Ειδικά όταν γίνονται σωστά, όπως έχει κάνει η εταιρεία που ειδικεύεται σε αυτές, η Rhino, με αυτές τις ολοκαίνουργιες πολυτελείς εκδόσεις του "Killer" (1971) και "School’s Out" (1972). Όχι μόνο οι remastered εκδόσεις και των δύο LP ακούγονται εξαιρετικές, αλλά και οι δύο είναι γεμάτες με σπάνιες στούντιο και προηγουμένως ακυκλοφόρητες ζωντανές ηχογραφήσεις που τονίζουν την απόκοσμη χημεία του αρχικού συγκροτήματος του Alice Cooper: με τον κιθαρίστα Glen Buxton, τον πολυοργανίστα Michael Bruce και δύο από τους σπουδαιότερους στυλοβάτες της ρυθμικών τμημάτων της δεκαετίας του '70, τον μπασίστα Dennis Dunaway και τον ντράμερ Neal Smith. Αυτές οι επανακυκλοφορίες λειτουργούν και ακούγονται ως ένα είδος απομνημονευμάτων για το πώς περιγράφεται το  να είσαι ένας εμμονικός με τον Alice Cooper που ξεκίνησε στην ηλικία των 16 ετών το 1971.
Ο Alice Cooper, (το αρχικό συγκρότημα πέντε μελών, όχι το πρόσωπο), εισήχθη στο Rock & Roll Hall of Fame το 2011.
Θα ήταν λογικό να επανεκδοθούν αυτές οι remastered, διευρυμένες εκδόσεις των δύο (από τέσσερις) πλατινένιων κυκλοφοριών για να συμπέσουν με αυτό το σημαντικό επίτευγμα. Αλλά χωρίς προφανή λόγο, χρειάστηκαν άλλα 12 χρόνια για να συμβεί αυτό.
 Ανεξάρτητα, τόσο το "Killer" (Νοέμβριος 1971) όσο και το "School’s Out" (1972) είναι αναγνωρισμένα κλασικά hard ροκ δημιουργήματα της δεκαετίας του '70, πέντε αστέρων. Έφεραν θεατρικότητα και αιχμηρούς, πνευματώδεις στίχους -ορισμένοι με σκοτεινό χιούμορ- στο είδος που ελάχιστα συγκροτήματα πέτυχαν με τέτοια καθαρότητα οράματος και καθαρό μουσικό ταλέντο. Τα εύσημα φυσικά πηγαίνουν επίσης στον παραγωγό Bob Ezrin, ο οποίος συμμετείχε στην επαναστατική ταινία "Love It to Death" (Ιανουάριος 1971).
Βοήθησε στη δημιουργία του σινγκλ "I'm Eighteen", επεξεργαζόμενος το από ένα οκτάλεπτο jam σε διάρκεια μίας ραδιοφωνικής εκπομπής τραγούδι. Αυτό το τραγούδι περιλάμβανε μεγάλο μέρος της ιδέας του συγκροτήματος Alice Cooper - εφηβική αποξένωση, νευρικό χιούμορ, εξέγερση, ψυχολογική σύγχυση - σε μόλις τρία λεπτά.
Ήταν μια μέτρια επιτυχία εκείνη την εποχή, αλλά τώρα θεωρείται μια στιγμή που αλλάζει την καριέρα ενός καλλιτέχνη.
Ο Ezrin ήταν επίσης καθοριστικός στη διαμόρφωση των επόμενων τριών έργων. Το "Killer" (1971), είναι ένας κύκλος τραγουδιών σχετικά με την ομότιτλη "προσωπικότητα". Είναι ένας τέλειος συνδυασμός πιο σφιχτών ροκάδικων  "Be My Lover", "Yeah Yeah Yeah", "Under My Wheels" και "You Drive Me Nervous" (τα τελευταία δύο δεν διαρκούν ούτε τρία λεπτά) με μεγαλύτερα, πιο δραματικά κομμάτια που περνούν μέσα από prog, μπαλάντες και hard rock, ωθώντας μας σε μια "ζώνη του λυκόφωτος" με αξέχαστους χαρακτήρες.
Από αυτά, τα "Dead Babies", "Halo of Flies" και το ομώνυμο κομμάτι αντιστοιχούν σε 20 λεπτά χρόνου αναπαραγωγής. Η έξυπνη χρήση περιστασιακών εγχόρδων από τον Ezrin, πιο αξιοσημείωτη στο σαρωτικό "Desperado"  πρόσθεσε ένα επίπεδο κλάσης και πολυπλοκότητας σπάνιο για ροκ άλμπουμ εκείνη την εποχή ή έκτοτε. Αυτή η έκδοση προσθέτει ένα σετ 10 τραγουδιών στο φεστιβάλ Mar Y Sol από τις 2 Απριλίου 1972, επτά από τα οποία είναι από το "Killer". Είναι μια πυκνή, δυναμική συναυλία που "παρεμποδίζεται" από μια ακατάστατη μίξη που κάνει τον ντράμερ Neal Smith να ακούγεται συχνά σαν να χτυπάει κάδους απορριμμάτων. Κλείνει με ένα jam στο "Long Way to Go" που περιλαμβάνει το riff του "School's Out", το οποίο δεν είχε ηχογραφηθεί ακόμη.
Μιλώντας για αυτό, αυτή η δημιουργία, που κυκλοφόρησε αμέσως μετά τον Ιούνιο του 1972, οδήγησε το συγκρότημα του Cooper σε ευρεία αναγνώριση. Το βασικό του single, που έφτασε στο Top 10 στα charts, το άλμπουμ ανέβηκε απροσδόκητα στο Νο. 2 και έτσι ακριβώς, το συγκρότημα του Alice Cooper "εξερράγη" σε παγκόσμια δημοτικότητα. Το "School’s Out" περιόρισε μερικές από τις πιο δύσκολες πτυχές του "Killer" σε μια πραγματεία για τους αλλοτριωμένους έφηβους και την εκπαίδευσή τους, κυρίως στο ομότιτλο κομμάτι, αλλά και με το κλείσιμο του "Alma Mater" και του "Grand Finale". Ο Ezrin εμποτίζει ηχητικά εφέ, πλήκτρα (το κουδούνισμα του πιάνου στη μπαλάντα "My Stars" είναι μια αριστοκρατική πινελιά) και μια ηχητική δυναμική που γενικά αντάλλαξε το πιο σκληρό ύφος του συγκροτήματος με μια πιο θεατρική κλίση. Η Deluxe Edition περιέχει σπάνιες εκδόσεις, όπως οι single εκδόσεις των "School’s Out" και "Gutter Cat vs. The Jets", δύο κομμάτια που δεν είχαν κυκλοφορήσει προηγουμένως, και μια εκρηκτική ηχογράφηση της συναυλίας του Alice Cooper στο Μαϊάμι στις 27 Μαΐου 1972.

Ο ήχος και στα δύο στούντιο έχει βελτιωθεί θεαματικά από τα υπάρχοντα "θλιβερά" CD που δεν είχαν αναβαθμιστεί ποτέ. Και τα δύο περιλαμβάνουν μια χούφτα μεμονωμένες μίξεις μαζί με εκτενή βιβλιαράκια με σημειώσεις κομμάτι προς κομμάτι και σπάνιες φωτογραφίες. Μπορεί να χρειάστηκε πολύς χρόνος για να λάβουν αυτή την πολυτελή, αξιολογότατη "περιποίηση", αλλά τώρα που είναι εδώ, μπορούμε να ζήσουμε δύο κυκλοφορίες από τις καλύτερες της μπάντας του Alice Cooper, όπως θα έπρεπε να ακούγονται.
Και άλλοι ακροατές μπορεί να διαφωνούν και να θεωρούν αυτά τα τραγούδια την αφρόκρεμα της συλλογής, η οποία είναι επίσης μέρος της ομορφιάς της - υπάρχει κάτι για όλους, περισσότερο ή λιγότερο.

Νότης "School's Out" Γκιλλανίδης