Λογικά, η μπάντα θα μοσχοπουλούσε το υλικό της προς πάσα κατεύθυνση και θα έμεναν όλοι ευχαριστημένοι. Ήδη όμως , με το "Ride The Lightning", οι  Metallica είχαν βλέψεις για το κάτι παραπάνω. Τελειομανείς μουσικά και αεικίνητοι, θέλησαν να εκμεταλλευτούν αυτό το βήμα στην καριέρα τους ώστε να επεκτείνουν τους μουσικούς τους ορίζοντες παραπέρα. Κι έπιασαν αμέσως δουλειά: Ο Lars Ulrich, άρχισε να παρακολουθεί μαθήματα κρουστών, ώστε να βελτιωθεί ως drummer και το ίδιο έκανε και ο Kirk Hammett στις κιθάρες, υπό την καθοδήγηση του Joe Satriani.
Ταυτόχρονα, οι James Hetfield (φωνητικά, κιθάρες) και Ulrich, άρχισαν να περιεργάζονται τις συνθέσεις του διαδόχου του "Ride The Lightning" κι όταν τους βρήκαν οι Cliff Burton (μπάσο ) και Hammett , είχαν ήδη έτοιμες έξι από αυτές. Αναζήτησαν λοιπόν studio να ηχογραφήσουν τον νέο δίσκο, αλλά δεν έμειναν ικανοποιημένοι από τον ήχο αυτών στις ΗΠΑ. Έτσι ο  Ulrich  έριξε την ιδέα να ηχογραφήσουν το δίσκο στην πατρίδα του, τη Δανία με την ησυχία τους και μακριά από την έκλυτη ζωή τους στην Αμερική.  Ώστε να αποδώσουν στο μέγιστο των δυνατοτήτων τους. Ο Flemming Rassmusen , συμμετείχε στην παραγωγή κι όταν το Μάρτη του 1986, στις 3 του μηνός κυκλοφόρησε το αποτέλεσμα, με τίτλο "Master Of Puppets", οι εταιρείες της μουσικής βιομηχανίας γνώριζαν πλέον πως ήταν αδύνατο πια να αγνοούν τις metal μπάντες εσαεί.
Οι ακουστικές κιθάρες που εκκινούν το εναρκτήριο κομμάτι του δίσκου Battery,  δεν προιδεάζουν για το θυμωμένο επακόλουθο. Ο Hetfield και ο Hammett, σοδομίζουν τις κιθάρες τους και η ενδιάμεση αρμονία τους , δεν καταλαγιάζει την τρικυμία από riffs και solos. Το ομώνυμο κομμάτι, μπαίνει στο πετσί των εξαρτημένων από τα ναρκωτικά και εκφράζει την αγωνία τους μέχρι το μοιραίο τέλος και το γέλιο του νικητή Θανάτου. Το "The Thing That Should Not Be" , συνεχίζει στην παράδοση των λυρικών θεμάτων του Lovecraft και απεικονίζει τον Cthulu με ατμοσφαιρικά τρομακτικό τρόπο, ώστε ο ακροατής να νιώθει ότι ακούει τους Black Sabbath στο μέλλον, καθώς το τέρας σέρνεται αργά προς τη θάλασσα. Το προσωπικό αγαπημένο "Welcome Home (Sanitarium)" θυμίζει με το μαρτυρικά αργό και βαρύ intro του, τα βάσανα κάθε ψυχασθενή όταν είναι έγκλειστος, συνήθως άδικα σε κάποιο κελλί, ενώ το "Disposable Heroes", στηλιτεύει τον μέσο στρατιώτη, ουρλιάζοντάς του στο αυτί τη ματαιότητα του ρόλου του , σύμφωνο με το θέμα του τίτλου το δίσκου.