Οι Federal Chard έχουν μια απόσταση ασφαλείας 25 και κάτι χρόνων από τη σκηνή αυτή. Με το δεύτερο άλμπουμ τους, "Across The Divide", επιμένουν στο ύφους Bad Company/ Thunder/ Zeppelin λευκό blues ασκησιολόγιο. 
Κλασσικό βρεττανικό ροκ των '70s, κάτι για το οποίο ευθύνεται κυρίως η φωνή του Nick Bowden. Επιμελής κιθαριστική δουλειά, σταθερή και λιτή ρυθμική βάση και drive προορισμένο να πιάσει το κλασσικό ροκ αυτί. Ορισμένες μάλλον ευχάριστες ενορχηστρωτικές ιδέες δίνουν στο υλικό ποικιλία : Στη μέση του Page-ιώδους "Guess What", πλήκτρα και steel guitar αφήνουν μια country αίσθηση. Στο "Give Me Something", το banjo οδηγεί το σχήμα σε Charlie Daniels μονοπάτια, ενώ η μπάλάντα "These Four Walls" θυμίζει παλιό Robin Trower.

Επίσης ξεχωρίζουν τo υποβλητικό αλά Thunder "God Forsaken", το πρώτο σινγκλ "Hercules", το με αποχρώσεις Thin Lizzy (και χροιά ...Chris De Burgh στα φωνητικά) "Silhouette" και το απλωμένο μπλουζ με κορυφώσεις "Walk Away" που κλείνει το άλμπουμ.
Το άλμπουμ είναι πιο κατασταλαγμένο στα κομμάτια του από το ντεμπούτο τους, του 2013. Λογικό, καθώς από τότε έπαιξαν σαπόρτ, μεταξύ άλλων, σε Michael Schenker, UFO, Black Star Riders, Ian Hunter και Rich Robinson (αποκομίζοντας καλές κριτικές) και είχαν την ευκαιρία να παίξουν και να συνθέσουν αναμετρώμενοι δίπλα στα έμπειρα αυτά ονόματα. 
Μετά την αποσπασματική, αλλά κρατούσα και σήμερα, αναβίωση του roots-rock ήχου και την μαζική επιτυχία σχημάτων όπως οι Black Keys και οι Rival Sons, οι Federal Charm έχουν τύχη να συναντήσουν ευρύ ακροατήριο, ίσως όχι αμέσως, αλλά σε λίγα χρόνια, αν η τάση αυτή κρατήσει. Πάντως, ο rock και blues τύπος τους αποθεώνει ("Blues & Soul", "Classic Rock", "Classic Blues", BBC Radio 2), περισσότερο ίσως από την ανάγκη να βρεθούν οι βρεττανοί Rival Sons, παρά επειδή το υλικό τους περιέχει κάποιο κομμάτι που σημαδεύει το σήμερα, έστω και δουλεύοντας πάνω τον ήχο των «κλασσικών».

Παναγιώτης Παπαϊωάννου