Thursday
13Apr
George Ahas Lignos: Σεβασμός προπάντων στην μουσική, τους συμπαίχτες και κατ’ επέκταση στον εαυτό σου
Δημοσιεύθηκε από:
13/04/2023
5751
Έχοντας διαβάσει, δει πάμπολλες φορές τον καλλιτέχνη στην σκηνή, ακούσει γεγονότα, εικόνες, φήμες στο διαδίκτυο, από φίλους και τη μουσική πιάτσα η περιέργεια μου κεντρίστηκε μετά από απουσία μηνών από τα μουσικά δρώμενα, λόγω και της πανδημίας, ήταν φυσικό…
Ο GEORGE AHAS LIGNOS μιλά αποκλειστικά στο Rocktime.gr και ιδού τι εκμυστηρεύεται
O πρώην ΚΑΙ ΝΥΝ κιμπορντίστας των DangerAngel, Venus Envy, C:Real, Floks, Mamacita On Fire, Dr Vodkatini, Nekyia, The Letrafons, Gotcha Covered, The Bluesbirds , ο οποίος μετά από την πολύχρονη παρουσία του στη rock, hard & heavy και όχι μόνο μουσική σκηνή και τις 1200 περίπου εμφανίσεις σε κάθε είδους μουσική σκηνή αλλά και στην τηλεόραση σε ολόκληρο τον κόσμο αποφάσισε να μιλήσει και τον ευχαριστούμε στην rocktime.gr.
Ας μάθουμε λοιπόν τι μας επιφυλάσσει ο χρόνος αλλά και ο φίλτατος, ειλικρινέστατος και συνάμα χειμαρρώδης Γιώργος.
Έχεις μια σημαντική προϊστορία με τους DangerAngel, Venus Envy, C:Real, Floks, Mamacita On Fire, Dr Vodkatini, Nekyia, The Letrafons, Gotcha Covered, The Bluebirds και σίγουρα θα υπήρξαν οι καλές και οι κακές στιγμές . Ποιο είναι το "κλειδί" ώστε να συνεχίσεις χωρίς εμπόδια, εντάσεις και εμμονές;
Πιστεύω ακράδαντα ότι το κλειδί για μια επιτυχημένη συνεργασία είναι να η ικανότητα να αφουγκράζεσαι τι γίνεται γύρω σου. Να ξέρεις τι θέλεις, και τι όχι αλλά και τι θέλει η ομάδα ώστε να μπορείς να προσαρμοστείς και να "ανθήσεις" καλλιτεχνικά. Σεβασμός προπάντων στην μουσική, τους συμπαίχτες και κατ’ επέκταση στον εαυτό σου. Εν κατακλείδι να υπάρχει κοινή ρότα και να είσαι ευτυχισμένος μέσα σε αυτό το σύνολο. Όταν αυτό δεν υπάρχει να βρίσκεις τρόπους να είσαι διαλλακτικός. Να προτείνεις όταν διαφωνείς. Να υποχωρείς. Να εμπνέεις εμπιστοσύνη να βρίσκεις τρόπο να ελιχθείς των προβλημάτων και όταν αυτό δεν είναι εφικτό ίσως είναι καλύτερα να αποχωρείς ή να αποχωρήσει κάποιος άλλος. Αυτό είναι και το μυστικό της επιτυχίας. Της προσωπικής αλλά και του συνόλου.
Αυτή είναι η κινητήριος δύναμη στις δικές μου συνεργασίες και αυτό είναι που πάντοτε προσπαθούσα να πετύχω. Στο σύνολό τους πιστεύω ότι όλες μου οι συνεργασίες έχουν κρατήσει έναν αξιοπρεπή χαρακτήρα, τουλάχιστον στην πλειοψηφία τους. Το καλλιτεχνικό έρχεται και κάθεται πάνω στα θεμέλια των χαρακτήρων και των ενεργειών που υπάρχουν στην ομάδα. Χωρίς αυτά τα θεμέλια όσο και πρόσφορο κι αν είναι το καλλιτεχνικό έδαφος θα υπάρξει κάποια στιγμή που θα έλθει ρήξη. Είναι σαν ντόμινο ....
Οι εμμονές καλό είναι να αντιλαμβάνονται όσο πιο γρήγορα γίνεται γιατί δεν ξεφεύγουν ποτέ από το υποσυνείδητο. Σε στοιχειώνουν, οπότε θεωρώ ότι καλό είναι να επικοινωνούνται από νωρίς. Εάν είναι κοινές τότε αυτό μπορεί προκαλέσει ζύμωση ιδεών και στοχοπροσήλωση που τελικά μπορεί να οδηγήσει σε έπαρση του ηθικού, στοιχείο απαραίτητο για την επιτυχία της ομάδας. Σε αντίθετη περίπτωση είναι καταστροφικές.
Εάν τώρα η σχέση είναι στυγνά επαγγελματική (session) και ο απώτερος σκοπός είναι απλά να κάνεις το καθήκον σου, όποιο είναι αυτό, τότε πρέπει απλά να είσαι σωστός επαγγελματίας και ότι συνεπάγεται με αυτό.
Μελετώντας συνεντεύξεις σου αλλά συνομιλώντας μαζί στα e-mails, διαπίστωσα ίσως μία αχνή δυσπιστία για το αν υπάρχουν άνθρωποι που θα ήθελαν να ακούσουν πράγματα για τους: DangerAngel, C:Real, Mamacita On Fire, Dr Vodkatini, Nekyia, The Letrafons, Citizen Jim, Marlain, Λάκης Παπαδόπουλος αλλά και για τους Floks (χριστιανική pop/rock μπάντα) ύστερα από 20 περίπου χρόνια κυκλοφορίας των δίσκων.
Τι έχεις εσύ να πεις σχετικά με την περίοδο αυτή.
Ίσως βαθιά μέσα μου πιστεύω ότι η "σταδιοδρομία" μου δεν είναι και τίποτα σημαντικό και δεν θα θέλει κάνεις να ασχοληθεί ή να διαβάσει γι’ αυτήν…
Ξέρεις υπαρξιακές, ηλικιακές κρίσεις ενδότερης ματαιοδοξίας…Να ζει κανείς να να μην ζει (γέλια).
Από την πλευρά μου πάντως μόνο αισιοδοξία και πίστη γιατί εάν δεν πίστευα στα όνειρά μου και δεν είχα υψηλές φιλοδοξίες δε θα χαλούσα χιλιάδες ευρώ και χιλιάδες ώρες στο στούντιο και στις όποιες μουσικές σκηνές ανά την Ελλάδα, Ευρώπη και Αμερική μόνο και μόνο για να περάσω το χρόνο μου, ή για την "φάση". Τουλάχιστον δεν σκεφτόμουν ποτέ έτσι.
Χωρίς να μου το έχει πει κανένας αυτό, πίστευα ότι είναι ο δρόμος.
Σχετικά με την περίοδο που αναφερόμαστε μπορούμε να πούμε ότι ήταν τα χρόνια της θεμελίωσης και της μουσικής διάπλασης. Μια ζωή σε σπουδές, πολλές μπάντες, παιξίματα και πρακτική εξάσκηση. Σε όλες τις δουλειές πάντα περίμενα το καλύτερο. Έχω περάσει από διάφορες ψυχολογικές φάσεις όταν αυτό δεν γινόταν. Αυτό που θέλω να πω είναι ότι το περιβάλλον καθαυτό δεν ήταν το ιδανικότερο για "καρποφορήσει αυτός ο ανθός" στο μέγεθος που το φανταζόμουν. Συνειδητά καταπίεζα τον εαυτό μου με στερεότυπα τύπου ροκ, "καρεκλάδες", λαϊκοί, μέταλ και τέτοια καταθλιπτικά που άκουγα. Έψαχνα να βρω τρόπους διαφυγής. Αυτό το συνειδητοποίησα πιο μετά. Στον μικρόκοσμο μου ένιωθα κάπως περιορισμένος σε αυτό σύστημα που κινούμουν. Διαφορετικός και πολλές φορές ελλιπής.
Χρειάστηκαν χρόνια να τα συνδυάσω όλα. Η συγκρότηση και η οργάνωση της πληροφορίας είναι κάτι που έρχεται με την ωρίμανση. Τουλάχιστον υπηρετούσα κάτι που αγαπούσα και σε ένα βαθμό κάτι έγινε.
Κάναμε πολλά με πολύ λίγα και ζήσαμε μια εκτεταμένη εφηβεία με αληθινές και δυνατές συγκινήσεις που δεν τις αλλάζω με τίποτα. Αυτές εξάλλου είναι που συνθέτουν το καλλιτεχνικό μου προφίλ, την ιδιοσυγκρασία και μου δίνουν έναυσμα να προχωρήσω δυναμικότερα στο μέλλον.
Τελικά τί αποτελεί για σένα το "κεφάλαιο DangerAngel"; Ξαφνικά "Jeff Scott Soto meets Danger Angel live" στο "Όνομα Του Ρόδου", 20/02/10 και τρελαινόμαστε ή μήπως όχι τόσο ξαφνικά; το πριν, το κατά τη διάρκεια και το μετά της συναυλίας; Τι συνέβη πραγματικά;
Το "κεφάλαιο DangerAngel" είναι μια πολύ μεγάλη θεματική ενότητα στην καριέρα μού που με ακολουθεί ουσιαστικά ακόμη και σήμερα. Είναι οικογενειακή υπόθεση. Είναι η μπάντα που άνοιξε τον δρόμο για να συστηθώ ως καλλιτέχνης. Φυσικά στην αρχή δεν κατάφερε να με εντάξει σε ένα μεγαλύτερο πλαίσιο αναγνωσιμότητας μιας και δεν είχαμε την απαραίτητη απήχηση και συνάμα την στήριξη από τον τύπο της εποχής. Οπότε για αρκετό καιρό απλά μπουσουλάγαμε στα τυφλά πιστεύοντας ότι αυτό που κάνουμε θα αρέσει και σε άλλους.
Έχοντας την πρώτη κυκλοφορία ήδη στην πλάτη μας και μια σχετική μικρή εμπειρία από τις πρώτες μας συναυλίες σε διάφορα φεστιβάλ και μικρές ροκ σκηνές ο μάνατζερ της μπάντας (Αλέξης Πολίτης) έφερε στο προσκήνιο το ενδεχόμενο να συνεργαστούμε με τον Τζεφ (JSS). Δηλαδή όχι μόνο να ανοίξουμε την συναυλία του, αλλά και να τον συνοδεύσουμε επί σκηνής παίρνοντας τον ρόλο της μπάντας του! Από κει και μετά το πράγμα ξέφυγε…
Ο Τζεφ έχει δανείσει την φωνή του στην ταινία του Stephen Herek "Rock Star" με τους Mark Wahlberg και την Jennifer Aniston. Τον είχα γνωρίσει μεσα από την δουλειά του με τους Talisman και την συνεργασία του με τον Yngwie Malmsteen. Οπότε μόνο στην ιδέα ότι θα μπορούσε κάτι τέτοιο να γίνει φάνταζε ταινία φαντασίας. Έτσι και έγινε. Όταν η ευκαιρία χτύπησε την πόρτα μας ήμασταν έτοιμοι. ‘Η έτσι πιστεύαμε …
Μετά από αυτό όλα αλλάξανε. Εντατική προετοιμασία, μελέτη και εμπειρίες που μεταμορφώνουν ριζικά τα μυαλά όλων μας. Πραγματικά ήταν σαν ένα "school of rock". Ακόμα θυμάμαι την ένταση με την οποία "γκάριζα" το "Stand Up And Shout" και τον χαμό που έγινε όταν παίξαμε το "Mysterious". Ήταν ένα όνειρο που έγινε πραγματικότητα. Δεν θυμάμαι πολλά μετά την συναυλία… ακολούθησε ένα τρελό πάρτι με ότι συνεπάγεται με αυτό. Όλοι μας βιώναμε μια ευδαιμονία και ένα ουτοπικό "φτιάξιμο" πλημμυρισμένοι από θετική ενέργεια.
Αυτή ήταν και η αφετηρία για να αρχίσει να ακούγεται το όνομα του γκρουπ και μπάντες και μουσικοί αρχίσανε να δίνουν σημασία. Να ακούνε λίγο πιο πολύ τo δικό μας ροκ.
Οι πρώτες session δουλειές ήρθαν μέσα από την δουλειά μου στους Danger.
Πως ξεκίνησε η όλη ιδέα για τη δημιουργία των DangerAngel; Θυμάμαι κάποιο βράδυ στο club "Le Roi" στο Χαλάνδρι, ο καλός φίλος και δισκοθέτης Αλέξανδρος Ριχάρδος μου έδειξε δύο θαμώνες (εσένα και τον Jimmy Cage - πρώτος τραγουδιστής στην μπάντα (επίσημα) λέγοντας μου: "θυμήσου τους διότι σε μερικούς μήνες θα κυκλοφορήσουν έναν σπουδαίο δίσκο που σίγουρα θα σε ενδιαφέρει".
Το συγκρότημα προϋπήρχε με λίγο διαφορετική μορφή. Η πρώτη γνωριμία έγινε σε ένα μαγαζί στο Μικρολίμανο στα "5/4" του καθηγητή μου Χρήστου Μαστρογιαννίδη.
Έτυχε να γνωρίσω τα παιδιά ένα Σάββατο το οποίο έπαιζαν εκεί. Μου είχε κάνει εντύπωση η συνέπεια στη λεπτομέρεια και το ποσό αυθεντικός ήτανε ο ήχος τους ειδικά στις κιθάρες (Θάνος Χιόνος) και Σπύρος Φουσέκης) . Οπότε με τον Θάνο ήρθαμε πιο κοντά και κρατήσαμε επαφή.
Η πρόταση έγινε όταν βρεθήκαμε σε εκείνο το θρυλικό Rockwave τριήμερο του 2007. Εκείνη την ημέρα παίζανε οι Europe, Chris Cornell, και headliner ήταν o Robert Plan.
Μου δώσανε ένα ντέμο και με ρωτήσαν εάν θα με ενδιέφερε να ενταχθώ στο σχήμα.
Το άκουσα μαζί με τον Βασίλη (ντραμς Floks) και θυμάμαι να κοιταζόμαστε και να λέμε «κοίτα να δεις» ωραία παιξίματα οι μακρυμάλληδες (γέλια).
Μέχρι το 2010 (debut album) το συγκρότημα είχε πάρει την τελική του μορφή η οποία διατηρήθηκε στη βάση της μέχρι και σήμερα.
Απ’ την πρωταρχική σύνθεση ήμασταν ο Θάνος και εγώ και λίγο μετά ήρθαν με μικρή διαφορά φάσης ο Ροδόλφος και ο Αντώνης. Δεθήκαμε πάρα πολύ και ενώ μας ένωσε η μουσική ήρθαμε πιο κοντά και σαν άνθρωποι. Κάτι που μας βοήθησε να αντέξουμε τις τρικυμίες και τις δυσκολίες μέσα σε αυτά τα 16 χρόνια.
Είχες πάντοτε στο μυαλό σου την επαγγελματική συνέχεια;
Πάντα. Είμαι ευλογημένος που βρήκα το κάλεσμα μου νωρίς και καθ’ όλη τη διάρκεια αυτού του ταξιδιού αφοσιώθηκα 100% σε αυτό χωρίς περισπασμούς.
Οι γονείς σου είχαν μπει εμπόδιο στην ενασχόληση σου με την μουσική;
Ποτέ. Ο πατέρας μου μουσικός και ιδρυτής του Ωδείου "Αναγέννηση" μου έδωσε όλα τα εφόδια που χρειάστηκαν για να μπορέσω να σπουδάσω, και να χτίσω την καλλιτεχνική μου προσωπικότητα. Ήδη από τα πρώτα σχολικά χρόνια περνούσα τον περισσότερο χρόνο μου στο ωδείο περιβαλλόμενος από μουσικούς, μουσουργούς και σύνθετες. Ήρθα σε επαφή με πολλά διαφορετικά όργανα, κάθισα δίπλα σε ποικίλους δάσκαλους μουσικής και από τον καθένα έμαθα και κάτι διαφορικό. Συμμετείχα σε ορχήστρες, χορωδίες, φιλαρμονικές, σχολικές μπάντες, συναυλίες και διαγωνισμούς για παραπάνω από 15 συναπτά έτη. Η μητέρα μου υποστήριξε οικονομικά όλες αυτές τις μεγάλες προσδοκίες και τα όνειρα (περιοδείες, στούντιο καθώς και συναυλίες που δεν αποδώσανε ούτε ένα ευρώ) που είχα με τις μπάντες και ποτέ δεν μου είπε "βρες κάτι άλλο να κάνεις αφού δεν βγάζει πουθενά".
Τους οφείλω τα πάντα.
Μουσικά talent show, βλέπεις; Αν γινόταν την δεκαετία του ΄90 κάτι ανάλογο θα συμμετείχες με κάποιο σχήμα;
Εννοείται παρακολουθώ και όχι μόνο τα ελληνικά που είναι έτη πίσω από τα διεθνή. Και δεν αναφέρομαι σε επίπεδο παραγωγής αλλά στην ποιότητα και ποσότητα των διαγωνιζόμενων. Πολλές φορές μπαίνω και στο ρόλο των κριτών. Δεν μου αρέσει όταν η επιλογή των παιχτών και η κρίση δεν έχει μουσικό χαρακτήρα, αλλά ψάχνουν να προβάλλουν αλλά πράγματα που θέλει να προωθήσει το σύστημα με το στανιό. Μη γελιόμαστε, το βήμα που σου δίνει αυτή η πλατφόρμα ήταν και παραμένει το μεγαλύτερο. Πολλοί φίλοι μου και γνωστοί το χρησιμοποίησαν.
Άλλοτε έκανε καλό άλλοτε ήταν καταστροφικό. Και στις δυο περιπτώσεις σε βάζει σε σκέψεις.
Αυτό που δεν μου αρέσει σε αυτή τη διαδικασία είναι το ριάλιτι κομμάτι των παιχνιδιών, το οποίο φυσικά είναι αναγκαίο "κακό". Ως καλλιτέχνες η έκθεση μας σε μεγαλύτερο κοινό πάντα ήταν και είναι ένα δυνατό δέλεαρ. Μια πρόκληση με τον ίδιο σου τον εαυτό.
Εξαρτάται που σε βλέπεις μέσα σε αυτόν τον κόσμο-βιτρίνα και την αυτογνωσία σου.
Να ξέρεις τι σου γίνεται και που πας. Πολλοί από τους συμμετέχοντες επειδή έχουν ένα ψώνιο και νομίζουν ότι είναι καλοί επειδή έχουν κάνει δυο-τρεις συναυλίες θα έχουν και ένα λαμπρό μέλλον μέσω του παιχνιδιού. Κάτι που δεν ισχύει. Τίποτα δεν δίνεται χωρίς αντίτιμο.
Από τέτοιου είδους περιπτώσεις ανατροφοδοτείται το σύστημα και γι’ αυτό το λόγο υπάρχουν αυτές οι εκπομπές. Το λεγόμενο "φαινόμενο του πυροτεχνήματος". Η κοινή λογική λέει ότι εάν δεν ασχολείσαι με την ποπ (λαϊκή ελληνόφωνη και μη) μουσική ίσως δεν είναι ότι καλύτερο. Πάραυτα ο "τολμών νικά" και εάν είσαι καλός δεν έχεις να φοβηθείς τίποτα!
Τέτοιες περιπτώσεις είναι που μπορούν να εκθέσουν το σύστημα. Για εμάς αυτή η διαδικασία, εννοώ της αξιολόγησης-έκθεσης είναι μια καθημερινότητα. Όπως και να έχει είναι κάτι που με ενδιαφέρει. Με αυτό ασχολούμαι 24/7.
Τώρα στα '90ς ήταν δύσκολο να συμμετέχω μιας και ήμουν πολύ μικρός (γέλια), αλλά εάν υπήρχε κάτι αξιόλογο σήμερα και κάτι που θα μπορούσα να δω τον εαυτό μου μέσα σε αυτό νικητή θα πήγαινα ολοταχώς (με σχήμα ή και μόνος).
Με άλλα λόγια πρέπει να ξέρεις να παίζεις το παιχνίδι, να σ ‘αρέσει και να’ σαι και καλός. Αλλιώς όχι. Δε θα πήγαινα απλά για να εμφανιστώ στην τηλεόραση.
Τί μουσική άκουγες παλαιότερα και ποια είναι τα σημερινά ακούσματα σου;
Ποτέ δεν άνηκα στην κατηγορία των φανατικών οπαδών ενός είδους μουσικής. Ποτέ δεν το κατάλαβα και δεν ταυτίστηκα. Υπήρχαν περίοδοι που επικεντρωνόμουν και μελετούσα ένα είδος αλλά μέχρι εκεί. Αυτό συνεχώς ανακυκλώνεται. Ίσως γιατί πάντα το έβλεπα επαγγελματικά. Μελετάω τον ήχο, τις συνθέσεις και τις κοινωνικοπολιτικές επιρροές της μουσικής.
Νιώθω ευλογημένος που μπορώ να καταλάβω και να απολαύσω διαφορετικά είδη και να ταυτιστώ. Σήμερα παρά ποτέ η μουσική έχει ολοένα και λιγότερα σύνορα.
Η μουσική είναι μια. Είναι μια γλώσσα. Ένας τρόπος να επικοινωνήσεις και να εκφραστείς.
Κάθε στιγμή έχει το δικό της soundtrack. Δεν είναι για όλους όμως. Εάν δεν έχεις το υπόβαθρο να καταλάβεις τι διαβάζεις/ακούς/βλέπεις και να ακολουθήσεις αυτά που ξετυλίγονται μπροστά σου μέσω της τέχνης, και την ικανότητα να συλλογιστείς τότε θα σου φανεί βαρετό ή άσκοπο. Θα το αγνοήσεις ή και θα το χλευάσεις. Από την άλλη μπορεί να διαβάζεις/ακούς μόνο ένα πράγμα και να φανατίζεσαι. Και αυτό περιοριστικό είναι. "Τα πάντα ρει".
Όλα ξεκινάνε από τον νου και την ικανότητα να αξιολογείς και εν συνεχεία εάν χρειαστεί να αναθεωρείς. Αυτό σε πάει μπροστά. Από την στιγμή που η μουσική σου προκαλεί μια συναισθηματική φόρτιση τότε έχει κάτι να σου πει. Να σε κάνει να αισθανθείς, να αναρωτηθείς, να ονειρευτείς.
Το άγνωστο θα πρέπει να μας εξιτάρει όχι να μας φοβίζει. Στο κάτω-κάτω εάν δεν μας αρέσει αυτό που ακούμε μπορούμε απλά να πατήσουμε "επόμενο". Ίσως δεν είναι η κατάλληλη στιγμή ακόμα γι’ αυτό. Όταν είμαστε έτοιμοι η μουσική θα αποκαλυφθεί σε εμάς, όχι το ανάποδο. Η μουσική προσαρμόζεται στην ιδιοσυγκρασία μας και ωριμάζει μέσα μας.
Μεγάλωσα με ήχους ευρωπαϊκής κλασσικής και εκκλησιαστικής μουσικής. Η μητέρα μου με μύησε στον αμερικάνικο country ήχο και τις χριστιανικές αφρο-αμερικάνικες μελωδίες. Τα blues ντύσανε τα πρώτα μου mixtapes. Μετά πέρασα στην τζαζ και progressive rock. Υστέρα στο ροκ και σχεδόν όλα τα παρακλάδια του. Επόμενος θεματικός σταθμός η pop, synth wave και ηλεκτρονική.
Αυτό το εξάμηνο ακούω ρεμπέτικα, ηλεκτροακουστική και πανκ. Αγαπημένες περίοδοι η ρομαντική, ο εξπρεσιονισμός και η αβάν-γκαρντ.
Αγαπώ την όπερα, την Cool Τζάζ, τα "πολύχρωμα" 60ς και τα "μελαγχολικά" late 80ς.
Το καθένα για διαφορετικούς λόγους.
Μοιράσου 25 αγαπημένους σου hard rock/melodic/ή άλλου μουσικού γένους (αφού είσαι μουσικά πολυσυλλεκτικός) δίσκους.
Πολύ δύσκολο. Πιθανότατα όταν το ξαναδιαβάζω θα θέλω να αλλάξω την λίστα. Επειδή καταλαβαίνεις η λίστα μπορεί να είναι πολύ περίεργη θα επικεντρωθώ σε δίσκους που έχουν rock ιδιωματισμούς και αποχρώσεις και βασικά θα "κλέψω" λίγο γιατί μου είναι εξαιρετικά δύσκολο το εγχείρημα θα προσθέσω επιπλέον έξτρα 5 ελληνικούς δίσκους.
Ποιοι είναι οι αγαπημένοι σας τραγουδιστές/μπάντες/παραγωγοί που σε επηρέασαν;
Αυτές οι ερωτήσεις με αποσυντονίζουν πολύ και "στρεσσάρομαι" (γέλια), οπότε επειδή και αυτή η λίστα είναι ατελείωτη απλά θα αναφέρω ότι έρθει πρώτα στο κεφάλι μου χωρίς κάποια σημασία στην κατάταξη.Έχουμε και λέμε και όποιος καταλάβει, κατάλαβε.
O πρώην ΚΑΙ ΝΥΝ κιμπορντίστας των DangerAngel, Venus Envy, C:Real, Floks, Mamacita On Fire, Dr Vodkatini, Nekyia, The Letrafons, Gotcha Covered, The Bluesbirds , ο οποίος μετά από την πολύχρονη παρουσία του στη rock, hard & heavy και όχι μόνο μουσική σκηνή και τις 1200 περίπου εμφανίσεις σε κάθε είδους μουσική σκηνή αλλά και στην τηλεόραση σε ολόκληρο τον κόσμο αποφάσισε να μιλήσει και τον ευχαριστούμε στην rocktime.gr.
Ας μάθουμε λοιπόν τι μας επιφυλάσσει ο χρόνος αλλά και ο φίλτατος, ειλικρινέστατος και συνάμα χειμαρρώδης Γιώργος.
Έχεις μια σημαντική προϊστορία με τους DangerAngel, Venus Envy, C:Real, Floks, Mamacita On Fire, Dr Vodkatini, Nekyia, The Letrafons, Gotcha Covered, The Bluebirds και σίγουρα θα υπήρξαν οι καλές και οι κακές στιγμές . Ποιο είναι το "κλειδί" ώστε να συνεχίσεις χωρίς εμπόδια, εντάσεις και εμμονές;
Πιστεύω ακράδαντα ότι το κλειδί για μια επιτυχημένη συνεργασία είναι να η ικανότητα να αφουγκράζεσαι τι γίνεται γύρω σου. Να ξέρεις τι θέλεις, και τι όχι αλλά και τι θέλει η ομάδα ώστε να μπορείς να προσαρμοστείς και να "ανθήσεις" καλλιτεχνικά. Σεβασμός προπάντων στην μουσική, τους συμπαίχτες και κατ’ επέκταση στον εαυτό σου. Εν κατακλείδι να υπάρχει κοινή ρότα και να είσαι ευτυχισμένος μέσα σε αυτό το σύνολο. Όταν αυτό δεν υπάρχει να βρίσκεις τρόπους να είσαι διαλλακτικός. Να προτείνεις όταν διαφωνείς. Να υποχωρείς. Να εμπνέεις εμπιστοσύνη να βρίσκεις τρόπο να ελιχθείς των προβλημάτων και όταν αυτό δεν είναι εφικτό ίσως είναι καλύτερα να αποχωρείς ή να αποχωρήσει κάποιος άλλος. Αυτό είναι και το μυστικό της επιτυχίας. Της προσωπικής αλλά και του συνόλου.
Αυτή είναι η κινητήριος δύναμη στις δικές μου συνεργασίες και αυτό είναι που πάντοτε προσπαθούσα να πετύχω. Στο σύνολό τους πιστεύω ότι όλες μου οι συνεργασίες έχουν κρατήσει έναν αξιοπρεπή χαρακτήρα, τουλάχιστον στην πλειοψηφία τους. Το καλλιτεχνικό έρχεται και κάθεται πάνω στα θεμέλια των χαρακτήρων και των ενεργειών που υπάρχουν στην ομάδα. Χωρίς αυτά τα θεμέλια όσο και πρόσφορο κι αν είναι το καλλιτεχνικό έδαφος θα υπάρξει κάποια στιγμή που θα έλθει ρήξη. Είναι σαν ντόμινο ....
Οι εμμονές καλό είναι να αντιλαμβάνονται όσο πιο γρήγορα γίνεται γιατί δεν ξεφεύγουν ποτέ από το υποσυνείδητο. Σε στοιχειώνουν, οπότε θεωρώ ότι καλό είναι να επικοινωνούνται από νωρίς. Εάν είναι κοινές τότε αυτό μπορεί προκαλέσει ζύμωση ιδεών και στοχοπροσήλωση που τελικά μπορεί να οδηγήσει σε έπαρση του ηθικού, στοιχείο απαραίτητο για την επιτυχία της ομάδας. Σε αντίθετη περίπτωση είναι καταστροφικές.
Εάν τώρα η σχέση είναι στυγνά επαγγελματική (session) και ο απώτερος σκοπός είναι απλά να κάνεις το καθήκον σου, όποιο είναι αυτό, τότε πρέπει απλά να είσαι σωστός επαγγελματίας και ότι συνεπάγεται με αυτό.
Μελετώντας συνεντεύξεις σου αλλά συνομιλώντας μαζί στα e-mails, διαπίστωσα ίσως μία αχνή δυσπιστία για το αν υπάρχουν άνθρωποι που θα ήθελαν να ακούσουν πράγματα για τους: DangerAngel, C:Real, Mamacita On Fire, Dr Vodkatini, Nekyia, The Letrafons, Citizen Jim, Marlain, Λάκης Παπαδόπουλος αλλά και για τους Floks (χριστιανική pop/rock μπάντα) ύστερα από 20 περίπου χρόνια κυκλοφορίας των δίσκων.
Τι έχεις εσύ να πεις σχετικά με την περίοδο αυτή.
Ίσως βαθιά μέσα μου πιστεύω ότι η "σταδιοδρομία" μου δεν είναι και τίποτα σημαντικό και δεν θα θέλει κάνεις να ασχοληθεί ή να διαβάσει γι’ αυτήν…
Ξέρεις υπαρξιακές, ηλικιακές κρίσεις ενδότερης ματαιοδοξίας…Να ζει κανείς να να μην ζει (γέλια).
Από την πλευρά μου πάντως μόνο αισιοδοξία και πίστη γιατί εάν δεν πίστευα στα όνειρά μου και δεν είχα υψηλές φιλοδοξίες δε θα χαλούσα χιλιάδες ευρώ και χιλιάδες ώρες στο στούντιο και στις όποιες μουσικές σκηνές ανά την Ελλάδα, Ευρώπη και Αμερική μόνο και μόνο για να περάσω το χρόνο μου, ή για την "φάση". Τουλάχιστον δεν σκεφτόμουν ποτέ έτσι.
Χωρίς να μου το έχει πει κανένας αυτό, πίστευα ότι είναι ο δρόμος.
Σχετικά με την περίοδο που αναφερόμαστε μπορούμε να πούμε ότι ήταν τα χρόνια της θεμελίωσης και της μουσικής διάπλασης. Μια ζωή σε σπουδές, πολλές μπάντες, παιξίματα και πρακτική εξάσκηση. Σε όλες τις δουλειές πάντα περίμενα το καλύτερο. Έχω περάσει από διάφορες ψυχολογικές φάσεις όταν αυτό δεν γινόταν. Αυτό που θέλω να πω είναι ότι το περιβάλλον καθαυτό δεν ήταν το ιδανικότερο για "καρποφορήσει αυτός ο ανθός" στο μέγεθος που το φανταζόμουν. Συνειδητά καταπίεζα τον εαυτό μου με στερεότυπα τύπου ροκ, "καρεκλάδες", λαϊκοί, μέταλ και τέτοια καταθλιπτικά που άκουγα. Έψαχνα να βρω τρόπους διαφυγής. Αυτό το συνειδητοποίησα πιο μετά. Στον μικρόκοσμο μου ένιωθα κάπως περιορισμένος σε αυτό σύστημα που κινούμουν. Διαφορετικός και πολλές φορές ελλιπής.
Χρειάστηκαν χρόνια να τα συνδυάσω όλα. Η συγκρότηση και η οργάνωση της πληροφορίας είναι κάτι που έρχεται με την ωρίμανση. Τουλάχιστον υπηρετούσα κάτι που αγαπούσα και σε ένα βαθμό κάτι έγινε.
Κάναμε πολλά με πολύ λίγα και ζήσαμε μια εκτεταμένη εφηβεία με αληθινές και δυνατές συγκινήσεις που δεν τις αλλάζω με τίποτα. Αυτές εξάλλου είναι που συνθέτουν το καλλιτεχνικό μου προφίλ, την ιδιοσυγκρασία και μου δίνουν έναυσμα να προχωρήσω δυναμικότερα στο μέλλον.
Τελικά τί αποτελεί για σένα το "κεφάλαιο DangerAngel"; Ξαφνικά "Jeff Scott Soto meets Danger Angel live" στο "Όνομα Του Ρόδου", 20/02/10 και τρελαινόμαστε ή μήπως όχι τόσο ξαφνικά; το πριν, το κατά τη διάρκεια και το μετά της συναυλίας; Τι συνέβη πραγματικά;
Το "κεφάλαιο DangerAngel" είναι μια πολύ μεγάλη θεματική ενότητα στην καριέρα μού που με ακολουθεί ουσιαστικά ακόμη και σήμερα. Είναι οικογενειακή υπόθεση. Είναι η μπάντα που άνοιξε τον δρόμο για να συστηθώ ως καλλιτέχνης. Φυσικά στην αρχή δεν κατάφερε να με εντάξει σε ένα μεγαλύτερο πλαίσιο αναγνωσιμότητας μιας και δεν είχαμε την απαραίτητη απήχηση και συνάμα την στήριξη από τον τύπο της εποχής. Οπότε για αρκετό καιρό απλά μπουσουλάγαμε στα τυφλά πιστεύοντας ότι αυτό που κάνουμε θα αρέσει και σε άλλους.
Έχοντας την πρώτη κυκλοφορία ήδη στην πλάτη μας και μια σχετική μικρή εμπειρία από τις πρώτες μας συναυλίες σε διάφορα φεστιβάλ και μικρές ροκ σκηνές ο μάνατζερ της μπάντας (Αλέξης Πολίτης) έφερε στο προσκήνιο το ενδεχόμενο να συνεργαστούμε με τον Τζεφ (JSS). Δηλαδή όχι μόνο να ανοίξουμε την συναυλία του, αλλά και να τον συνοδεύσουμε επί σκηνής παίρνοντας τον ρόλο της μπάντας του! Από κει και μετά το πράγμα ξέφυγε…
Ο Τζεφ έχει δανείσει την φωνή του στην ταινία του Stephen Herek "Rock Star" με τους Mark Wahlberg και την Jennifer Aniston. Τον είχα γνωρίσει μεσα από την δουλειά του με τους Talisman και την συνεργασία του με τον Yngwie Malmsteen. Οπότε μόνο στην ιδέα ότι θα μπορούσε κάτι τέτοιο να γίνει φάνταζε ταινία φαντασίας. Έτσι και έγινε. Όταν η ευκαιρία χτύπησε την πόρτα μας ήμασταν έτοιμοι. ‘Η έτσι πιστεύαμε …
Μετά από αυτό όλα αλλάξανε. Εντατική προετοιμασία, μελέτη και εμπειρίες που μεταμορφώνουν ριζικά τα μυαλά όλων μας. Πραγματικά ήταν σαν ένα "school of rock". Ακόμα θυμάμαι την ένταση με την οποία "γκάριζα" το "Stand Up And Shout" και τον χαμό που έγινε όταν παίξαμε το "Mysterious". Ήταν ένα όνειρο που έγινε πραγματικότητα. Δεν θυμάμαι πολλά μετά την συναυλία… ακολούθησε ένα τρελό πάρτι με ότι συνεπάγεται με αυτό. Όλοι μας βιώναμε μια ευδαιμονία και ένα ουτοπικό "φτιάξιμο" πλημμυρισμένοι από θετική ενέργεια.
Αυτή ήταν και η αφετηρία για να αρχίσει να ακούγεται το όνομα του γκρουπ και μπάντες και μουσικοί αρχίσανε να δίνουν σημασία. Να ακούνε λίγο πιο πολύ τo δικό μας ροκ.
Οι πρώτες session δουλειές ήρθαν μέσα από την δουλειά μου στους Danger.
Πως ξεκίνησε η όλη ιδέα για τη δημιουργία των DangerAngel; Θυμάμαι κάποιο βράδυ στο club "Le Roi" στο Χαλάνδρι, ο καλός φίλος και δισκοθέτης Αλέξανδρος Ριχάρδος μου έδειξε δύο θαμώνες (εσένα και τον Jimmy Cage - πρώτος τραγουδιστής στην μπάντα (επίσημα) λέγοντας μου: "θυμήσου τους διότι σε μερικούς μήνες θα κυκλοφορήσουν έναν σπουδαίο δίσκο που σίγουρα θα σε ενδιαφέρει".
Το συγκρότημα προϋπήρχε με λίγο διαφορετική μορφή. Η πρώτη γνωριμία έγινε σε ένα μαγαζί στο Μικρολίμανο στα "5/4" του καθηγητή μου Χρήστου Μαστρογιαννίδη.
Έτυχε να γνωρίσω τα παιδιά ένα Σάββατο το οποίο έπαιζαν εκεί. Μου είχε κάνει εντύπωση η συνέπεια στη λεπτομέρεια και το ποσό αυθεντικός ήτανε ο ήχος τους ειδικά στις κιθάρες (Θάνος Χιόνος) και Σπύρος Φουσέκης) . Οπότε με τον Θάνο ήρθαμε πιο κοντά και κρατήσαμε επαφή.
Η πρόταση έγινε όταν βρεθήκαμε σε εκείνο το θρυλικό Rockwave τριήμερο του 2007. Εκείνη την ημέρα παίζανε οι Europe, Chris Cornell, και headliner ήταν o Robert Plan.
Μου δώσανε ένα ντέμο και με ρωτήσαν εάν θα με ενδιέφερε να ενταχθώ στο σχήμα.
Το άκουσα μαζί με τον Βασίλη (ντραμς Floks) και θυμάμαι να κοιταζόμαστε και να λέμε «κοίτα να δεις» ωραία παιξίματα οι μακρυμάλληδες (γέλια).
Μέχρι το 2010 (debut album) το συγκρότημα είχε πάρει την τελική του μορφή η οποία διατηρήθηκε στη βάση της μέχρι και σήμερα.
Απ’ την πρωταρχική σύνθεση ήμασταν ο Θάνος και εγώ και λίγο μετά ήρθαν με μικρή διαφορά φάσης ο Ροδόλφος και ο Αντώνης. Δεθήκαμε πάρα πολύ και ενώ μας ένωσε η μουσική ήρθαμε πιο κοντά και σαν άνθρωποι. Κάτι που μας βοήθησε να αντέξουμε τις τρικυμίες και τις δυσκολίες μέσα σε αυτά τα 16 χρόνια.
Είχες πάντοτε στο μυαλό σου την επαγγελματική συνέχεια;
Πάντα. Είμαι ευλογημένος που βρήκα το κάλεσμα μου νωρίς και καθ’ όλη τη διάρκεια αυτού του ταξιδιού αφοσιώθηκα 100% σε αυτό χωρίς περισπασμούς.
Οι γονείς σου είχαν μπει εμπόδιο στην ενασχόληση σου με την μουσική;
Ποτέ. Ο πατέρας μου μουσικός και ιδρυτής του Ωδείου "Αναγέννηση" μου έδωσε όλα τα εφόδια που χρειάστηκαν για να μπορέσω να σπουδάσω, και να χτίσω την καλλιτεχνική μου προσωπικότητα. Ήδη από τα πρώτα σχολικά χρόνια περνούσα τον περισσότερο χρόνο μου στο ωδείο περιβαλλόμενος από μουσικούς, μουσουργούς και σύνθετες. Ήρθα σε επαφή με πολλά διαφορετικά όργανα, κάθισα δίπλα σε ποικίλους δάσκαλους μουσικής και από τον καθένα έμαθα και κάτι διαφορικό. Συμμετείχα σε ορχήστρες, χορωδίες, φιλαρμονικές, σχολικές μπάντες, συναυλίες και διαγωνισμούς για παραπάνω από 15 συναπτά έτη. Η μητέρα μου υποστήριξε οικονομικά όλες αυτές τις μεγάλες προσδοκίες και τα όνειρα (περιοδείες, στούντιο καθώς και συναυλίες που δεν αποδώσανε ούτε ένα ευρώ) που είχα με τις μπάντες και ποτέ δεν μου είπε "βρες κάτι άλλο να κάνεις αφού δεν βγάζει πουθενά".
Τους οφείλω τα πάντα.
Μουσικά talent show, βλέπεις; Αν γινόταν την δεκαετία του ΄90 κάτι ανάλογο θα συμμετείχες με κάποιο σχήμα;
Εννοείται παρακολουθώ και όχι μόνο τα ελληνικά που είναι έτη πίσω από τα διεθνή. Και δεν αναφέρομαι σε επίπεδο παραγωγής αλλά στην ποιότητα και ποσότητα των διαγωνιζόμενων. Πολλές φορές μπαίνω και στο ρόλο των κριτών. Δεν μου αρέσει όταν η επιλογή των παιχτών και η κρίση δεν έχει μουσικό χαρακτήρα, αλλά ψάχνουν να προβάλλουν αλλά πράγματα που θέλει να προωθήσει το σύστημα με το στανιό. Μη γελιόμαστε, το βήμα που σου δίνει αυτή η πλατφόρμα ήταν και παραμένει το μεγαλύτερο. Πολλοί φίλοι μου και γνωστοί το χρησιμοποίησαν.
Άλλοτε έκανε καλό άλλοτε ήταν καταστροφικό. Και στις δυο περιπτώσεις σε βάζει σε σκέψεις.
Αυτό που δεν μου αρέσει σε αυτή τη διαδικασία είναι το ριάλιτι κομμάτι των παιχνιδιών, το οποίο φυσικά είναι αναγκαίο "κακό". Ως καλλιτέχνες η έκθεση μας σε μεγαλύτερο κοινό πάντα ήταν και είναι ένα δυνατό δέλεαρ. Μια πρόκληση με τον ίδιο σου τον εαυτό.
Εξαρτάται που σε βλέπεις μέσα σε αυτόν τον κόσμο-βιτρίνα και την αυτογνωσία σου.
Να ξέρεις τι σου γίνεται και που πας. Πολλοί από τους συμμετέχοντες επειδή έχουν ένα ψώνιο και νομίζουν ότι είναι καλοί επειδή έχουν κάνει δυο-τρεις συναυλίες θα έχουν και ένα λαμπρό μέλλον μέσω του παιχνιδιού. Κάτι που δεν ισχύει. Τίποτα δεν δίνεται χωρίς αντίτιμο.
Από τέτοιου είδους περιπτώσεις ανατροφοδοτείται το σύστημα και γι’ αυτό το λόγο υπάρχουν αυτές οι εκπομπές. Το λεγόμενο "φαινόμενο του πυροτεχνήματος". Η κοινή λογική λέει ότι εάν δεν ασχολείσαι με την ποπ (λαϊκή ελληνόφωνη και μη) μουσική ίσως δεν είναι ότι καλύτερο. Πάραυτα ο "τολμών νικά" και εάν είσαι καλός δεν έχεις να φοβηθείς τίποτα!
Τέτοιες περιπτώσεις είναι που μπορούν να εκθέσουν το σύστημα. Για εμάς αυτή η διαδικασία, εννοώ της αξιολόγησης-έκθεσης είναι μια καθημερινότητα. Όπως και να έχει είναι κάτι που με ενδιαφέρει. Με αυτό ασχολούμαι 24/7.
Τώρα στα '90ς ήταν δύσκολο να συμμετέχω μιας και ήμουν πολύ μικρός (γέλια), αλλά εάν υπήρχε κάτι αξιόλογο σήμερα και κάτι που θα μπορούσα να δω τον εαυτό μου μέσα σε αυτό νικητή θα πήγαινα ολοταχώς (με σχήμα ή και μόνος).
Με άλλα λόγια πρέπει να ξέρεις να παίζεις το παιχνίδι, να σ ‘αρέσει και να’ σαι και καλός. Αλλιώς όχι. Δε θα πήγαινα απλά για να εμφανιστώ στην τηλεόραση.
Τί μουσική άκουγες παλαιότερα και ποια είναι τα σημερινά ακούσματα σου;
Ποτέ δεν άνηκα στην κατηγορία των φανατικών οπαδών ενός είδους μουσικής. Ποτέ δεν το κατάλαβα και δεν ταυτίστηκα. Υπήρχαν περίοδοι που επικεντρωνόμουν και μελετούσα ένα είδος αλλά μέχρι εκεί. Αυτό συνεχώς ανακυκλώνεται. Ίσως γιατί πάντα το έβλεπα επαγγελματικά. Μελετάω τον ήχο, τις συνθέσεις και τις κοινωνικοπολιτικές επιρροές της μουσικής.
Νιώθω ευλογημένος που μπορώ να καταλάβω και να απολαύσω διαφορετικά είδη και να ταυτιστώ. Σήμερα παρά ποτέ η μουσική έχει ολοένα και λιγότερα σύνορα.
Η μουσική είναι μια. Είναι μια γλώσσα. Ένας τρόπος να επικοινωνήσεις και να εκφραστείς.
Κάθε στιγμή έχει το δικό της soundtrack. Δεν είναι για όλους όμως. Εάν δεν έχεις το υπόβαθρο να καταλάβεις τι διαβάζεις/ακούς/βλέπεις και να ακολουθήσεις αυτά που ξετυλίγονται μπροστά σου μέσω της τέχνης, και την ικανότητα να συλλογιστείς τότε θα σου φανεί βαρετό ή άσκοπο. Θα το αγνοήσεις ή και θα το χλευάσεις. Από την άλλη μπορεί να διαβάζεις/ακούς μόνο ένα πράγμα και να φανατίζεσαι. Και αυτό περιοριστικό είναι. "Τα πάντα ρει".
Όλα ξεκινάνε από τον νου και την ικανότητα να αξιολογείς και εν συνεχεία εάν χρειαστεί να αναθεωρείς. Αυτό σε πάει μπροστά. Από την στιγμή που η μουσική σου προκαλεί μια συναισθηματική φόρτιση τότε έχει κάτι να σου πει. Να σε κάνει να αισθανθείς, να αναρωτηθείς, να ονειρευτείς.
Το άγνωστο θα πρέπει να μας εξιτάρει όχι να μας φοβίζει. Στο κάτω-κάτω εάν δεν μας αρέσει αυτό που ακούμε μπορούμε απλά να πατήσουμε "επόμενο". Ίσως δεν είναι η κατάλληλη στιγμή ακόμα γι’ αυτό. Όταν είμαστε έτοιμοι η μουσική θα αποκαλυφθεί σε εμάς, όχι το ανάποδο. Η μουσική προσαρμόζεται στην ιδιοσυγκρασία μας και ωριμάζει μέσα μας.
Μεγάλωσα με ήχους ευρωπαϊκής κλασσικής και εκκλησιαστικής μουσικής. Η μητέρα μου με μύησε στον αμερικάνικο country ήχο και τις χριστιανικές αφρο-αμερικάνικες μελωδίες. Τα blues ντύσανε τα πρώτα μου mixtapes. Μετά πέρασα στην τζαζ και progressive rock. Υστέρα στο ροκ και σχεδόν όλα τα παρακλάδια του. Επόμενος θεματικός σταθμός η pop, synth wave και ηλεκτρονική.
Αυτό το εξάμηνο ακούω ρεμπέτικα, ηλεκτροακουστική και πανκ. Αγαπημένες περίοδοι η ρομαντική, ο εξπρεσιονισμός και η αβάν-γκαρντ.
Αγαπώ την όπερα, την Cool Τζάζ, τα "πολύχρωμα" 60ς και τα "μελαγχολικά" late 80ς.
Το καθένα για διαφορετικούς λόγους.
Μοιράσου 25 αγαπημένους σου hard rock/melodic/ή άλλου μουσικού γένους (αφού είσαι μουσικά πολυσυλλεκτικός) δίσκους.
Πολύ δύσκολο. Πιθανότατα όταν το ξαναδιαβάζω θα θέλω να αλλάξω την λίστα. Επειδή καταλαβαίνεις η λίστα μπορεί να είναι πολύ περίεργη θα επικεντρωθώ σε δίσκους που έχουν rock ιδιωματισμούς και αποχρώσεις και βασικά θα "κλέψω" λίγο γιατί μου είναι εξαιρετικά δύσκολο το εγχείρημα θα προσθέσω επιπλέον έξτρα 5 ελληνικούς δίσκους.
- Pink Floyd – The Dark Side Of The Moon
- The Beatles – Help!
- The Doors – Self Titled
- Jimi Hendrix – Electric Ladyland
- The Police – Outlandos D’Amour
- The Clash – London Calling
- Fleetwood Mac – Rumours
- AC/DC – Black In Black
- David Bowie - The Rise and Fall of Ziggy Stardust and the Spiders from Mars
- Deep Purple – Burn, Stormbringer ("κλέβω" χαχαχαχα)
- Van Halen – 1984
- Dream Theater – Metropolis Pt.2
- RATM – RATM
- RHCP – Blood Sugar Sex Magic
- Paramore – Brand New Eyes
- Eclipse - Bleed & Scream
- My Chemical Romance – The Black Parade
- Extreme – Pornograffitti
- Treat – Coup De Grace
- DC Talk – Jesus Freak
- Skillet – Rise
- The Dillinger Escape Plan – Miss Machine
- Meat Loaf - Bat Out of Hell
- Muse – Black Holes and Revelations
- Tame Impala - Lonersim
- Ξύλινα Σπαθιά – Ομώνυμο
- Aphrodite’s Child – It’s Five O’Clock
- Διάφανα Κρίνα – Έγινε Η Απώλεια Συνήθεια Μας
- Τρύπες – Ομώνυμο
- Socrates Drunk The Conium – Phos
Ποιοι είναι οι αγαπημένοι σας τραγουδιστές/μπάντες/παραγωγοί που σε επηρέασαν;
Αυτές οι ερωτήσεις με αποσυντονίζουν πολύ και "στρεσσάρομαι" (γέλια), οπότε επειδή και αυτή η λίστα είναι ατελείωτη απλά θα αναφέρω ότι έρθει πρώτα στο κεφάλι μου χωρίς κάποια σημασία στην κατάταξη.Έχουμε και λέμε και όποιος καταλάβει, κατάλαβε.
- George Martin
- Quincy Jones
- Rick Rubin
- Mark Ronson
- Brian Wilson
- Jimmy Smith
- George Kontrafouris
- Ray Manzarek( The Doors)
- Dr. Lonnie Smith
- Herbie Hancock
- Chick Corea
- Ray Charles
- Jean Michel Jarre
- Joe Bonamassa
- Jon Lord
- Gary Numan
- Joey DeFrancesco
- Lou Donaldson
- John Petrucci
- David Paich (Toto)
- George Duke
- Björk
- Prince
- Phil Spector
- Jack Antonoff
- Eddie Rayner (Split Enz)
- Wendy Carlos
- Miles Davis
- Hans Zimmer
- Erik Satie
- Mozart
- Bach
- John Cage
- Vasilis Gountaroulis (Xilina Spathia)
- Timbaland
- Adele
- Chet Baker
- Beyonce
- Witney Houston
- Glenn Huge
- Elvis
- Freddie Mercury
- Little Richard
- Mariah Carey
- Fella Kuti
- Dio
- Solomon Burke
- Etta James
- D’Angelo
- Manos Hadjidakis
- Manolis Chiotis
- Lena Platonos
- Nikos Skalkotas
- Stavros Xarchakos
- George Zabetas
- Markos Vamvakaris
- Film
- Menta
- Tzimis Panousis
- Manos Loizos
- Vasilis Tsitsanis
- Yannis Xenakis
- Vangelis
- Alan Parsons
- Roger Hodgson (Supertramp)
- Keith Emerson
- Ian Underwood (Frank Zappa)
- Jens Johansson (Stratovarius)
- Matt Bellamy (Muse)
- Bill Evans
- Wynton Kelly
- Thelonious Monk
- Derek Sherinian
- Robert Glasper
- Nick Rhodes (Duran Duran)
- Greg Phillinganes
- Mic Michaeli (Europe)
- Tom Coster
- Tuomas Holopainen (Nightwish)
- Kevin Moore
- Joy Division
- The Cure
- Nine Inch Nails
- Depeche Mode
- Led Zeppelin
- Vanilla Fudge
- Santana
- The Who
- Radiohead
- The Beach Boys
- Pink Floyd
- Bob Marley & The Wailers
- Massive Attack
- Phillip Glass
- Brian Eno
- Chopin
- Debussy
Η εμπειρία σου με συγκροτήματα όπως DangerAngel, C:Real, Floks, Mamacita On Fire, σίγουρα σε βοήθησε μουσικά. Ποια είναι τα θετικά και τα αρνητικά που εντοπίζεις από αυτή την διαδρομή.
Μόνο θετικά μπορώ να πω ότι "μαζεύω" κοιτώντας τώρα πίσω. Έμαθα να παίζω και να συντονίζομαι σε διαφορετικές συνθήκες. Για ένα μουσικό η ικανότητα να αφουγκράζεται και να συναισθάνεται είναι καίριας σημασίας. Από τα μικρά μπαρ στην μέση του πουθενά και πλατείες, στις μεγάλες Αθηναϊκές Αρένες και τα γήπεδα. Όλα έχουν την δική τους προσέγγιση. Πάντα παρατηρούσα και προσπαθούσα να αναλύσω τα δεδομένα που μου δίνανε.
Οι ώρες μελέτης-πειραματισμού στο στούντιο και οι ώρες "πτήσης" στην σκηνή καθώς και η ενέργεια που καταναλώνεται και συλλέγεται είναι ανεκτίμητης αξίας. Οι αποτυχίες και οι δυσκολίες σε κάνουν δυνατότερο. Αρκεί να μπορούμε να μαθαίνουμε από αυτές και να δουλεύουμε συνέχεια ώστε να βελτιωθούμε. Το ζητούμενο αποτέλεσμα έρχεται με την επανάληψη. Είναι κάτι που εξελίσσεται και δεν κληρονομείται από την μια στιγμή στην άλλη.
Ταξίδεψα αρκετά με αυτές τις μπάντες, συνεργάστηκα με διαφορετικού επιπέδου μουσικούς και έμαθα από αυτούς. Έμαθα το "μπίζνες" της υπόθεσης στην πράξη και με τον δύσκολο τρόπο.
Είδα απ’ "την καλή και την ανάποδη" τον "κόσμο της νύχτας" και πως προσεγγίζουν οι επιχειρηματίες τους μουσικούς.
Οτιδήποτε αρνητικό, συνήθως συμπεριφορές και καταστάσεις, απλά τις αφήνω πίσω μου και δεν τις υπολογίζω καν. Κοιτάω εγώ πως μπορώ να βελτιωθώ από αυτό και κοιτάω μπροστά.
Ο κόσμος τόσα χρόνια σε είχε συνηθίσει να είσαι πίσω απ' τα πλήκτρα. Ποια θεωρείς ότι ήταν η αντίδραση του κόσμου βλέποντας σε νυχτερινά μαγαζιά, ως δάσκαλο ωδείου ή και διευθυντή ορχήστρας στην Ευαγγελική Εκκλησία;
Υπάρχουν δυο πλευρές. Δύσκολο από την πλευρά της Εκκλησίας (προτεσταντικής) μιας και είχα ενεργητικό ρόλο στην κοινωνία της. Στο μυαλό μου δεν μπορούσα να καταλάβω για πιο λόγο η μουσική μπορεί να σταθεί εμπόδιο στην "διακονία"/προσφορά μέσα στην Εκκλησία και να χαρακτηρίσει έναν άνθρωπο. Δυστυχώς η έλλειψη παιδείας, ο φόβος του αγνώστου και ο "νομικισμός"/ηθικισμός συνήθως επικρατούσε. Έπρεπε κάθε στιγμή να αποδεικνύω την ακεραιότητα μου.
Για αρκετά χρόνια είχα ενοχικά σύνδρομα μιας και αναρωτιόμουνα τι δεν πάει καλά. Με τα ταξίδια στο εξωτερικό αλλά και καθώς όλο και περισσότεροι άνθρωποι έρχονταν στο διάβα μου μέσα από συζητήσεις και συμμελετες (Αγίας Γραφής) κατάλαβα ότι δεν είναι έτσι όπως μερικοί θέλανε και κήρυτταν. Η επέκταση του δακτύλου με σκοπό να κρίνεις είναι εκτός της διδασκαλίας του Ιησού. Με τα χρόνια οι καιροί αλλάξανε και πιστεύω τα πράγματα ηρέμησαν. Υπάρχουν πολλές (χριστιανικές) Εκκλησίες στην Ελλάδα πια που έχουν "ξεκολλήσει" από αυτές τις καταστάσεις και έχουν πραγματικά μεγαλώσει. ‘Έχουν πολύ ενεργό έργο στην σύγχρονη κοινωνία και χρησιμοποιούν όλες τις τέχνες. Αυτοί που ωριμάζουνε (όχι ηλικιακά. και αυτοί που μπορούν και αντιλαμβάνονται τι τους γίνεται προχωρούνε μπροστά. Οι άλλοι απλά μένουν πίσω και απομονώνονται.
Εκτός της Εκκλησίας τώρα ήταν συνήθως έκπληξη όταν με τον καιρό οι συνάδελφοι ή οι φίλοι καταλαβαίνανε ότι είχαν να κάνουν με ένα άνθρωπο από διαφορετικό υπόβαθρο, συμπεριφορά και τρόπο αντιμετώπισης των καταστάσεων. Θυμάμαι χαρακτηριστικά: ήταν εξαιρετικά αστείο (για μένα) όταν ξέφευγε καμιά "βαριά" βρισιά ή οτιδήποτε άλλο που μαρτυρούσε κυνική συμπεριφορά, ζητάγανε συγγνώμη και με τον καιρό το σκεφτόντουσαν για το πως θα μιλήσουν ή θα σχολιάσουν όταν ήμουν παρών. Ήθελε χρόνο μιας και οι διαφορές σε ορισμένα πράγματα ήταν έντονες.
Τις περισσότερες φορές το περιβάλλον μου ήταν κατανοητικό και στεκόντανε με σεβασμό απέναντί μου. Για ένα περίεργο λόγο ένιωθα ότι ο κόσμος έξω μπορούσε να με εμπιστευτεί πιο εύκολα.
Η ενέργεια (αύρα) των ανθρώπων ξεχωρίζει, μιλάει. Εάν την καταλαβαίνεις κινείσαι ανάλογα.
Τι να πω για μένα το ψέμα και η κλεψιά είναι κατακριτέα σε κάθε τους μορφή και να μιλάς με σεβασμό και όμορφα δεν είναι αποτέλεσμα απλά μιας θρησκευτικής συνείδησης αλλά ποιότητας χαρακτήρα και στοιχειωδών τρόπων συμπεριφοράς προς τους συνανθρώπους σου.
Είμαι υποστηρικτής της ιδέας ότι:
"η αγάπη είναι μακρόθυμη, ευεργετική και ωφέλιμη…Η αγάπη δε ζηλεύει, η αγάπη δεν ξιπάζεται… και δε ζητεί το συμφέρον της, ‘...’ , δεν ερεθίζεται, όλα τα ελπίζει, όλα τα υπομένει. “Η αγάπη ουδέποτε εκπίπτει. "…Ύμνος της Αγάπης, Προς Κορινθίους Α΄ Επιστολή, στίχος 13.
Για ποιο λόγο θεωρείς το λατρεμένο (προσωπικά) είδος του χριστιανικού μελωδικού ροκ στην Ελλάδα το γνωρίζουν και το απολαμβάνουν ελάχιστοι, ενώ στις Η.Π.Α (κυρίως) οι μπάντες πουλούν απίστευτο αριθμό δίσκων;
Α. Έρχεται σε αντίθεση ο λόγος του Χριστού με την ροκ μουσική;
Β. Το τραγούδι "Το όνομα του Ιησού" το έχετε παρουσιάσει ποτέ ζωντανά;
Γ. Το hard rock ύφους "Ζεις" των Floks ας πούμε έχει παρόμοια εισαγωγή με την τραγουδάρα των DangerAngel "Com' On Rock Me"….Φαντάζομαι πως δεν είναι τυχαίο…
Α. Σε καμιά περίπτωση δεν έρχεται σε αντίθεση. Πως μπορούμε να πούμε κάτι τέτοιο; Ο Χριστός είναι όλων και ήταν από τα πιο "ροκ" άτομα στην ιστορία. Αυτοί που το υποστηρίζουν προφανώς δεν έχουν καταλάβει τι είναι ροκ.
Δεν έχουν επίγνωση ιστορίας, φιλοσοφίας, θεολογίας, κοινολογίας και μουσικολογίας. Απλά έχουν μονοδιάστατες απόψεις που ουσιαστικά είναι ασταθείς και στο περίπου. Και καλά τις έχουν, εάν μου επιτρέπεται. Δεν γίνεται να αρέσουν όλα σε όλους. Απλά, δεν είναι εποικοδομητικό να απορρίπτουμε ό,τι δεν καταλαβαίνουμε και να καταδικάζουμε οποίον/α δεν συμφωνεί με την άποψή μας. Είναι καθαρά θέμα κουλτούρας και κοινωνίας.
Η ελληνική θρησκευτική παράδοση έχει τις βάσεις της στο Βυζάντιο. Αυτό και μόνο την απομακρύνει από την δυτικοποιημένη μορφή της χριστιανικής μουσικής. To χριστιανικό lifestyle που λέμε είναι τελείως διαφορετικό στην Αμερική. Η αμερικανική θρησκευτική μουσική έχει εκμοντερνιστεί σε μεγάλο βαθμό οπότε έχει περάσει στην σφαίρα της ποπ μουσικής.
Γι’ αυτό τον λόγο είναι πολύ πιο δημοφιλής. Υπάρχουν πολλά παρακλάδια θρησκευτικής μουσικής τα οποία ακολουθούν την περπατημένη της "κοσμικής" βιομηχανίας. Αφού γι’ αυτό πρόκειται. Οι εταιρίες έχουν "ξεκολλήσει" (από την επανάστασή του ραδιοφώνου) από την ταμπέλα "χριστιανικό" ή "κοσμικό", "μαύρο" ή "λευκό", και τα λοιπά και κοιτάνε πωλήσεις.
Έτσι μεγαλώνει το "βήμα" και η αγορά των χριστιανών καλλιτεχνών. Ενώ η ορθόδοξη παράταξη δεν έχει ασπαστεί την δύση και ό,τι έρχεται με αυτό. Οπότε η αγορά είναι ανύπαρκτη, σε σχέση πάντοτε, με τα νούμερα της δύσης.
Ταυτόχρονα στην Ελλάδα υπάρχει λογοκρισία, χαμηλός προϋπολογισμός, αμάθεια και προφανώς δεν είναι "κουλ" να μιλάς για τον Χριστό ασχέτως εάν η πλειοψηφία των Ελλήνων δηλώνουν χριστιανοί. Στερεότυπα. Το ενδιαφέρον έχει στραφεί σε άλλα πράγματα.
Απ’ ό,τι φαίνεται τα ναρκωτικά, τα όπλα, ο ηθικός βιασμός, η εξαπάτηση της λογικής μας, οι ρηχές απομιμήσεις και τα βίντεο πορνογραφικού προσανατολισμού ενδιαφέρουν και πουλάνε πιο πολύ από ποτέ. Και αυτό δυστυχώς ανακυκλώνεται καθημερινά και με κάθε τρόπο.
Β. Το "Όνομα Του Ιησού" το έχουμε παρουσιάσει ζωντανά 2 φορές, σε Αθήνα ("Σφεντόνα" σ.σ απολαυστική, προσωπικά εμπειρία…) και Θεσσαλονίκη (Eightball Club), στα πλαίσια προώθησης του άλμπουμ "Ύστατη Καθαρότητα" και άλλες δυο-τρεις φορές σε φεστιβάλ χριστιανικής μουσικής. Ήταν σημαντικές στιγμές μιας και η παραγωγή ήταν μεγάλη για τα δεδομένα μας.
Η συναυλία της Αθήνας ήταν και η τελευταία. Έτσι έκλεισε αυτός ο πανέμορφος κύκλος.
Γ. Τυχαίο δεν ξέρω εάν είναι άμα σκεφτείς ότι έχω ασχοληθεί με την παραγωγή τους και έχω παίξει τα πλήκτρα, αλλά σίγουρα δεν μπορώ να πω ότι τα δύο τραγούδια που αναφέρεις συσχετίζονται μιας και έχουν τελείως διαφορετικό προσανατολισμό μελωδικά, αρμονικά αλλά και ενορχηστρωτικά.
Αποκτήσατε αρκετές εμπειρίες με τα support που κάνατε στους SOTO band. Ποιο πιστεύεις ότι ήταν το πιο σημαντικό live για σένα; Κάτι ιδιαίτερο που θυμάσαι;
Τι να πρωτοαναφέρω Μόλις είχε γεννηθεί η κόρη μου η Σύλβια. Μεγάλη εμπειρία το ταξίδι με το πούλμαν. Στην Γαλλία μου έκανε εντύπωση (ότι το φαγητό ήταν χάλια) ότι το κοινό ερχόταν να μας μιλήσει κατενθουσιασμένο και δεν κατα λάβαινα λέξη! Κάποιος αγόρασε cd και με πλήρωσε με ένα μπάφο(!).
Φάγαμε γύρο σε ένα μαγαζί βγαλμένο από ταινία του Λάνθιμου ("Decadence") στην μέση του πουθενά κάπου στην Γερμανία. Στήσαμε την μικρότερη σκηνή που έχω παίξει ποτέ. Σε εθνική οδό χρειάστηκε να πληρώσω 2 ευρώ για να πάω σε δημόσια τουαλέτα. Καταλάβαμε ότι ο Θάνος έχει πρεσβυωπία και ότι εγώ ότι πρέπει να κάνω κάτι ριζικό για να αντιμετωπίσω τη νόσο του Crohn (τώρα είμαι καλά).
Ο Αντώνης (Βενέρης) έχασε τις βαλίτσες του για μερικές μέρες (!) μπήκαμε σε ένα καφέ στην Βουλγαρία που είχε ταμπέλα απαγορεύονται τα όπλα, σε καμιά πόλη δεν είδαμε κάποιον να καπνίζει μέσα σε μαγαζί, κλάπηκε ένα MacBook Pro και ότι ο Τζεφ είναι σκληρός εργάτης του Ροκ.
Κάθε βράδι και σεμινάριο.
Το καλύτερο live ήταν στο "Κύτταρο" όταν επιστρέψαμε στην Αθήνα. Όλα τα συσσωρευμένα συναισθήματα απλά ξεχύθηκαν χωρίς αίσθηση ελέγχου. Όποιοι ήταν εκεί θυμούνται ( εννοείται υπάρχει και σχετικό review της συναυλίας στην rocktime.gr). Τράβηξα πολύ βίντεο από την περιοδεία (κλασσικά) και ο Βαγγέλης Γιαλαμάς ήρθε βιντεοσκόπησε και σκηνοθέτησε το βίντεο από το live της Αθήνας. Μπορείτε να πάρετε μια ιδέα στο βίντεο "Not An Angel"…
"Παικτικά" ήμασταν καλύτεροι από ποτέ, δεμένοι και έχοντας μια αίσθηση ότι τελικά κάτι κάναμε. Οι θυσίες και οι χιλιάδες ώρες δουλειάς πιάσανε τόπο και ήρθαν και δέσανε με τον Τζεφ να μας ταΐζει μιλφέιγ στο στόμα στην σκηνή.
Τελευταία εμφάνιση με τους H.E.A.T, στις 30/03/2019 στο Gagarin 205 και έκτοτε πανδημία (εσύ είχες έρθει από την Αυστραλία.) και έπειτα σιωπή. Σημείωσα χαρακτηριστικά στην παρουσίαση της συναυλίας: "Αρκετά όμως με τα ιστορικά στοιχεία, διότι είχε φτάσει πλέον η ώρα για τους Danger Angel. Η σπουδαία μπάντα βρίσκεται στην σκηνή και κάνει αυτό που ξέρει να κάνει καλύτερα. Στα περίπου 45 λεπτά εμφάνισής τους μας έκαναν πολύ περήφανους για πάρτη τους, μας έκαναν να φωνάξουμε, να χορέψουμε, να εκτονωθούμε, να συγκινηθούμε.
Γεμάτη highlight η εμφάνισή τους, εστιάζω απλά στο "To Kill A Saint", προσωπικά αγαπημένο, "Devil’s Waltz", "Call My Name", "Dia De Los Muertos", "How About Right Now" για να καταλήξω στο ότι το συγκρότημα είναι ακόμα πιο δεμένο και ότι και τα πρόσφατα τραγούδια ακούγονται ακόμα καλύτερα στο "σανίδι". Η συμβολή των Ethan Snow και Γιώργου Ahas Λιγνού (αγαπημένος καλλιτέχνης από τις μέρες των συνάξεων με τους "χριστιανοαναγεννημένους" Floks, τους βραχύβιους Mamacita on Fire έως το Galaxy bar του Hilton…που έφτασε από το Brisbane της Αυστραλίας για να παίξει με την μπάντα) είναι καταλυτική σε αυτό αφού με την τεχνική και την απόδοσή τους το αποτέλεσμα αγγίζει το τέλειο".
Δισκογραφικά πού βρίσκεστε; Έχετε υλικό έτοιμο; Πρόκειται να κυκλοφορήσετε κάτι στο επόμενο διάστημα;
Σε ευχαριστώ για τα κολακευτικά σου λόγια. Όντως ήταν μια πολύ δυνατή συναυλία που άξιζε και τις 24 ώρες ταξιδιού. Η χαρά μου και η προσμονή ήταν μεγάλη. Η πανδημία ήταν καταβλητική για όλους μας. Ευτυχώς που πρόλαβα γιατί αμέσως μετά όλα "παγώσανε".
Χρειάστηκαν αλλά 3 χρόνια για να επισκεφτώ ξανά την πατρίδα. Αυτή την φορά με την οικογένεια και επιτέλους για διακοπές.
Τα πράγματα από την πλευρά μου έχουν αλλάξει ριζικά μιας και ζω μόνιμα στο εξωτερικό. Το ίδιο τώρα και ο Θάνος (στην Γερμανία). Οπότε οι προτεραιότητες έχουν αλλάξει. Δεν μπορώ να πω ότι οι φήμες είναι βάσιμες αλλά σίγουρα η ιδέα πλανιέται και έχει ειπωθεί. Αυτό μπορώ να το επιβεβαιώσω. Αλλά μέχρι εκεί. Τώρα ο χρόνος θα δείξει...
Θυμάμαι επίσης εξαιρετικές εμφανίσεις στην τηλεόραση με τους Mamacita On Fire …Λίγα λόγια για την όλη ιστορία μπορείς να μας θυμίσεις;
Οι Mamacita On Fire ήταν το τρίτο μεγάλο μουσικό κεφάλαιο στην ζωή μου. Όλα ξεκινήσανε μερικά χρόνια πριν. Την σύνδεση την έκανε ο Θοδωρής Σταυριανός (μπάσο). Είχαμε γνωριστεί σε ένα "τζαμάρισμα" με την μπάντα του, τους "Sugah Galore". Εκεί έγινε η πρώτη ζύμωση και στην συνέχεια με πρότεινε στους C:Real. Μετά ήρθε η κρίση και αρχίσαν οι περικοπές και σιγά σιγά φύγαμε όλοι. Εγώ ήμουν ο πρώτος. Κάποια στιγμή αποχώρησε και η Ειρήνη και μαζί της μια λαμπρή περίοδος του συγκροτήματος.
Μετά από λίγο καιρό οι "MAMACITA ON FIRE" ήταν γεγονός. Ο ίδιος πυρήνας αλλά με μια πύρινη παρουσία να παίρνει τα ηνία, αυτή της Πηνελόπης (σ.σ Αναστασοπούλου), με σαφώς πιο επιθετικό χαρακτήρα. Πιο ώριμος μουσικά σε αυτό το κεφάλαιο και πιο συνειδητοποιημένος επαγγελματικά. Ακόμη μια φορά η ίδια παρέα κολλητών σε νέες εξερευνήσεις. Αυτό είναι κάτι μοναδικό να το έχεις στις δουλειές σου. Έντονες στιγμές.
Από Δευτέρες βράδι στο Villa Mercedes μέχρι το Θάλασσα και τον Σάκη Ρουβά σε fashion shows και εταιρικά parties. Γυρίσαμε την Ελλάδα και "σπείραμε" ροκ στα clubs και τις πίστες. Η Πηνελόπη είναι ένα πανέμορφο πλάσμα εξαιρετικά ταλαντούχα και πολύ ροκ η ίδια, οπότε δεν χρειάστηκε να προσπαθήσουμε. Η τρέλα έρεε αυθόρμητα. Βρισκόμασταν σχεδόν καθημερινά.
Κάναμε πρόβες στο στούντιο μου και είχαμε στήσει ένα Rock RnB πρόγραμμα που θαρρώ ήταν πολύ δυνατό για την εποχή. Και μη ξεχνάμε ότι δεν ήταν και πολύ πρόσφορο το έδαφος για τέτοιου είδους ακούσματα στην τηλεόραση.
Με τους "Mamacita" επικεντρωθήκαμε σε διασκευές, και μας άρεσε. Στην πορεία δουλευτήκανε original ιδέες με σκοπό να δοκιμαστούμε και δισκογραφικά αλλά μείνανε στο ράφι μιας και όταν ήταν να γίνει αυτό σταματήσαμε. Κάποια πράγματα απλά πρέπει να πάρουνε το χρόνο τους, να κάνουν τον κύκλο τους ώστε να μπουν σε τροχιά.
Είμαστε οι στιγμές μας και αυτές ήταν πολύ όμορφες και δυνατές.
Μετανάστης στην Αυστραλία λοιπόν…μίλησε μας παρακαλώ λίγο για αυτήν την εμπειρία ζωής.
Δεν είναι η πρώτή φορά που πάω στην Αυστραλία μιας και είμαι Αυστραλός υπήκοος. Να πούμε εδώ ότι δεν ήταν καθόλου εύκολη απόφαση ούτε έγινε με ελαφρά τη καρδία. Η ιδέα για την αλλαγή ήρθε κάπου μέσα στο 2015. H φύτευση της (inception) έγινε από την σύζυγο μου Χριστίνα όταν αρχίσαμε να βλέπουμε την καθημερινότητα μας να αλλάζει κατά πολύ στην Ελλάδα. Και οι δυο μουσικοί. Καταλαβαίνεις ότι δεν έχει γίνει ΑΣΕΠ από την χρονιά που αποφοιτήσαμε και η Χριστίνα δούλευε σαν ωρομίσθιος αραιά και που και για μισές σχολικές χρονιές. Αισθανόμασταν ότι η μουσική και η τέχνες μεταλλάσσονται σε είδος πολυτελείας και αυτό μας προβλημάτιζε πολύ.
Όχι τόσο πολύ για εμάς αλλά θεωρήσαμε ότι ήταν καλύτερο για τα παιδιά μας να μεγαλώσουν σε ένα άλλο σχολικό και κοινωνικό επίπεδο. Σε ένα πιο "ανθρώπινο" περιβάλλον.
Το 2017 είπαμε το στερνό "αντίο και καλή αντάμωση" και ξεκινήσαμε για ακόμη μια περιπέτεια. Αυτή την φορά όλα από την αρχή και με "βάρκα την ελπίδα". Σίγουρα μας λείπουν οι γονείς μας, φίλοι μας και η ίδια η πατρίδα με όλα της τα ωραία, τα περίεργα, τα κουφά, τα άδικα και τα μίζερα αλλά κοιτάμε μπροστά και ξέρουμε ότι είναι το καλύτερο αυτή την στιγμή για την οικογένειά μας.
Έχουμε ενταχθεί στην ελληνική κοινότητα που μας αγκάλιασε από την πρώτη στιγμή και προσπαθούμε και εμείς από την σειρά μας να δώσουμε ότι μπορούμε ώστε να συμβάλουμε στην παιδεία και τον πολιτισμό του Ελληνισμού στην ομογένεια .
Ύστερα από διάφορες ανακατατάξεις και πρωτόγνωρες εμπειρίες τα πρώτα τρία χρόνια, αυτή την τη στιγμή δουλεύω ως λέκτορας τριτοβάθμιας εκπαίδευσης στην ακαδημία δημιουργικών τεχνών "JMC Academy". Είμαι πολύ περήφανος και ευλογημένος που είμαι σε ένα τέτοιου επιπέδου περιβάλλον περιτριγυρισμένος από ηθοποιούς, σκηνοθέτες, μουσικούς, ηχολήπτες, παράγωγους, γραφίστες κ.α Η ακαδημία είναι απ’ τις μεγαλύτερες στην Αυστραλία και η καθημερινότητα μου είναι γεμάτη ήχους και χρώματα. Διδάσκω μουσική, μουσική τεχνολογία και ηχοληψία ταυτόχρονα ολοκληρώνω το μεταπτυχιακό μου στο Creative Industries.
Το ποσοστό των νέων εμπειριών, γνώσης και παιξίματων έχει εκτοξευτεί στο 200%.
Εδώ οι μουσικοί ασχέτως εάν παίζουν σε μια παμπ, ή καφέ ή στην συμφωνική θεωρούνται από όλους επαγγελματίες. Σε σέβονται. Τα ωράρια και οι μισθοί πολύ πιο ανθρώπινοι. Έχω ταξιδέψει πολύ με τους "Venus Envy" και έχω μαγευτεί από την ομορφιά της Αυστραλίας. Σίγουρα σαν τα Κύθηρα δεν είναι…αλλά έτσι να έχουμε κάτι να συγκρίνουμε J Εδώ πηγαίνεις σούπερ μάρκετ και ακούς από τα ηχεία Dio, Doors, Beatles, Green Day, ACDC, Tame Impala κ.α … σου φτιάχνει την διάθεση !!!!
Είμαι μέλος του "Citipointe Worship" που μαζί με τους "Hillsong" είναι από τούς μεγαλύτερους εκπροσώπους της παγκόσμιας μοντέρνας χριστιανικής μουσικής και δουλεύω σαν session μουσικός και FOH (front of house) μηχανικός ήχου. Έχω δημιουργήσει ένα χώρο που λειτουργεί ως στούντιο μουσικών παραγώγων. Τέλος, πέρυσι με την Χριστίνα και την συμβολή εξαίρετων φίλων που κάναμε εδώ στην ελληνική κοινότητα δημιουργήσαμε την κοινοτική χορωδία "Ellinikes Fones".
Μίλησε µας και για το studio σου...
Το στούντιο "ParaΦοnik" επικεντρώνεται σε post production, mixing, mastering ραδιοφωνικά σποτ, μεταφράσεις, jingles και vocal productions. Δημιουργήθηκε γιατί είχα την ανάγκη για ένα χώρο σαν αυτόν, για προσωπικές ακροάσεις, μελέτη και εξάσκηση, μίξεις και παραγωγές εγχώριων αλλά και υπερατλαντικών πελατών. Για περισσότερες πληροφορίες και επικοινωνία επισκεφτείτε την σελίδα μου https://www.georgelignos.com/services
Ξέρουμε ότι αγαπάς ιδιαίτερα το gear σου. Τι σ’ ενθουσιάζει περισσότερο;
Αυτό που πάντα ψάχνω και που επικεντρώνω την προσοχή μου είναι στην έκφραση. Είτε έχει να κάνει με ένα midi controller, ένα ταμπούρο μέχρι ένα προ-ενισχυτή. Να μπορώ να εκφραστώ μέσα από αυτό. Να έχω πληθώρα ηχοχρωμάτων και ευρύ δυναμικό πεδίο. Είναι πολύ το gear μου στον ψηφιακό τομέα και το παρακολουθώ από πολύ κοντά αλλά είμαι λάτρης του αναλογικού.
Είμαι σθεναρά δεμένος με τα αναλογικά μου συνθεσάιζερ (polysix, juno, mini moog, prophet 8), τα μικρόφωνα μου, τα εφέ (stomp boxes ), τα βιβλία μου και τα βινύλια μου. Το keytar μου (Roland AX7 custom shop) είναι συνυφασμένο με την πορεία μου σαν κιμπορντίστας. Σίγουρα είναι άρρηκτα συνδεμένο με τους Danger.
Το αγαπημένο μου ηλεκτρικό πιάνο (Rhodes stage mark 2) τώρα κοσμεί την συλλογή του Manos Backline οπότε είμαι χαρούμενος που έχει πάει σε καλά χέρια και έχει την τύχη να ζήσει νέες μουσικές περιπέτειες. Το όργανο (Hammond Organ) είναι στο στούντιο στο ωδείο.
Σίγουρα αυτά τα δυο μου λείπουν με συγκινούν τα μάλα και είναι αναντικατάστατα.
Σε ποιον αγαπημένο σου δίσκο θα ήθελες να είχες κάνει την παραγωγή και γιατί;
Στο "Χαμόγελο Της Τζοκόντας" του Μάνου Χατζιδάκι. Είναι ένα αριστουργηματικό έργο της ελληνικής δισκογραφίας, το οποίο ηχογραφήθηκε στη Νέα Υόρκη τον Απρίλιο του 1965 ως ορχηστρικό, σε παραγωγή του μεγάλου Κουίνσι Τζόουνς. Με εμπνέει πολύ αυτός ο δίσκος και έχω διαλογιστεί άπειρες ώρες υπό την συνοδεία του.
Τα πρώτα συναισθήματα που γεννιούνται καθώς βυθίζεσαι στο άκουσμα του δίσκου είναι μια αδιόρατη μελαγχολία. Καθώς κλείνω τα μάτια μου καρέ φωτογραφιών ξετυλίγονται μπροστά σου, πολλές φορές με διαφορετικό βάθος πεδίου. "Παγωμένες στιγμές" μιας συμπιεσμένης καθημερινότητας που θέλει να το "σκάσει" από τον λήθαργό της. Μια ατέρμονη περιστρεφόμενη σπείρα. Μια ανολοκλήρωτα ολοκληρωμένη ιστορία. Ποίηση μεταξύ των νοτών. Αρμονίες και ενορχηστρώσεις που ξεπερνάνε τα σύνορα του αισθησιασμού. Υμνούν την φύση, την γυναίκα μες την μεγάλη πόλη. O Μάνος γραφεί χαρακτηριστικά στο εισαγωγικό σημείωμα του δίσκου …
"… Δεν ξέρω γιατί όλ’ αυτά μπερδεύτηκαν περίεργα μέσα μου, μαζί μ’ ένα εξαίσιο θέμα του Βιβάλντι που είχα ακούσει πριν από λίγες ημέρες και που εξακολουθούσε να επανέρχεται τυραννικά στη μνήμη μου. Τα δέκα αυτά τραγούδια γράφτηκαν μ’ ένα συγκερασμό απελπισίας και αναμνήσεων. Το θέμα είναι η γυναίκα έρημη μες στην μεγάλη πόλη. Το κάθε τραγούδι είναι κι ένας μονόλογός της κι όλα μαζί συνθέτουν την ιστορία της. Μια ιστορία σύγχρονη και παλιά μαζi"…
Προτιμάς να ηχογραφείς νέες µπάντες που δεν έχουν εμπειρία και χρειάζονται καθοδήγηση σε κάθε βήμα ή έμπειρα συγκροτήματα που ξέρουν τι θέλουν αλλά έχουν άποψη στα πάντα; πχ η συνεργασία σου στην εκδήλωση(στην Αυστραλία...) "Να τα πούμε; " με χριστουγεννιάτικα ελληνικά κάλαντα πως προέκυψε;
Και τα δυο σενάρια είναι ιδανικά. Και στις δυο περιπτώσεις εμπνέομαι από το υλικό. Σε κάθε ενδεχόμενο για ασχοληθώ και να ξεκινήσουμε πρέπει να δω το επίπεδο και το υλικό το οποίο καλούμαι να αναλάβω. Το κάθε σενάριο έχει την χάρη του.
Η εμπειρία στο στούντιο συνεπάγεται σε πολύτιμο χρόνο. Μπορείς να συνεννοηθείς και να φτάσεις στο επιθυμητό αποτέλεσμα συνήθως πολύ πιο γρήγορα. Από την αντίπερα όχθη η χαρά και η χαοτική ανησυχία του πρωτάρη με εξιτάρει μιας και ενστερνίζομαι τον ρόλο του μέντορα. Δοκιμάζουμε πολλά παραπάνω και είναι συνήθως είναι πιο ανοικτοί στις όποιες εξωπραγματικές καταστάσεις που μπορεί να τους βάλω.
Η περσινή συνεργασία για την Χριστουγεννιάτικη παραγωγή ήταν αποτέλεσμα πολύ σκληρής προετοιμασίας. Από την οργάνωση της παραγωγής μέχρι τον στολισμό της αίθουσας και τις ενορχηστρώσεις. Ο σκοπός ήταν να θυμίσουμε στους παλιούς αλλά να μάθουν και η νέα γενιά τα ελληνικά έθιμα του Δωδεκαήμερου. Οι συμμετέχοντες ήταν ερασιτέχνες στην πλειοψηφία που δεν μιλάνε ελληνικά όμως δούλεψαν με ζήλο και μεράκι. Το χαρήκαμε ιδιαιτέρως.
Η χαρά που είδαμε στα πρόσωπα των συμπολιτών μας ήταν η επιβράβευση μας.
Μπορείτε να παρακολουθήσετέ στιγμιότυπα καριβώς παρακάτω.
Φέτος ετοιμάζουμε την πρώτη ελληνική ηχογράφηση παραδοσιακών καλάντων στο Brisbane υπό την διεύθυνση της Χριστίνας Ξύδη (σ.σ η σπουδαία σύζυγος που λέγαμε) και δικής μου παραγωγής. Είμαστε πολύ ενθουσιασμένοι.
Πόσο δύσκολο είναι να συνταιριάσουν οι ρόλοι του πατέρα, του performer, του δασκάλου σε ακαδημία, μεταπτυχιακού σπουδαστή και του συζύγου;
Όταν δεν υπάρχει υποστήριξη και προγραμματισμός είναι εξαιρετικά δύσκολο έως ακατόρθωτο. Ειδικά όταν εμείς είμαστε σχεδόν μόνοι στην άλλη άκρη της γης. Όταν αγαπάς την οικογένειά σου, αλλά και αυτό που κάνεις, βρίσκεις λύσεις και τρόπους. Εάν αυτό σημαίνει ότι πρέπει να μείνω να μελετήσω ή να ακούσω μουσική στις δύο το πρωί όταν όλοι κοιμούνται τότε αυτό είναι που κάνω. Έχω συνηθίσει. Τα τελευταία δέκα χρόνια μάθαμε να τα κάνουμε όλα μαζί με τα παιδιά. Προτεραιότητα έχει η οικογένειά μας. Οπότε τα άλλα προσαρμόζονται γύρω από αυτό.
Θυμάμαι χαρακτηριστικά διάβαζα για τις εξετάσεις στην σχολή σε ένα από τα πιο πρόσφατα πτυχία (audio engineering) και είχα τον Νέηθαν αγκαλιά προσπαθώντας να τον κοιμίσω.
Πολλές φορές εγώ ήμουν αυτός που κοιμόταν πρώτος χαχαχα. "Κλασσικά εικονογραφημένα".
Η συνεχής και εκτεταμένη υποστήριξη και πίστη της Χριστίνας που είναι στο πλευρό μου από τις μέρες των Floks είναι αυτό που επιτρέπει να μπορώ να φεύγω περιοδείες, να είμαι ατέλειωτες ώρες στο στούντιο, την νυχτερινή ζωή και όλα αυτά… μου δίνει δύναμη να συνεχίσω να προσπαθώ και να κυνηγάω τα όνειρα μου. Ευτυχισμένος, γεμάτος. Και εγώ προσπαθώ να κάνω το ίδιο από την πλευρά μου για αυτήν και τα παιδιά μας. Θέλει θυσίες και κόπο, τίποτα δεν χαρίζεται.
Είναι εφικτό όμως. "Team work" που λέμε και στο χωριό μου (γέλια).
Επόμενο κεφάλαιο;
Ακόμα δεν το ξέρω μιας και είμαστε ακόμα σε διαδικασία ένταξης στην νέα πραγματικότητα. Σίγουρα πολύ δουλειά στο πανεπιστήμιο, βλέπω 60-100 φοιτητές ανά τρίμηνο, αυτό από μόνο του με απασχολεί πλήρως. Στους βραχυπροθέσμους στόχους είναι να "ανθίσει" η χορωδία που έχουμε ξεκινήσει στην ελληνική κοινότητα και το "Αρωμα Ελλαδας" ("Essence OF Greece") που είναι το νέο πρότζεκτ μαζί με την Χριστίνα (σ.σ. πολυτάλαντη).
Υπάρχουν δεσμοί με την πατρίδα και πολλές προτάσεις που είναι υπό συζήτηση για συνεργασίες και που ξέρεις ίσως και κάποιες εμφανίσεις.
Από ‘κει και μετά να τελειώσω το μεταπτυχιακό και ίσως τότε προχωρήσουμε σε ένα νέο κεφάλαιο.
Σ' ευχαριστώ Γιώργο για την όμορφη αυτή συνέντευξη, εύχομαι ό,τι καλύτερο στον επαγγελματικό σου χώρο και σύντομα να σε/σας ξαναδούμε επί σκηνής! Τελειώνοντας, θα ήθελα να στείλεις το δικό σου μήνυμα / χαιρετισμό στους αναγνώστες του Rocktime.gr.
Και εγώ με την σειρά μου να ευχαριστήσω εσένα και τους αναγνώστες του Rocktime.gr για το ενδιαφέρον και την υποστήριξη όλα αυτά τα χρόνια και εύχομαι σε όλους πρώτα πολλά υγεία, να αγαπούν και να αγαπηθούν χωρίς εκπτώσεις και να ακολουθούν τα όνειρα τους όποια είναι αυτά.
G.
www.georgelignos.com
Youtube
Ellinikes Fones
info@georgelignos.com
Συνέντευξη στο Νότη Γκιλλανίδη
ENGLISH VERSION (George Ahas Lignos)
Having read, seen many times the artist on stage, heard facts, images, rumors on the internet, from friends and the music scene, my curiosity was piqued....after months of absence from music events, due to the pandemic, it was natural.... GEORGE AHAS LIGNOS speaks exclusively to Rocktime.gr and here's what he confides... the former AND NOW keyboardist of DangerAngel, Venus Envy, C:Real, Floks, Mamacita On Fire, Dr Vodkatini, Nekyia, The Letrafons, Gotcha Covered, The Bluesbirds, who after his many years of presence in rock, hard & heavy and not only the music scene and the 700 or so appearances in every kind of music scene but also on television all over the world decided to speak and we thank him at rocktime.gr. So let's find out what time has in store for us... and the unfiltered, sincere and at the same time effusive George...
You have a significant history with DangerAngel, Venus Envy, C:Real, Floks, Mamacita On Fire, Dr Vodkatini, Nekyia, The Letrafons, Gotcha Covered, The Bluebirds and there will definitely be ups and downs. What is the "key" to continue without obstacles, tensions and obsessions?
I firmly believe that the key to a successful collaboration is the ability to listen to what is going on around you. Know what you want, and what you don't, but also what the team wants so that you can adapt and "bloom" artistically. Above all, respect for the music, your teammates and, by extension, yourself. In conclusion, to have a common rota and to be happy within this set. When that doesn't exist find ways to be flexible. Suggest when you disagree. Back off. To inspire confidence to find a way around problems and when that is not possible it may be better to leave or have someone else leave. This is also the secret of success. The personal and the whole.This is the driving force behind my own collaborations and this is what I have always strived to achieve. On the whole I believe that all my collaborations have kept a decent character, at least in the majority of them. The artistic comes and sits on the foundation of the characters and actions that exist in the group. Without these foundations, no matter how suitable the artistic terrain is, there will be a moment when there will be a rupture. It's like dominoes...Obsessions are best understood as soon as possible because they never escape the subconscious. They haunt you, so I think it's good to communicate early. If they are shared then this can cause a fermentation of ideas and a focus which ultimately can lead to morale, an element necessary for the success of the team. Otherwise they are destructive.If now the relationship is strictly professional (session) and the ultimate goal is simply to do your duty, whatever that is, then you just have to be a proper professional and what that entails.
Studying your interviews but chatting together on e-mails, I found maybe a faint disbelief that there are people who would like to hear stuff about: DangerAngel, C:Real, Mamacita On Fire, Dr Vodkatini, Nekyia, The Letrafons, Citizen Jim , Marlain, Lakis Papadopoulos but also for Floks (Christian pop/rock band) after about 20 years of releasing records. What do you have to say about this period?
Maybe deep down I believe that the
My "career" is nothing important and he won't want you to deal with it or read about it... You know existential, age-old crises of innermost vanity... To live or not to live...(hahaha)...
From my side, however, only optimism and faith, because if I didn't believe in my dreams and didn't have high ambitions, I wouldn't waste thousands of euros and thousands of hours in the studio and in any music scenes around Greece, Europe and America... just to get by my time, or for the "phase". At least I never thought so. Without him telling me that, I thought that was the way.
Regarding the period we are referring to, we can say that it was the years of foundation and musical development. A lifetime of studying, many bands, playing and practicing. In all jobs I always expected the best. I have gone through various psychological phases when this was not possible. What I mean is that the environment itself was not the most ideal for "this flower to bear fruit" to the extent that I imagined it to be. I consciously oppressed myself with stereotypes of rock, "chair", folk, metal and such depressants that I listened to. I was looking for ways to escape. I realized this later. In my microcosm I felt somewhat limited in this system that I was moving. Different and often incomplete. It took years to put it all together. Assembling and organizing information is something that comes with maturity...At least I was serving something I loved and to some extent something was done.
We did a lot with very little and experienced an extended adolescence with real and powerful emotions that I wouldn't trade for anything. After all, these are what make up my artistic profile, my temperament and give me the impetus to move forward more vigorously in the future.
After all, what constitutes "DangerAngel capital" for you? Suddenly "Jeff Scott Soto meets Danger Angel live" at "The Name of the Rose", 02/20/10 and we're going crazy….or maybe not so suddenly? before, during and after the concert? What really happened?
The "DangerAngel chapter" is a very large thematic unit in my career that essentially follows me to this day. It's a family affair. It's the band that paved the way for me to introduce myself as an artist. Of course, at the beginning it did not manage to include me in a larger framework of readability since we did not have the necessary appeal and at the same time the support from the press of the time. So for quite some time we just crawled around blindly believing that what we were doing would be liked by others. With the first release already behind us and a relative little experience from our first gigs at various festivals and small rock scenes the band's manager (Alexis Politis) brought up the possibility of working with Jeff (JSS). That is, not only to open his concert, but also to accompany him on stage taking the role of his band! From then on, things got out of hand... Jeff has lent his voice to the Stephen Herek film "Rock Star" with Mark Wahlberg and Jennifer Aniston. I had met him through his work with Talisman and his collaboration with Yngwie Malmsteen. So just the idea that something like this could happen seemed like a fantasy movie. So it happened. When opportunity knocked on our door we were ready. Or so we thought... After that everything changed. Intensive preparation, study and experiences that radically transformed the minds of all of us. It really was like a "school of rock". I still remember the intensity with which I loved "Stand Up And Shout" and the mess that happened when we played "Mysterious". It was a dream come true. I don't remember much after the concert… followed by a crazy party with all that entails…, we all experienced a bliss and a utopian "making it" flooded with positive energy.
This was also the starting point for the group's name to begin to be heard and bands and musicians began to pay attention. Let them listen a little more to our rock. The first session jobs came through my work in Danger.
How did the whole idea for the creation of DangerAngel begin? I remember one night at the club "Le Roi" in Chalandri, my good friend and record producer Alexandros Rihardos showed me two patrons (you and Jimmy Cage-first singer in the band (officially..)) telling me: "remember them because in a few months they will release a great album that will surely interest you.. "
The group previously existed in a slightly different form. The first meeting took place in a shop in Mikrolimanos at "5/4" of my professor Christos Mastrogiannidis. I happened to meet the children on a Saturday when they were playing there. I was impressed by the consistency in detail and how authentic their sound was, especially on the guitars (Thanos (Snow) and Spyros (Fusekis). So Thanos and I got closer and kept in touch. The proposal was made when we met at that legendary Rockwave three days in 2007. Europe, Chris Cornell were playing that day, and the headliner was Robert Plan. They gave me a demo and asked if I would be interested in joining the scheme. I listened to it together with Vassilis (drums Floks) and I remember us looking at each other and saying "look and see" nice playing by the long haired ones (hahahahahaha)... By 2010 (debut album) the band had taken its final form which was preserved at the base to this day.
Thanos and I were from the primary line-up and a little later Rodolfos and Antonis came with a slight phase difference. We bonded a lot and while music united us we became closer and as people. Something that helped us withstand the storms and difficulties during these 16 years.
Did you always have career progression in mind?
Always. I am blessed to have found my calling early and throughout this journey I have devoted myself 100% to it without distraction.
Did your parents get in the way of your involvement in music?
Never. My father, a musician and founder of the "Renaissance" Conservatory, gave me all the resources I needed to be able to study and build my artistic personality. Already from the first school years I spent most of my time at the conservatory surrounded by musicians, composers and composers. I came into contact with many different instruments, sat next to various music teachers and learned something different from each one. I participated in orchestras, choirs, philharmonics, school bands, concerts and competitions for more than 15 consecutive years.
Musical talent shows, you see? If something similar happened in the 90s, would you participate in some form?
Of course I follow and not only the Greek ones which are years behind the international ones. And I am not referring to the level of production but to the quality and quantity of the contestants. Many times I also step into the role of judges. I don't like it when the choice of players and the judgment has no musical character, but they are looking to promote but things that the system wants to promote with the tin... Don't laugh, the step that this platform gives you was and remains the biggest. Many of my friends and acquaintances used it. Sometimes it was good sometimes it was destructive. In both cases it makes you think. What I don't like about this process is the reality part of the games, which of course is a necessary "evil". As artists our exposure to a larger audience has always been and is a strong lure. A challenge with yourself. It depends on where you see yourself in this showcase world and your self-awareness. Know what is happening to you and where you are going. Many of the participants because they have a shopping and think they are good because they have done two or three concerts will also have a bright future through the game. Which is not the case. Nothing is given without a price. From such cases the system is fed back and that is why these emissions exist. The so-called "firework effect". Common sense says that if you don't deal with pop (popular Greek-speaking and non-Greek) music maybe it's not the best. However, the "daring wins" and if you are good you have nothing to fear! Such cases are what can expose the system. For us, this process, I mean the evaluation-report, is a daily routine. Anyway, it's something I'm interested in. This is what I deal with 24/7. Now in the 90's it was hard to participate since I was very young...hehehe, but if there was something worthwhile today and something I could see myself winning in it I would go full speed ahead (in shape or alone). In other words, you have to know how to play the game, like it and be good at it. Otherwise no. I wouldn't go just to appear on TV.
What music did you listen to in the past and what are you currently listening to?
I have never been in the category of fanatical fans of one genre of music. I never understood and did not identify with it. There were times when I would focus and study one genre but that was it. This is constantly being recycled. Maybe because I always watched it professionally. I study the sound, compositions and socio-political influences of music. I feel blessed to be able to understand and enjoy different genres and identify. Today more than ever music has fewer and fewer borders. Music is one. It is a language. A way to communicate and express yourself. Every moment has its own soundtrack. It's not for everyone though. If you don't have the background to understand what you read/hear/see and follow what is unfolding before you through art, and the ability to reason then it will seem boring or pointless. You will ignore it or even scoff at it. On the other hand, you may read/hear only one thing and become a fanatic. And this is limiting. "Everything flows". It all starts with the mind and the ability to evaluate and then revise if necessary. This gets you ahead. As soon as the music causes you an emotional charge then it has something to say to you. Make you feel, wonder, dream. The unknown should excite us, not frighten us. After all if we don't like what we hear we can just press "next". Maybe it's not the right time for that yet. When we are ready the music will reveal itself to us, not the other way around. Music adapts to our temperament and matures within us. I grew up with the sounds of European classical and church music. My mother introduced me to the American country sound and African-American Christian tunes. The blues dressed my first mixtapes. Then I switched to jazz and progressive rock. Later on rock and almost all its offshoots. Next thematic station is pop, synth wave and electronica. This semester I'm listening to rebetika, electroacoustic and punk. Favorite periods are romanticism, expressionism and avant-garde. I love opera, Cool Jazz, the "colorful" 60s and the "melancholy" late 80s. Each for different reasons.
Share 25 of your favorite hard rock/melodic/or other music genres (since you're musically eclectic...) records.
Very hard. Probably when I re-read it I will want to change the list...As you understand the list can be very weird I will focus on records that have rock idioms and nuances...and basically I will "steal" a little because I find the task extremely difficult I will add extra extra 5 Greek records.
- Pink Floyd – The Dark Side Of The Moon
- The Beatles – Help!
- The Doors – Self Titled
- Jimi Hendrix – Electric Ladyland
- The Police – Outlandos D’Amour
- The Clash – London Calling
- Fleetwood Mac – Rumours
- ACDC – Black In Black
- David Bowie - The Rise and Fall of Ziggy Stardust and the Spiders from Mars
- Deep Purple – Burn, Stormbringer ("κλέβω" χαχαχαχα)
- Van Halen – 1984
- Dream Theater – Metropolis Pt.2
- RATM – RATM
- RHCP – Blood Sugar Sex Magic
- Paramore – Brand New Eyes
- Eclipse - Bleed & Scream
- My Chemical Romance – The Black Parade
- Extreme – Pornograffitti
- Treat – Coup De Grace
- DC Talk – Jesus Freak
- Skillet – Rise
- The Dillinger Escape Plan – Miss Machine
- Meat Loaf - Bat Out of Hell
- Muse – Black Holes and Revelations
- Tame Impala - Lonersim
- Ξύλινα Σπαθιά – Ομώνυμο
- Aphrodite’s Child – It’s Five O’Clock
- Διάφανα Κρίνα – Έγινε Η Απώλεια Συνήθεια Μας
- Τρύπες – Ομώνυμο
- Socrates Drunk The Conium – Phos
Who are your favorite singers/bands/producers that influenced you?
These questions make me very uncoordinated and "stressed out"... hahaha, so since this list is also endless, I'll just mention the first that comes to my head without any importance in ranking... We have and say... whoever understands, understands.
- George Martin
- Quincy Jones
- Rick Rubin
- Mark Ronson
- Brian Wilson
- Jimmy Smith
- George Kontrafouris
- Ray Manzarek( The Doors)
- Dr. Lonnie Smith
- Herbie Hancock
- Chick Corea
- Ray Charles
- Jean Michel Jarre
- Joe Bonamassa
- Jon Lord
- Gary Numan
- Joey DeFrancesco
- Lou Donaldson
- John Petrucci
- David Paich (Toto)
- George Duke
- Björk
- Prince
- Phil Spector
- Jack Antonoff
- Eddie Rayner (Split Enz)
- Wendy Carlos
- Miles Davis
- Hans Zimmer
- Erik Satie
- Mozart
- Bach
- John Cage
- Vasilis Gountaroulis (Xilina Spathia)
- Timbaland
- Adele
- Chet Baker
- Beyonce
- Witney Houston
- Glenn Huge
- Elvis
- Freddie Mercury
- Little Richard
- Mariah Carey
- Fella Kuti
- Dio
- Solomon Burke
- Etta James
- D’Angelo
- Manos Hadjidakis
- Manolis Chiotis
- Lena Platonos
- Nikos Skalkotas
- Stavros Xarchakos
- George Zabetas
- Markos Vamvakaris
- Film
- Menta
- Tzimis Panousis
- Manos Loizos
- Vasilis Tsitsanis
- Yannis Xenakis
- Vangelis
- Alan Parsons
- Roger Hodgson (Supertramp)
- Keith Emerson
- Ian Underwood (Frank Zappa)
- Jens Johansson (Stratovarius)
- Matt Bellamy (Muse)
- Bill Evans
- Wynton Kelly
- Thelonious Monk
- Derek Sherinian
- Robert Glasper
- Nick Rhodes (Duran Duran)
- Greg Phillinganes
- Mic Michaeli (Europe)
- Tom Coster
- Tuomas Holopainen (Nightwish)
- Kevin Moore
- Joy Division
- The Cure
- Nine Inch Nails
- Depeche Mode
- Led Zeppelin
- Vanilla Fudge
- Santana
- The Who
- Radiohead
- The Beach Boys
- Pink Floyd
- Bob Marley & The Wailers
- Massive Attack
- Phillip Glass
- Brian Eno
- Chopin
- Debussy
Your experience with bands like DangerAngel, C:Real, Floks, Mamacita On Fire, definitely helped you musically. What are the positives and negatives that you identify from this route.
I can only say positively that I am "picking up" looking back now. I learned to play and tune in different conditions. For a musician the ability to listen and empathize is crucial. From the small bars in the middle of nowhere and squares, to the large Athenian Arenas and stadiums. Everyone has their own approach. I always observed and tried to analyze the data they gave me. The hours of study-experimentation in the studio and the hours of "flying" on stage as well as the energy consumed and collected are invaluable. Failures and difficulties make you stronger. As long as we can learn from them and work continuously to improve. The desired result comes with repetition. It is something that evolves and is not inherited from one moment to another. I traveled a lot with these bands, worked with musicians of different levels and learned from them. I learned the "business" of the case in practice and the hard way. I saw the "world of the night" from "the good side and the other side" and how businessmen approach musicians.
Anything negative, usually behaviors and situations, I just leave them behind and don't even consider them. I look at how I can improve from it and look forward.
For so many years, the world had gotten used to you being behind the keys. What do you think was the reaction of the people watching in nightclubs, as a conservatory teacher or even an orchestra director in the Evangelical Church?
There are two sides. Difficult from the side of the Church (Protestant...) since I had an active role in its society. In my mind I could not understand why music could stand in the way of "ministry"/offering in the Church and characterize a person. Unfortunately lack of education, fear of the unknown and "legalism"/moralism usually prevailed. I had to prove my integrity at every moment. For several years I had guilt syndromes as I wondered what was wrong. With the trips abroad and also as more and more people came to my way through discussions and discussions (Holy Scripture...) I understood that it is not as some wanted and preached. Extending the finger in order to judge is outside of Jesus' teaching. Over the years, times have changed and I believe things have calmed down. There are many (Christian...) Churches in Greece now that have "detached" from these situations and have really grown. They have a very active work in modern society and use all the arts. Those who mature (not in terms of age..) and those who can and understand what is happening to them move forward. Others simply stay back and isolate themselves.
Outside the Church now it was usually a surprise when in time colleagues or friends understood that they were dealing with a person from a different background, behavior and way of dealing with situations. I remember characteristically: it was extremely funny (to me) when some "heavy" swearing or anything else that showed cynical behavior got away, they apologized and in time they thought about how they would talk or comment when I was present. He wanted time since the differences in some things were stark. Most of the time my surroundings were understanding and respectful towards me. For some strange reason I felt that the world outside could trust me more easily. The energy (aura) of people stands out, speaks. If you understand it, act accordingly. What can I say about me lying and stealing are reprehensible in all their forms and to speak respectfully and beautifully is not the result of just a religious conscience but a quality of character and elementary ways of behaving towards your fellow human beings.
I am a supporter of the idea that: "love is long-suffering, beneficent and beneficial...Love does not envy, love does not grow weary... and does not seek its own interest, '...', is not provoked, hopes all things, endures all things. "Love never fails. "...(Hymn of Love, 1 Corinthians, verse 13.)
Why do you think that the beloved (personally) genre of Christian melodic rock in Greece is known and enjoyed by few, while in the USA (mainly) the bands sell an incredible number of records?
A. Does the word of Christ conflict with rock music?
B. Have you ever performed the song "The Name of Jesus" live?
C. Floks' hard rock "Zeis" for example has a similar intro to DangerAngel's "Com' On Rock Me"….I guess it's no coincidence…
- In no case does it contradict. How can we say such a thing? Our Christ, regardless of what anyone believes about his divine nature, was one of the rockiest people in history. Those who support it obviously haven't understood what rock is. They are not aware of history, philosophy, theology, sociology and musicology. They simply have one-dimensional views that are essentially unstable and about. And they have them well, if I may. Not everyone can like everything. Simply, it is not constructive to reject what we do not understand and condemn anyone who does not agree with our point of view. It is purely a matter of culture and society.
B. We have presented "The Name of Jesus" live 2 times, in Athens ("Sfendona" s.s. enjoyable, personal experience...) and Thessaloniki (Eightball Club), in the context of promoting the album "Ultimate Purity" and other two or three times at Christian music festivals. The important moments since the production was big by our standards. The Athens concert was also the last. This is how this beautiful circle closed.
C. I don't know if it's a coincidence... if you consider that I've been involved in their production and I've played the keyboards, but I certainly can't since they have a completely different orientation, melodically, harmonically and also instrumentally.
You gained a lot of experience with the support you did for the SOTO band. What do you think was the most important live for you? Anything special you remember?
What should I mention first... My daughter Sylvia had just been born... The bus trip was a great experience. In France I was impressed (that the food was crap…hahaha..) that the audience came to talk to us enthusiastically and I didn't understand a word! Someone bought a cd and paid me with a buff (!). We ate a round in a restaurant taken out of a Lanthimos movie ("Decadence") in the middle of nowhere somewhere in Germany. We set up the smallest stage I've ever played...On a highway I had to pay 2 euros to go to a public toilet...We understood that Thanos has presbyopia and that I had to do something radical to deal with Crohn's disease (I'm fine now ..). Antonis (Veneris..) lost his suitcases for a few days (!)...we went to a cafe in Bulgaria that had a no weapons sign, in no city did we see anyone smoking in a shop, a MacBook Pro was stolen...and that Jeff is a Rock hard worker. Every evening and seminar. The best live was at "Kyttaro" when we returned to Athens. All the pent up emotions just poured out without a sense of control. Those who were there remember (of course...there is also a relevant review of the concert on rocktime.gr). I took a lot of video from the tour (classical) and Vangelis Gialamas came and filmed and directed the video from the Athens live. You can get an idea in the "Not An Angel" video… https://www.youtube.com/watch?v=kShRK_1qWoE
"Playfully" we were better than ever, connected and having a feeling that we were finally doing something. The sacrifices and thousands of hours of work paid off and came and tied with Jeff feeding us mouthfuls of millefeuilles on stage…
Last appearance with H.E.A.T, on 30/03/2019 at Gagarin 205 and since then a pandemic (you had come from Australia..) and then silence... I noted features in the presentation of the concert: "But enough with the historical facts, because it had arrived now it's time for Danger Angel. The great band is on stage doing what they do best. In about 45 minutes of their performance they made us very proud of their party, they made us scream, dance, relax, get excited. Their performance is full of highlights, I just focus on "To Kill A Saint", a personal favorite, "Devil's Waltz", "Call My Name", "Dia De Los Muertos", "How About Right Now" to conclude that the band it's even tighter and the recent songs sound even better on the "board". The contribution of Ethan Snow and Giorgos Ahas Lignou (beloved artist from the days of the "Christian revival" Floks, the short-lived Mamacita on Fire to the Hilton's Galaxy bar...who arrived from Brisbane, Australia to play with the band... ) is a catalyst in this since with their technique and performance the result reaches perfection".
Labels where are you located? Do you have material ready? You are going to release something in the near future (something related is heard in the market...)
Thank you for your kind words. Indeed, it was a very powerful concert that was worth the 24 hours of travel. My joy and anticipation was great. The pandemic has been devastating for all of us. Luckily I was in time because immediately after that everything "froze". It took but 3 years to visit the homeland again. This time with the family and finally on vacation.
Things have changed radically for me since I live permanently abroad. So is Thanos now (in the US)... So the priorities have changed. I can't say the rumors are true but the idea is definitely floating around and has been said. This I can confirm. But until there. Now time will tell...
I also remember great performances on TV with Mamacita On Fire...A few words about the whole story can you remind us?
Mamacita On Fire was the third big musical chapter in my life. It all started a few years ago. The connection was made by Thodoris Stavrianos (Bass). We had met at a "jam" with his band, "Sugah Galore". There the first fermentation took place and then he suggested me to C:Real. Then the crisis came and the cuts started and slowly we all left. I was the first. At some point, Irini also left and with her a brilliant period of the band. After some time "MAMACITA ON FIRE" was a fact. The same core but with a fiery presence taking the reins, that of Penelope (s.s. Anastasopoulou..), with a clearly more aggressive character. More musically mature in this chapter and more professionally aware. Once again the same group of friends on new explorations. This is something unique to have in your business. Intense moments. From Monday evenings at Villa Mercedes to the Sea and Sakis Rouvas at fashion shows and corporate parties. We toured Greece and "sowed" rock in clubs and tracks. Penelope is a beautiful creature extremely talented and very rock herself so we didn't have to try. Madness flowed spontaneously. We met almost every day. We rehearsed in my studio and had set up a Rock RnB program which I think was very strong for the time. And let's not forget that the terrain was not very suitable for this kind of hearing on television. With "Mamacita" we focused on covers, and we loved it. Along the way, original ideas were worked on in order to be tested by record labels, but they were left on the shelf since when that was about to be done, we stopped. Some things just have to take their time, come full circle so they get into orbit... We are our moments and these were very beautiful and powerful.
So you're an immigrant to Australia...please tell us a little bit about that life experience.
It is not the first time I go to Australia as I am an Australian citizen. Let's say here that it was not an easy decision at all, nor was it done lightly. The idea for the change came sometime in 2015. Its planting (inception) was done by my wife Christina when we started to see our daily life changing a lot in Greece. Both musicians. You understand that there has not been an ASEP since the year we graduated and Christina worked as an hourly wage infrequently for half the school years. We felt that music and the arts were mutating into a kind of luxury and that was very troubling to us. Not so much for us but we felt it was better for our children to grow up on another school and social level. In a more "human" environment.
In 2017 we said "goodbye and goodbye" and set off on yet another adventure. This time everything from the beginning and with "boat of hope". We certainly miss our parents, our friends and the homeland itself with all its beautiful, strange, deaf, unfair and miserable things but we look ahead and know that it is the best right now for our family. We have joined the Greek community that embraced us from the first moment and we also try to give what we can in order to contribute to the education and culture of Hellenism in the diaspora. After various rearrangements and unprecedented experiences in the first three years, I am currently working as a higher education lecturer at the creative arts academy "JMC Academy". I am very proud and blessed to be in such a high level environment surrounded by actors, directors, musicians, sound engineers, producers, graphic designers, etc. The academy is one of the largest in Australia and my everyday life is full of sounds and colors.
I teach music, music technology and sound engineering while completing my Masters in Creative Industries.
The rate of new experiences, knowledge and playability has skyrocketed to 200%. Here the musicians regardless of whether they play in a pub, or cafe or in the symphony are considered by all to be professionals. They respect you. Hours and wages much more humane. I have traveled extensively with "Venus Envy" and have been enchanted by the beauty of Australia. It's definitely not like Kythera... but let's have something to compare it to Here you go to the supermarket and listen to Dio, Doors, Beatles, Green Day, ACDC, Tame Impala, etc. from the speakers... it makes you feel good!!!! I am a member of "Citipointe Worship" which together with "Hillsong" is one of the biggest representatives of the world's modern Christian music and I work as a session musician and FOH (front of house) sound engineer. I have created a space that functions as a derivative music studio. Finally, last year with Christina and the contribution of excellent friends we made here in the Greek community we created the community choir "Ellinikes Fones".
Tell us about your studio too!!
"ParaFonik" studio focuses on post production, mixing, mastering radio spots, translations, jingles and vocal productions. It was created because I had the need for a space like this, for personal listenings, study and practice, mixing and production of domestic and transatlantic clients. For more information and contact visit my page https://www.georgellignos.com/services
We know you love your gear especially. What excites you the most?
What I always look for and focus on is expression. Whether it has to do with a midi controller, a snare drum to a pre-amplifier. To be able to express myself through it. To have an abundance of sound colors and a wide dynamic range. It's very much my gear in the digital realm and I follow it very closely but I'm a fan of analog. I am strongly attached to my analog synthesizers (polysix, juno, mini moog, prophet 8), my microphones, effects (stomp boxes), my books and my vinyls. My keytar (Roland AX7 custom shop) is intertwined with my career as a keyboardist. It's definitely inextricably linked with Danger. My favorite electric piano (Rhodes stage mark 2) now graces the Manos Backline collection so I'm glad it's in good hands and lucky enough to experience new musical adventures. The organ (Hammond Organ) is in the studio at the conservatory. I definitely miss these two, they are heartwarming and irreplaceable.
What is your favorite record you wish you had produced and why?
In "Gioconda's Smile" by Manos Hadjidakis. It is a masterpiece of the Greek discography, which was recorded in New York in April 1965 as an orchestral piece, produced by the great Quincy Jones. I am very inspired by this record and have meditated countless hours to its accompaniment. The first feelings that arise as you immerse yourself in listening to the record are an invisible melancholy. As I close my eyes frames of photos unfold before you, often with different depth of field. "Frozen moments" of a compressed everyday life that wants to "break out" of its lethargy. An endless spinning spiral. An incompletely completed story. Poetry between the notes. Harmonies and orchestrations that cross the borders of sensuality. They praise nature, the woman in the big city. Manos is characteristically written in the introductory note of the disc... "… I don't know why all this got strangely mixed up in me, along with an exquisite Vivaldi theme I had heard a few days ago and which still tyrannically returned to my memory. These ten songs were written out of a combination of despair and memories . The theme is the lonely woman in the big city. Each song is also a monologue of hers and all together make up her story. A story modern and old together"...
Do you prefer to record new bands who have no experience and need guidance every step of the way, or experienced bands who know what they want but have an opinion on everything? for example, your collaboration in the event (in Australia...) "Let's talk?" with Greek Christmas carols, how did it come about?
Both scenarios are ideal. In both cases I am inspired by the material. In any case, in order to get involved and start, I need to see the level and the material that I am asked to undertake. Each scenario has its grace. Studio experience entails in valuable time. You can agree and reach the desired result usually much faster. On the other side, the joy and chaotic anxiety of the rookie excites me as I embrace the role of mentor. We try a lot more and they are usually more open to any unrealistic situations I might put them in…
Last year's collaboration for the Christmas production was the result of very hard preparation. From the organization of the production to the decoration of the hall and the orchestrations. The purpose was to remind the old, but also for the new generation to learn the Greek customs of the Twelve Days. The participants were mostly amateurs who do not speak Greek, but they worked with zeal and passion. We enjoyed it very much. The joy we saw on the faces of our fellow citizens was our reward. You can watch highlights at the link below… https://www.youtube.com/watch?v=huWgJgbfR8s
This year we are preparing the first Greek recording of traditional carols in Brisbane under the direction of Christina Xydis (s.s. the great wife we were talking about...) and my own production. We are very excited.
How difficult is it to juggle the roles of father, performer, academy teacher, graduate student and husband?
When there is no support and planning it is extremely difficult to impossible. Especially when we are almost alone on the other side of the earth. When you love your family, but also what you do, you find solutions and ways. If that means I have to stay up to study or listen to music at two in the morning when everyone else is asleep then that's what I do. I'm used to. In the last ten years we have learned to do everything together with the children. Our family comes first. So the others adjust around that. I distinctly remember reading for exams at school for one of the latest degrees (audio engineering) and holding Nathan in my arms trying to get him to sleep. Many times I was the one who fell asleep first hahaha. "Classics Illustrated". Christina's constant and extensive support and belief that has been by my side since the Floks days is what allows me to be able to go on tour, be in the studio endless hours, the night life and all that... gives me the strength to keep trying and to chase my dreams. Happy, full. And I try to do the same for my part for her and our children. It requires sacrifice and effort, nothing is given for free. It is possible though. "Team work" as we also say in my village....(laughs....)
Next chapter?
I still don't know since we are still in the process of joining the new reality. Definitely a lot of work at the university, I see 60-100 students per term, that alone keeps me fully engaged. The short-term goals are to "bloom" the choir we have started in the Greek community and the "Essence of Greece" which is the new project together with Christina (s.s. multi-talented...).
There are ties with the homeland and many proposals that are under discussion for collaborations and you know maybe some appearances... From here on I will finish the master's degree and maybe then we will move on to a new chapter.
Thank you George for this beautiful interview, I wish you all the best in your professional field and we will soon see you on stage again! In closing, I would like you to send your own message / greeting to the readers of Rocktime.gr.
And I, in turn, would like to thank you and the readers of Rocktime.gr for your interest and support all these years and I wish everyone first of all good health, to love and be loved without discounts and to follow their dreams, whatever they may be .
G.
www.georgelignos.com
Youtube
Ellinikes Fones
info@georgellignos.com
// Τελευταία Νέα
-
-
-
-
Οι The Magic Bus γίνονται "Μέρος της Γιορτής"
Οι The Magic Bus γίνονται "Μέρος της Γιορτής" και το Town by...
-
-
-
