυνατό. Ο συμβιβασμός είναι κάτι που δεν πρόκειται ποτέ να αποδεχθώ».  
Δε θα προσποιηθώ ότι οι Rush ήταν από τα αγαπημένα μου συγκροτήματα (παρ’ ότι αν κρίνω απ τις αναρτήσεις στο facebook, η μισή Ελλάδα άκουγε Rush από τα γεννοφάσκια της), όμως χάρις τον Neil η αλήθεια είναι ότι διατήρησαν από την αρχή μια εγκεφαλική ποιότητα που μ’ έκανε σταθερά μέσα στο χρόνο ν’ αναζητώ κομμάτια της δισκογραφίας τους.
Ιδίως της μέσης τους περιόδου, αυτής της δεκαετίας του '80 όπου έφτιαξαν μια σειρά από άλμπουμ που μπορείς να τα ακούσεις ολόκληρα χωρίς ίσως να σε συναρπάσουν, αλλά σίγουρα να σε κάνουν να ξανακούσεις, να διαβάσεις και να επεκταθείς στα θέματά τους. Πρώτο - πρώτο, μου ήρθε στο μυαλό και ξανάκουσα όλο το “Power Windows”, στο οποίο o Neil, πέραν του ότι μετρονομεί με το γνωστό λεπτολόγο, επιδέξιο, εύγευστο τρόπο, στιχουργεί τον ιδιαίτερό του τρόπο.
Ως τρίτος, που περισκέπτεται, αποτιμά, προεκτείνει και ώρες - ώρες, το βλέπεις, αφήνει και τον εαυτό του να μπει στο τραγούδι.  Όμως, ο στίχος που πάντα θα μου θυμίσει ακαριαία Rush και Neil Peart, είναι αυτός που έγραψε στα 33 του, στο “Marathon”:

«(...) Από τυφλή φιλοδοξία πιο πολύ  
Από απλή απληστία, πιο πολύ 
Πιο πολύ κι απ’ του τερματισμού τη γραμμή   
Θέλεις να θρέψεις την ανάγκη που σε καίει  
«(…) Πολλά μπορείς να κάνεις σε μια ζωή  
Αν δεν καείς στα γρήγορα 
Απ’ την απόσταση τα πιο πολλά να πάρεις  
Πρώτα χρειάζεσαι αντοχή 
Να μάθεις να κρατάς γερά». 
 
"The real relation, the underlying theme". 

Παναγιώτης Παπαϊωάννου