The Cult: "Under The Midnight Sun"
Monday

7Nov

The Cult: "Under The Midnight Sun"

Δημοσιεύθηκε από:

07/11/2022

Κατηγορία: Κριτικές

1614
Καθώς περπατούσε στους χώρους του Provinssirock Festival, ο Ian Astbury βρέθηκε να απολαμβάνει τη σουρεαλιστική εμπειρία του "ήλιου του μεσονυκτίου" κατά τους καλοκαιρινούς μήνες, όταν ο ήλιος δεν δύει βόρεια του Αρκτικού Κύκλου.
Ο Astbury θυμάται: "Είναι τρεις το πρωί, ο ήλιος ανατέλλει, και υπάρχουν όλοι αυτοί οι όμορφοι άνθρωποι σε αυτή τη στιγμή του χαλκυώνα... ήταν μια απίστευτη στιγμή".
Καθώς εξέταζε πλάνα από την παράσταση του συγκροτήματος στο προαναφερθέν φεστιβάλ, ο Astbury βρήκε νέο μυστικισμό και τον διαπότισε με ευρηματικές συνθέσεις στο ενδέκατο στούντιο άλμπουμ των The Cult, "Under The Midnight Sun".
Αυτή η σχετικά σύντομη ιστορία της έμπνευσης και κυκλοφορίας για  τη θρυλική μπάντα.
Μία από τις πολυαγαπημένες μου μπάντες από τα '80s και '90s που έχει παίξει 2 φορές στη χώρα μας και τις 2 στην Αθήνα.
Η πρώτη ήταν στις 27 Ιουνίου 1993 που ήταν η πρώτη φορά που έπαιζαν και οι Metallica που άλλο μεγάλο όνομα εκείνης της ημέρας με τη συναυλία να ανοίγουν οι Έλληνες  Λευκή Συμφωνία.  Στα 50 λεπτά που διήρκεσε η εμφάνιση των Cult, έπαιξαν τα κλασικά hits (σ.σ. έως τότε), "The Witch", "Little Devil", "She Sells Sanctuary", "Fire Woman", "Love Removal Machine", "Wild Flower", αλλά ήταν τέτοια η ανυπομονησία του κόσμου για τους Metallica που αισθάνομαι ότι δεν προλάβαμε να τους απολαύσουμε  . Αντίθετα, τη δεύτερη φορά που τους είδα, αρκετά χρόνια αργότερα στις 5 Ιουνίου 2011 στο Fuzz ως headliners ήταν ωριμότεροι και απολαυστικότεροι.
Στο παρόν όμως…
Το άλμπουμ ξεκινά με το "Mirror", το οποίο ξεκινά με μια εισαγωγή στον βαρύ ήχο που "εξέχει" σε όλη τη διάρκεια.
Οι γραμμές του μπάσου και τα ντραμς διανθίζονται με τα πιασάρικα κιθαριστικά riff του Billy Duffy.
Το "A Cut Inside" είναι ένα από τις κορυφαίες συνθέσεις του άλμπουμ, προβάλλοντας τον κλασικό ήχο του Duffy με ξεσηκωτικούς  ρυθμούς αναμεμειγμένους με ατμοσφαιρικές μελωδίες. Στιχουργικά υπάρχει ένας αέρας καχυποψίας για το περιβάλλον, "No hehens in heaven, no sweet surrender" από τις αρχικές γραμμές του ρεφρέν που φαίνεται να έχουν μεγαλύτερο αντίκτυπο κάθε φορά που το ακούς.
Στο "Vendetta X" ακούμε τα μπάσα του Charlie Jones να βρίσκονται στο επίκεντρο, με τα riff του να τονίζουν στους στίχους. Οι αγωνιώδεις κραυγές του Astbury για το "Vendetta", ακολουθούμενες από φωνητικές εναρμονίσεις, απογειώνουν το τραγούδι σε αιθέρια ύψη.
Το "Give Me Mercy" μας δίνει  μια από τις πιο στοχαστικές λυρικές εξόδους του άλμπουμ.
Στίχοι όπως "Μακάρι να ήταν διαφορετικά, όλα τελειώνουν το ίδιο…" και "Δεν ξέρω ποιον δρόμο να στρίψω…" αναδύουν ένα αίσθημα αδυναμίας μέσα από τους στίχους, ωστόσο το ρεφρέν παίρνει έναν αναζωογονητικό τόνο καθησυχαστικό: "Δώσε μου έλεος , η αγάπη θα σε βρει…". Ένα άλλο πιασάρικο riff κιθάρας του Duffy οδηγείται από ένα αξιομνημόνευτο χτύπο στα ντραμς που είναι σταθερό σε όλους τους στίχους.
Το "Outer Heaven" μετατρέπει το άλμπουμ σε ένα διαφορετικό "μονοπάτι" με ένα κινούμενο εφέ χορδών σε όλη την εισαγωγή, προτού οι σκοτεινές, βαριές γραμμές μπάσου κυριαρχήσουν στον εναρκτήριο στίχο: "οι σειρήνες καλούν, μια χαμένη αθωότητα…". Ο ρυθμός του τραγουδιού αυξάνεται καθώς προχωρά, με αποτέλεσμα να τελειώνει με θετικό, ανεβαστικό τόνο. Ο Astbury εμπνέει και πάλι με γραμμές όπως: "αγκάλιασε τους εξωτερικούς ουρανούς…".


Το "Knife Through Butterfly Heart" ανοίγει με ένα απαλό μπάσο riff που συμπληρώνεται από τις χορδές μιας ακουστικής κιθάρας, με τα πλήκτρα που εισάγονται στον πρώτο στίχο να δίνουν στο τραγούδι μια λεπτεπίλεπτη αρχή.
Το ρεφρέν βλέπει την ηλεκτρική κιθάρα να παρουσιάζεται για να δώσει μια πιο βαριά αίσθηση στο μεγαλύτερο τραγούδι του άλμπουμ, για πάνω από έξι λεπτά. Το "Impermanence" προσφέρει ακόμα πιο μελωδικά αγγίγματα της  κιθάρας από τον Duffy, αλλά όχι πάρα πολλά για να σας αποσπάσουν την προσοχή από τους απόκοσμους στίχους του Astbury, όπως στο "Ghost ships on fire".
Το προτελευταίο κομμάτι, το "Impermanence" είναι καθαρό Gothic Rock – μαύρα eyeliners, ψυχεδελικό ηλιοβασίλεμα, reverb και flanger, black lights και αξέχαστες νύχτες.
Τέλος, οι Astbury, Duffy και οι υπόλοιποι The Cult–John Tempesta (τύμπανα, κρουστά), Grant Fitzpatrick (μπάσο, φωνητικά) και Damon Fox (πλήκτρα, ρυθμική κιθάρα, δεύτερα φωνητικά) – ολοκληρώνουν το "Under the Midnight Sun" με το δραματικό, μυστικιστικό και ειδυλλιακό ομότιτλο κομμάτι.
Ένα κινηματογραφικό δημιούργημα  που, με την πρώτη ακρόαση, θα μπορούσε εύκολα να θεωρηθεί ένα θεματικό τραγούδι για ταινία  του James Bond. Η κιθάρα να συνοδεύει  την οξυδερκή φωνητική απόδοση του Astbury. Οι στίχοι κλεισίματος του άλμπουμ αποδεικνύονται εύστοχοι: "όλα θα ξεθωριάσουν με τον καιρό…".
Παρά το γεγονός ότι έχει (δυστυχώς) μόνο οκτώ τραγούδια, το "Under The Midnight Sun" σε καμία περίπτωση δεν ακούγεται ημιτελές. Τα οκτώ τραγούδια παρέχουν αρκετά για να αφήσουν ικανοποιημένο κάθε θαυμαστή.
Ωστόσο, υπάρχει η αίσθηση ότι θα μπορούσαν να ήταν περισσότερα. Επίσης, υπάρχουν φορές που τα θεατρικά/μοναδικά φωνητικά του Astbury φαίνονται "κρυμμένα" στο πίσω μέρος της μίξης και αξίζουν να είναι πιο εμφανή.
Ωστόσο, δεν μειώνει και πολύ το ευρηματικό  ροκ άλμπουμ. Προβληματισμένοι από τις μουσικές διαφορές και τις πολλές αλλαγές προσωπικού στο παρελθόν, ο Astbury και ο Duffy κατάφερναν πάντοτε να κρατούν τους The Cult επίκαιρους και ευρηματικούς. Η προθυμία τους να ξεπεράσουν τα δικά τους όρια, ενώ ήταν ακόμα σε θέση να παραμείνουν ριζωμένοι στις αρχές τους, τους έδωσε τη δυνατότητα να συνεχίσουν να κάνουν νέα μουσική στο πέρασμα των δεκαετιών.
Με λίγα λόγια, το "Under the Midnight Sun" δεν είναι μόνο μια αξιόλογη προσθήκη στη δισκογραφία του συγκροτήματος… είναι επίσης ένας φόρος τιμής στη μουσική  καταγωγή τους. Σίγουρα θα κερδίσει την έγκριση της λεγεώνας των θαυμαστών του συγκροτήματος και την περιέργεια των σημερινών νέων που αγαπούν τη ροκ.
Καθώς οι The Cult κλίνουν στην πιο "σκιερή" πλευρά του συγκροτήματος στο "Under the Midnight Sun", προσφέρουν κάτι που οι μακροχρόνιοι θαυμαστές - συμπεριλαμβανομένων εκείνων που ήταν μαζί τους από τις μέρες του Southern Death Cult - θα πρέπει να εκτιμήσουν.
Οι Cult σέβονται περισσότερο την κληρονομιά τους παρά στηρίζονται σε προηγούμενες επιτυχίες… αντ' αυτού ενισχύθηκαν για να επιβεβαιώσουν τον εαυτό τους ως μια τρομερή δύναμη στη ροκ μουσική στα 2022.
Ίσως συνοψίζεται καλύτερα από το παλιό απόσπασμα συνέντευξης του Ian: "είναι πάντα καλύτερο να αφήνεις κοινό να θέλει περισσότερα"… και από αυτή την προσφορά/δημιουργία της μπάντας, το κοινό σίγουρα θα θέλει περισσότερα.
Προσωπικά, σίγουρα στα 10 καλύτερα της χρονιάς και η σημαντικότερη επιστροφή!!!

Νότης "Under The Midnight Sun" Γκιλλανίδης